Mæðradagshugvekja frá 12. maí 2019.

Foreldrar sem eiga von á barni vita að heimurinn er ekki öruggur. Það er áhætta að eignast barn, vegna þess að það eru alls konar áskoranir og ógnir í heiminum. Barnið getur meitt sig og mun á einhverju tímabili meiða sig. Foreldrar vita þetta, en þeir taka áhættuna, því þeir vita að það að eignast barn er tækifæri til að elska og einnig tækifæri til þroska.

Góð móðir er mild en máttug og setur barni sínu elskuleg mörk. Hún leyfir barni sínu að gera mistök og læra af þeim, en stelur ekki þroska þess og gleði.

Barn uppsker gleði með að geta og gera sjálft. „Sko mig“ segir barnið og hlær við eða upplifir stolt yfir framförum sínum.

Þannig hefur Guð gefið okkur frelsi og sleppt okkur lausum og er ekki alltaf að taka fram fyrir hendurnar á okkur og þannig þroskumst við og lærum.

Kona sem var á fertugsaldri kvartaði undan ofverndun móður sinnar og sagði: „Mér líður eins og barni sem er löngu farið að ganga, en mamma er alltaf að taka í hendurnar á mér í þeim tilgangi að styðja mig, en um leið stöðvar hún mig.“ – Mamma hennar elskaði hana að sjálfsögðu mjög mikið, en þarna skorti kannski eitthvað upp á að hún treysti henni út í lífið. Ábyrgð móður er að sjálfsögðu mikil á meðan barnið er ósjálfbjarga og einnig fyrstu ár þess og fram á unglingsár, en svo kemur sá tími þar sem móðirin verður að sleppa og gefa barninu frelsi til að lifa og þroskast. Það getur verið ógnvænlegt, en í því felst hin óeigingjarna og skilyrðislausa elska.

Þetta vita fuglarnir sem horfa á eftir ungum sínum fljúga úr hreiðrinu. Þeir vita líka að ungarnir eru með vængi sem gera þeim kleyft að fljúga. – Stundum lenda þessir ungar í ógöngum og kannski bíður þeirra bara gin á gráðugum ketti – en samt þurfa þeir á einhverjum tímapunkti að yfirgefa hreiðrið og öryggið. Fugl í búri er væntanlega öruggastur, en hann syngur væntanlega ekki eins glaðlega og sá sem er frjáls.

Stundum lendum við, sem fullorðin, í óhöppum eða jafnvel stórslysum og segjum „Hvers vegna gerði Guð ekkert?“ og erum þá að reikna með að Guð sé eins og mamman í sögunni, sem sleppti ekki takinu af dóttur sinni vegna þess að hún treysti henni ekki. En það er víst ekki bæði haldið og sleppt, eða hvað? – Guð leggur okkur lífsreglurnar og Guð vakir yfir okkur og elskar, – og vefur okkur í umhyggju og „heldur“ þannig utan um okkur eins og elskandi móðir, en faðmur Guðs eða elskandi móðir er ekki spennitreyja eða búr.

Guð tók stærstu áhættu sem hægt er að taka „Því svo elskaði Guð heiminn, að hann gaf son sinn eingetinn, til þess að hver sem á hann trúir glatist ekki, heldur hafi eilíft líf. Guð sendi ekki soninn í heiminn til að dæma heiminn, heldur að heimurinn skyldi frelsast fyrir hann.“

Guð er sem móðirin sem gefur okkur frelsið, frelsið til að leika, læra og lifa.