Þegar ég var barn og unglingur skrifuðum við í minningabækur hjá hvort öðru.  Kannski var þetta meira svona stelpu-eitthvað,  en ég man það ekki alveg.  (Þetta verður alveg „þegar amma var ung“ pistill ;-))

Mundu mig, ég man þig. –

Lifðu lengi, en ekki í fatahengi.

Lifðu í lukku, en ekki í krukku.

Svo var þetta það sem stóra systir skrifaði og ég hermdi eftir:

Ef bóndinn er súr á svipinn,  og samlyndið ekki gott,  berðu hann þá með kökukefli og komdu þér á brott.

Sei, sei…  kannski ekki alveg til eftirbreytni.

Kannski er ég að gleyma einhverju,  en þetta tvennt um að lifa hvorki í fatahengi né krukku er góð speki.  Koma sér út úr skápnum, upp úr krukkunni, út fyrir rammann!