Lífið er flæði.  Þetta flæðii stíflast stundum og stundum myndast pollur, jafnvel drullupollur. –  Þegar við förum til baka að leita að sökudólgum, sækjum við meiri drullu í pollinn. –

„Blaming is for kids“ – heyrði ég einhvern spekúlantinn segja nýlega,  enda er það þekkt að krakkar vilja kenna öðrum um sínar ófarir eða mistök.  Jafnvel finna þau upp ósýnilega aðila, eða kenna yngri og ótalandi systkinum um sem ekki geta varið sig. –

Það er engin/n að segja að það sé ekki stundum öðrum að kenna hvernig komið er fyrir okkur, –  það tekur ekki nema nokkrar sekúndur að átta sig á því, eða í mesta lagi mínútur.  En af hverju að halda áfram að horfa á þau seku og gefa þeim þá um leið valdið yfir okkar lífi?

Brian Tracy, hvatningafyrirlesari m.meiru,  tók dæmi um mann sem lenti í ráni.  Byssu var miðað að höfði hans og hann varð auðvitað dauðskelkaður.  Þrjátíu árum síðar var þessi maður enn að kenna þessum atburði um eigin vanlíðan, – og þá sagði Hr. Tracy  að maðurinn hafi sjálfur verið farinn að halda byssunni að höfði sínu. –

Engin framför eða bati verður ef við erum að leika „Umaðkennaleikinn“ – eða „The Blaming Game“ –

Slepptu tökunum á atvikinu, aðilanum, – slepptu byssunni sem þú heldur að eigin höfði. –

Þegar við sleppum, komumst við fyrst áfram …

Námskeið þessu tengt verður haldið laugardaginn 23. ágúst nk. –  svona ef þú vilt komast upp úr pollinum, eða bara læra meira um mátt þinn og megin!

Sjá HÉR