Ég var að átta mig á svolitlu, – eða í raun ekki svo – litlu, heldur mjög stóru.

Þegar við tökum mynd af blómi sjáum við bara blóm sem er kyrrt.  Ef við stillum myndavélina, eða linsuna á blómið – og skiljum hana eftir – og spilum síðan hratt, sjáum við blómið blómstra, og kannski deyja ef við höfum hana nógu lengi gangandi. –

Sl. föstudag sýndi ég syni mínum upptöku sem ég tók af dóttur hans, og hann sagði að hann saknaði hennar svona, – þessa litla barns, en um leið var hann auðvitað ekki að segja að hann vildi ekki hafa hana nákvæmlega eins og hún er í dag.  Ég svaraði á móti að ég saknaði hans líka frá því hann var pinkulítill. –  Og við skildum hvort annað. –

Okkur finnst stundum lífið ganga of hægt og stundum of hratt. –  Fólk fæðist, lifir og deyr.

Barnið sem var einu sinni er ekki beint dáið, en það er ekki lengur barn, það er fullorðin manneskja. –   Við viljum halda í barnið, en samt langar okkur að það þroskist og verði fullorðið.

Hvað ef dauðinn er ekki dauði, heldur umbreyting?    Bara risastór umbreyting?  –  Breyting þar sem  eitthvað ódauðleegt lifir þó að hylkið (líkaminn)  gefi sig – endanlega?

Vandamál dagsins eru svo stór ef við teygjum stundina og gerum þau að aðalatriði lífs okkar, en samt ef við spólum hratt áfram eyðast þau – eftir tvö ár eða þúsund ár eru þau horfin. –

Þá eru þau ekki neitt lengur. –  Magnaður þessi tími.  Stundum eigum við stundir sem okkur langar að hraðspóla, – stundir sem okkur langar að spóla til baka og endurgera og stundir sem okkur langar að frysta, því þær eru svo dásamlegar að við getum ekki hugsað heiminn betri. –

Þetta er í þjóðsögnum okkar, og þjóðsöngurinn er innblásinn af sálmi í Biblíunni.  Menn hafa vitað þetta alla tíð, um afstæði tímans. –

Úr þjóðsöng Íslendinga eftir Matthías Jochumsson:

“ Fyrir þér er einn dagur sem þúsund ár
og þúsund ár dagur, ei meir:
eitt eilífðar smáblóm með titrandi tár,
sem tilbiður guð sinn og deyr.“

Úr 90. Davíðssálmi:

Drottinn, þú hefur verið oss athvarf
frá kyni til kyns.
²Áður en fjöllin fæddust
og jörðin og heimurinn urðu til,
frá eilífð til eilífðar ert þú, ó Guð.
³Þú lætur manninn hverfa aftur til duftsins
og segir: „Hverfið aftur, þér mannanna börn.“
⁴Því að þúsund ár eru í þínum augum
sem dagurinn í gær, þegar hann er liðinn,
já, eins og næturvaka.
⁵Þú hrífur þau burt sem í svefni,
þau er að morgni eru sem gróandi gras.
⁶Að morgni blómgast það og grær,
að kvöldi fölnar það og visnar.

Við erum svo lítil og líka svo stór.  Hvert og eitt okkar er eins og fruma í risastórum líkama sem kallast heimur. –  Stundum veikjast frumurnar og ráðast á hvor aðra, eins og blóðkornin gera.  Líkaminn ræðst á sjálfan sig og þá verðum við veik.  Svoleiðis ráðumst við mannfólkið á hvort annað og þá verður heimurinn veikari. –

Eina sem bjargar heiminum er meiri kærleikur, meiri ást og skilningur á að við erum eitt.  Að þegar við ráðumst að öðrum – erum við að ráðast að okkur. –

Hvert og eitt okkar skiptir máli, en samt ekki ölllu máli,  því lífið heldur áfram án okkar.

Það er mikilvægt að hafa í huga að lifa fallega, vera „falleg“ fruma og láta gott af sér leiða á meðan við höfum möguleika, en svo er spurning um endurkomuna? –  Ef við nú bara spólum hratt? –