„Ég skil þig“  sagði konan við vinkonu sína,  en vinkonan hugsaði með sér: „hún meinar vel,  og vill skilja – en hún getur ekki skilið“ ..  og brosti út í annað. –

Engar tvær manneskjur hafa nákvæmlega sömu sögu,  bakgrunn,  aðstæður  ..   og þess vegna getur engin sett sig í annarra spor að öllu leyti,  þó það sé auðvitað að einhverju – eða miklu leyti. –

Það eru margar breytur í okkar lífi sem koma að því hvernig okkur líður eða hvernig við upplifum hlutina.    Það að sjá snúð með bleikum glassúr í bakaríi –  getur virkað eins og „að sjá snúð með bleikum glassúr í bakaríi“   fyrir eina manneskju og ekkert meira um það að segja ,  en það getur verið einhver minning sem tengist við það hjá hinni manneskjunni, –   þessi snúður getur hafa verið uppáhalds hjá einhverjum sem er farin/n og það vekur ljúfsárar minningar.      Svona er ekki hægt að skilja nema vita og við getum ekki verið inni í höfðinu á neinum nema sjálfum okkur. –

Áföllin okkar raðast upp eins og turn  – og turnarnir okkar eru ólíkir.    Sumir eru að upplifa það í fyrsta skipti að náinn ástvinur fellur frá þegar þeir eru komnir á miðjan aldur á meðan aðrir hafa misst marga á miðjum aldri.    –

Þegar fólk hefur gengið í gegnum síendurtekin áföll – má segja að það verði „veðrað“   ..  kannski eru línurnar og jafnvel hrukkurnar í andlitinu saga um það sem gerst hefur – en stundum sést það ekkert utan á fólki.

Skiljum við annað fólk og það sem það er að ganga í gegnum? –   Vissulega að hluta.    Foreldri sem hefur horft á eftir barninu sínu í gröfina – skilur annað foreldri .. að hluta .. sem gengur í gegnum það.   En aldrei alveg,  vegna þess að þau eru með sína fortíð,  sinn „áfallaturn“   eru á mismunandi tíma,  með mismunandi bakland  o.s.frv. –

Vegna þessa alls –  þessa takmarkaða skilnings er gott að eiga Guð sem skilur ALLT.   Það er þannig sem ég sé Guð –  og þegar á reynir og  okkur finnst við vera ein með tilfinningar okkar –   þá er gott að halla sér að Guði og segja:  „Takk fyrir að skilja mig og finna til með mér“ ..

Hvað getum við þá gert – þegar okkur langar að vera til staðar fyrir þau sem finna til? –   Við getum sagt:  „Ég er hér – ef þú vilt halla þér að mér“ ..    „Mér þykir vænt um þig“ ..   „Ég skal hlusta“ …

Stundum er það næstum vont þegar einhver segir „ég skil þig“ .. sérstaklega ef við erum mjög illa stemmd,   –  þá höfum við kannski ekki þolinmæðina til að brosa í kampinn gagnvart þeim sem er vel meinandi og „bullar“  um eitthvað sem hann/hún veit ekki. –    (Auðvitað er það ekki bull,   en það getur virkað svoleiðis þegar við erum í geðshræringu).

„Gáfulegar“  setningar verða líka heimskulegar og jafnvel pirrandi,   svo það má alveg spara þær.

Stundum eru færri orð betri –  og ég held að til að vera sem líkust Guði –  þá  sé kærleikur okkar  það sem skiptir máli,  að sá eða sú sem finnur til  finni að við erum til staðar. –

Innblásturinn að þessum pistli varð til þegar ég sá ljóðið sem kemur hér í restina. –   Þar er farið í þessi „gáfulegu“  ráð –  eins og að segja fólki að það sé að ganga í gegnum próf.   Fólk getur sagt það sjálft – vissulega,  en í miðjum sársauka vilja fæstir heyra slíkt frá öðrum.    Leyfum fólki að finna sín svör sjálft  – og átta sig á sinni sorg eða sínum sársauka og finna sína leið.     Ef að einhver spyr .. þá svörum við hvað gagnast okkur eða hverju við trúum,   – eins og ég er reyndar að gera núna í þessum pistli.    Það getur vel verið að þú trúir öðru og ég virði það.

Að elska skilyrðislaust ..  án þess að gefa ráð eða þurfa að bjarga getur verið erfitt.