Ég lá í stóru hjónarúmi í risherberginu í gamla húsinu okkar í Hafnarfirði,   barnsfaðir minn sofandi og barnið okkar lá á milli,  barnið sem bráðum yrði stóra systir tvíburanna sem ég bar í móðurkviði.   Ég hugsaði um stund hvað ég myndi vilja frysta þessa stund.  Það sem við lágum þarna öll fimm, örugg og saman.    Rúmið var eins og fleki á stórsjó,  en aðal málið var að við vorum öll á sama fleka og ég vissi að við vorum örugg.
En hvað yrði í framtíðinni?
Ég var ung móðir,  aðeins 24 ára – með þessar hugsanir.   Ég varð hrædd um börnin mín og við framtíð þeirra.   Hrædd við mótlæti, hrædd við sársaukann.    Sjálf hafði ég þurft að berjast fyrir sjálfri mér sem barn,  misst föður minn ung – dvalið á sumardvalarheimilum þar sem ég upplifði „survival of the fittest“ og ég varð svolítið á toppnum þar,  en leiddist samt að þurfa að hlaupa frá strákunum,   eða að þurfa að verja litla bróður minn eða önnur yngri sem urðu fyrir árás þeirra eldri.    Þetta var allskonar.

Núið:   Ég ligg ein uppí rúmi í risherbergi í smábæ í Danmörku.  Nokkrum götum frá búa barnabörnin mín,  börnin hennar Evu Lindar sem lá á milli og beið eftir að verða stóra systir.    Ég gat ekki bjargað henni,  enda var sjúkdómur hennar slíkur að enginn læknir gat bjargað henni,  en hún veiktist af sjalgæfum blóðsjúkdómi í desember 2012 og var úrskurðuð látin 8. janúar 2013.     Mín versta martröð varð að veruleika;  það að geta ekki verndað  barnið mitt.     Ég hef alla tíð verið „í ökkla eða eyra“ manneskja.  Ofverndandi eða fjarlæg.   Afskiptalaus eða gífurlega afskiptasöm um velferð barnanna.   Það er ekki til að vera stolt yfir og er eitt af einkennum meðvirkninnar.    Stundum hefur fjarlægðin verið einhvers konar sjálfsbargarviðleitni.     Ofurnæm,  líkamlega sem andlega  og ofurviðkvæm.    Það sem ég á við með ofurnæm t.d. líkamlega er að ég hreinlega meiði mig þegar fólk slær létt til mín,   það þekkir mitt nánasta fólk.    Ég þarf meiri deifingu þegar kemur að aðgerðum,  því annars finn ég til.   Það gerðist líka þegar tvíburarnir voru teknir með keisaraskurði.   Þá mistókst deifingin og ég fann þegar ég var skorin.   Sá sársauki er þó hjóm eitt,   miðað við hinn andlega sársauka við að horfa upp á veikindin og dauðann.

—
Ég ætla ekki að tala meira um mig,   heldur var ég að hugsa um mæður í dag.   Hvað hugsa þær á nýjum tímum,  við nýja heimsmynd.   Heimsmynd þar sem við erum smátt og smátt að venjast því að faraldur geysi um heiminn.   Heimsfaraldur þar sem tregða verður í samgöngum landa á milli,  þar sem ferðafrelsið er skert.     Þar sem við mannfólkið erum að vakna til vitundar að við erum hægt og bítandi að „drepa“ jörðina með mengun og misnotkun.    Hvernig verður heimurinn þegar börnin sem eru að fæðast í dag, verða fullorðin.    Verður sjónarsviðið eitthvað svipað og það sem við erum vön í dag,  eða eitthvað allt annað?
Við erum búin að sjá nasaþefinn af breytingum,  þar sem fólk ferðast með andlitsmaska – þar sem blómstrandi fyrirtæki skrælna vegna þess að það er ekkert fólk sem getur nýtt sér þjónustu þeirra.     Hvers er að vænta? –

Kannski er þess að vænta að við vitum ekki neitt.   Kannski er bara best að snúa sér öll að innhverfri íhugun og fara inn á við,   heim til okkar sjálfra og kenna börnunum að njóta sín í því líka.   Að kenna þeim að leita inn á við  að friði og gleði?   –   Að hið ytra breyti ekki öllu og að hafa ekki áhyggjur af morgundeginum,  eins og stendur í Biblíunni hinni umdeildu,   sem inniheldur samt svo mikinn vísdóm.    Það er svo róandi að leita inn á við og hugsa inn á við, –  hugsa vel um okkur sjálf,  næra okkur eins og við værum að næra móður jörð,   með góðri andlegri og líkamlegri næringu.    Og verða þannig breytingin sem við viljum sjá.

Hvað er svo það besta sem ég hef lært?    Frá því að vera ung móðir í Hafnarfirði yfir í að verða eldri móðir og amma í Hornslet?  –   Það er æðruleysið og æðruleysisbænin,  sem hjálpar í öllum tilvikum.    Það er bænin þar sem ég bið Guð að gefa mér æðruleysi – sem er logn í stormi.   Sem er innri friður – þrátt fyrir ytri ófrið.    Það er bænin þar sem ég bið Guð að gefa mér sátt við það sem ég fæ ekki breytt.   Að sætta mig við það sem jafnvel er óásættanlegt,  því að úr sáttinni sprettur hinn nýi vöxtur.    Það er bænin þar sem ég bið Guð um kjark til að breyta því sem ég get breytt.   Hugrekki til að stíga skrefið, jafnvel þó ég sé hrædd – og síðast en ekki síst er það bænin þar sem ég bið Guð að gefa mér vit til að greina á milli –  greina á milli þess að sættast við eitthvað og að breyta því.

Spurning foreldranna:  „Hvað verður um barnið mitt?“  ..  kannski er það mikilvægasta af öllu að gefa því gott atlæti  NÚNA,   styrkja það í að takast sjálft á við heiminn.   Við verðum ekki alltaf til staðar og við erum bara megnug upp að ákveðnu marki.    Barnið verður að fá að mæta heiminum eins og við sjálf fengum,  og ungarnir sem fjúga af stað, og þeir hafa vængi til að fljúga …. og svo er bara að treysta því að allt fari eins og það á að fara.   ❤

Guð gefi mér æðruleysi
til að sætta mig við það sem ég fær ekki breytt.
Kjark til að breyta því sem ég get breytt.
Og visku til að greina þar á milli.
(Reinhold Niebuhr

Þessi pistill er tileinkaður þessum tveimur sem voru í móðurkviði sumarið 1986.  Þessum sem hafa svolítið horfið í skuggann – þegar fókusinn fór á stóru systur sem fór til himna.   Tileinkaður Jóhönnu Völu og Þórarni Ágústi sem eru hugrökku börnin mín.      Þau eru núna að takast á við lífið og hindranir þess.
Ég treysti þeim og ég treysti heiminum fyrir þeim.

❤