„Úff hvað segja foreldrar mínir ef ég geri þetta?“  … „Hvað eiga börnin mín eftir að segja?“ .. „Hvað segja vinkonur mínar núna? – þær halda að ég sé klikk“ ..  „Vinirnir eiga eftir að hrista hausinn yfir mér … “

En hvað segir þú?   og hver er að hugsa í þínum kolli?

Hvenær byrjum við að hugsa:  „hvað finnst þessum/hinum um mig?“ ..    og eftir hvaða viðurkenningu erum við að sækjast?  ..   Eða eins og maðurinn sagði:  „Who are you trying to please“ ..  = „Hverjum ertu að reyna að þóknast?“ ..

Þetta eru stórar spurningar og við erum svo sannarlega alin upp við það að þóknast og geðjast og að fá viðurkenningar.    Eftir því nær sem fólkið er,  því mikilvægara er að fá viðurkenninguna.

Börn sækjast eftir viðurkenningu foreldra og öfugt ..     Systkini sækjast eftir viðurkenningu systkina.  Vinir vina o.s.frv. –

Viðkvæmustu tengslin eru eflaust þessi milli foreldra og barna.   „Mamma sjáðu hvað ég er dugleg“ ..  „Pabbi sjáðu hvað ég er sterkur“ ..     og það að standa sig fyrir foreldra sína getur varað allt lífið út.      Það er kannski vegna þess að við erum að rugla saman því að vera elskuð og vera viðurkennd.    Við eigum öll skilið skilyrðislausa ást foreldra,  en ef að ástin kemur með skilyrðum   (við fáum bara að heyra hversu dýrmæt við erum þegar við erum dugleg eða sterk – þá tengjum við  verðmæti okkar og þá hversu mikið við erum elskuð við afrek eða dugnað 😦 )  ..

Þarna verðum við eins og þrælar álitsins.   Þrælar þess hvernig foreldrar og annað samferðafólk í gegnum lífið horfir til okkar,  og hægt og rólega síast þetta álit inn í okkar eigið höfuð –  við erum s.s. ekki verðmæt eða elsku verð nema verkanna vegna og lemjum okkur niður ef við erum ekki „dugleg“ ..

En það er dásamlegt þegar við losum okkur úr gömlum viðjum og gefum okkur frelsi til að vera – til að vera til –  við fáum frelsi frá áliti annarra!

Þessi pistill varð til út frá myndinni sem fylgir honum …   í raun þarf engin orð og hver og ein/n getur túlkað þetta út frá sér,  en orðið FRELSI  kom sterkt inn hjá mér.

Við sjáum 2 poka af gróðurmold í hillu,  – og ætlum að rækta fallegt blóm.    Á öðrum pokanum stendur  SKÖMM  og hinum SÁTT.

Hvorn pokann myndir þú velja? –

Þar sem ég hef rannsakað þessi hugtök á áhrif af þeim á líf okkar,  myndi ég kaupa sáttina,  vegna þess að ég gæti alveg eins keypt eitur – eins og að kaupa skömmina.

Fyrirsögnin er  „Aðeins um fiturfordóma – og margt annað“  …    Það er talað um „Fat-shaming“  eða „Fituskömm“ ..    hversu mikilvægt sé að hætta henni.

En er þá ekki rangt að sætta sig við það að vera feit/ur  sérstaklega ef það í svo mikilli yfirþyngd að það er lífshættulegt?

Eckhart Tolle – þykir nú enginn vitleysingur – en hann sagði m.a.  „Accept what IS  as you have chosen it“ …   Það er að segja að sætta sig við það sem ER eins og þú hafir valið það. –

Og nú kemur að mótsögninni –   það er nefnilega ekki fyrr en við sættumst við hvernig við erum að við höfum möguleika á breytingu.

Þetta er eldfimur stígur að þræða –  og vil því taka fram að við erum falleg eins og við erum og hefur ekkert að gera með útlitið,  hér er ég að ræða þetta út frá heilsufarslegu sjónarmiði.    

Skömmin er nefnilega rótin að fíkn  – og líka matarfíkn.    Svo ef fólk er sífellt að skammast sín fyrir hvernig það er,  – og jafnvel hatar sig fyrir það,   nú eða annað fólk gerir það,   þá verður aldrei breyting.

Þetta á ekki bara við mat,  þetta á við flest annað.  Þ.e.a.s. að velja sáttina fram yfir skömmina.  

Það er nefnilega vondur staður að vera stödd í skömminni.

Sáttin er kraftaverkameðalið –  og lætur allt vera eins og það á að vera.  Látum kannski bara hvert annað í friði og lifum í sátt við annað fólk.

Að elska sig núna –  ekki á morgun eða eftir 20 – 30 – 40 kíló  eru farin skiptir máli.

Það er nefnilega kærleikurinn sem er móteitur við skömminni – og skapar sátt.

Mjög margt fólk er statt í jarðvegi skammar,  (það skammast sín fyrir sjálft sig út af ýmsum ástæðum,  fyrir mistök sín í lífinu,  fyrir fátækt,  fyrir útlit,  fyrir að hafa átt mörg misheppnuð sambönd,  fyrir útlit,  fyrir ættingja .. eða bara nefndu það …  –  og vonast til að geta vaxið upp úr þessum jarðvegi skammar.  (Upp úr eitri)  –  Undantekningarlaust hvet ég það til að skipta um jarðveg.

Jarðvegsskipti eru eins og trúskipti –  að fara að trúa að við séum verðmæt og eigum skilið ást og kæreika – og það að tilheyra – eins og við erum NÚNA.