Nú er ég voðalega upptekin af sjálfri mér og að ná heilsu, ef einhver hefur áhuga á að lesa um það, þá er velkomið að fylgjast með. Kannski gagnast þessi skrif líka öðrum í sömu eða svipaðri stöðu.

Forsaga:  Það var árið 2008 að fjarlægður var fæðingarblettur af öxlinni á mér.  Hann greindist sortuæxli, en þó mjög grunnt.  Þegar búið var að skera í annað sinn voru brúnir hreinar, sem þýðir að ekkert varð eftir. – Þess vegna kom það á óvart (miðað við tölfræðina)  að sortuæxli fannst í eitlum í hálsinum núna kortéri fyrir jólin 2014, –  næstu eitlum við staðinn þar sem bletturinn hafði verið fjarlægður.  Ég fór til læknis 18. desember,  19. des var ég send í ómskoðun og þar sást strax að eitlar voru kúlulaga (eiga að vera möndlulaga) og var tekin ákvörðun um ástungu, sem var gerð á staðnum). 22. desember hringdi svo heimilislæknirinn í mig með þær fréttir að það væri krabbamein í eitlunum og fyrir hádegi 23. des var ég komin í skanna á lungum, heila og fleira i Röngen Domus.  (Það er ekki hægt að kvarta undan heilbrigðisþjónstunni í mínu tilfelli).   Eftir hádegi 23. des hringdi heimilislæknirinn í mig með þær góðu fréttir að þetta væri staðbundið við eitlana tvo,  þ.e.a.s. ekkert meira hefði sést.

Ég fagnaði gífurlega, grét af gleði hreinlega. –  Hélt að ég myndi bara fara í aðgerð, þar sem eitlunum væri kippt út, plástur yfir og ég aftur í vinnuna.  (Það var full mikil bjartsýni).

Í framhaldi af þessu fékk ég tíma hjá krabbameinslækni (sem er víst flinkastur í lengra gengnum sortuæxlum)  – og eftir viðtalið hjá honum og skoðun var ákveðið að ég yrði send út í PET scan, eða jáeindaskanna, sem er of dýrt tæki til að setja upp á Íslandi.

Þetta var sko forsagan, – en nú er ég búin að fara í skannann og eftirfarandi er skrifað í dag, 21. janúar, daginn eftir skannaferð. –

Áður en ég fór í PET scan – eða jáeindaskanna vissi ég lítið um slík tæki.  Jáeindaskanni er ekki til á Íslandi og ef að þörf þykir eru Íslendingar sem kenna sér ýmiss meins sendir út til Kaupmannahafnar í þennan jáeindaskanna.  Þar er ég einmitt stödd núna og fór í skannann í gær. – Það er ekkert til að óttast, en auðvitað er það þannig að ef þú ert á annað borð að fara í svona skanna,  þá er óvissa undirliggjandi og eflaust er það óvissan sem við flest hræðumst.  Þ.e.a.s. kannski niðurstaðan.  Hvað finnst? –  Það er gott ef að niðurstaðan úr skannanum er neikvæð,  því þá er neikvæðnin jákvæð 🙂 ..

Ég fann eftirfarandi texta á netinu, á síðu um þessa skanna:

„For a myriad of reasons, doctors will ask patients to have a PET scan to evaluate such conditions as:

• Alzheimer’s disease
• Brain tumors
• Generalized cancer
• Seizure disorders

Doctors also use PET imaging to prepare for cancer treatments since this type of test can help them see the starting size of a tumor.

During the test, images of the body are taken by a special machine. These images are then read by a physician who helps offer your doctor insights into what is going on inside your body.“

Þarna eru s.s. taldar upp ástæðurnar fyrir því að fólk fer í jáeindaskanna, – það er til að meta ástand eða útbreiðslu ýmissa sjúkdóma og til að finna út t.d. stærð upprunalegs æxlis og að undirbúa krabbameinsaðgerðir.  Það má eiginlega segja að verið sé að kortleggja líkamann og meinið. –

Ég var látin liggja í tæpan klukkutíma fyrir skönnun, sett var upp nál í æð, tekið stutt viðtall og svo blóðprufa. –  Svo var einhverju efni dælt úr einhverri vél (einhver/einhver (svona er ég vel að mér :-)) .. inn í æðina. Eflaust þessu geislavirka.  Síðan fékk ég 1/2 litra af glúkósadrykk sem ég var látin sötra – og mátti leggja mig (átti reyndar að liggja kyrr) í klukkutíma, og míns var ekki stressaðri en svo að ég steinsofnaði.

Svo var ég kölluð inn í skannann, sem var miklu vinalegri en heilasneiðmyndatækið sem ég fór í viku fyrr á Íslandi.  Það var þrengra og yfir höfuðið var settur hjálmur.  En skanninn tók ca. 20 -30 mínútur og þar var dælt skuggaefni í æð,  – og þegar það kemur inn í líkamann hitnar manni á bringunni og alveg niður í blöðru, og ef ég vissi ekki betur, hefði ég haldið að mér væri mál að pissa. –

Ég vonast til að þurfa ekki að fara í mikið fleiri svona mælingar, þar sem alls konar er dælt inní mann, frekar mishollu giska ég á. –

Ég þurfti að liggja með hendurnar upp yfir höfuð alllan tímann, og var farið að verkja í handleggina, en þá mundi ég eftir því sem Binni bróðir hafði verið að segja við mig um morguninn, – að þegar hann err í hugleiðslu og finnur verk á maður bara að taka á móti honum, ekki gera neitt í því. –  Leyfa sársaukanum að koma og ….. fara.  Og ég gerði einmitt það.  Náði að dotta aftur og svo stöðvaði skanninn og ég opnaði augun.  Í eina sekúndu hélt ég að ég væri komin til himna, því að ég horfði á fiðrildi í öllum litum. – En það var virkilega bara ein sekúnda, eða kannski hálf – því að ég gerði mér fljótlega ljóst að fiðrildin voru máluð í skannann að innanverðu.  Þar sem skanninn var stopp, hélt ég að ég væri gleymd. Allir væru bara farnir í mat eða eitthvað, en mundi svo að í leiðbeiningunum (gott að lesa þær á undan)  var sagt að maður þyrfti að bíða meðan verið væri að kanna hvort að myndirnar hefðu heppnast. –   Svo kom þessi yndislega kona og renndi mér fram úr skannanum aftur og sagði  „Du laa helt stille, sa billederne er OK“ ..   Ja, ja, jeg var meget stille, (leið eins og ég væri 5 ára) 🙂 ..

En falleg hugmyndafræði (sálfræði?) að hafa nokkur fiðrildi máluð innan í annars kuldalegt tæki. –  Það eru oft þessir litlu hlutir sem verða stórir og mikilvægir, eins og fyrir mig í þessu tilfelli. –  Mér var létt eftir skannaferð,  og nú er bara eftir að fá að vita niðurstöður og svo hvort og hvenær aðgerð verður gerð á krúttlegu eitlunum mínum.

Ég hef lesið mikið um mataræði og krabbamein undanfarið og – það skaðar a.m.k. ekki að prófa að „svelta“ krabbameinsfrumurnar og ekki gefa þeim það sem þeim finnst gott.

Geri mitt besta og vonandi við öll.

Uri Geller á eftir að hafa komist að eftirfarandi niðurstöðu eftir að hafa stúderað síendurteknginu tölunnar 11: “It is in my opinion and feeling that the endless recurrence of the number eleven represents some kind of a positive connection or a gateway to the mysteries of the universe. And beyond.”

Ég færi þetta hér til bókar, – því ég hef áhuga á tölum (eins og áður hefur komið fram.  Hef oft lent í því að sama tala birtist mér tvisvar í röð svo vænti ég þeirrar þriðju. –

Nýlega þurfti ég að fara í viðtal á deild 11 C á Landspítalanum, – þar fékk ég að vita að ég ætti að fara í „jáeindaskanna“ í Kaupmannahöfn.   Ég bókaði flug hjá Icelandair, og fékk sæti 31 eða eitthvað svoleiðis.  Daginn eftir kom tilkynning um breytingu á sæti í tölvupóstinum.  Það var sæti 11  C.   Mér fannst þetta eftirtektarvert og sagði frá því á fésbókinni.  Svo var það daginn eftir að ég flaug, – á Kastrup flugvellli beið mín fallegur hvítur Audi,  og ég kímdi við þegar að afgreiðslumaður Europcar sagði á dönsku:  „Plads nummer 11“ ..  ekkert C þar,  en þarna voru komnar þrjár ellefur. –

Mikið af fólki kannast við að líta á klukkuna og sjá 11:11  – og ég hef á sl. ári lent oftar en ekki fyrir aftan bifreiðar með bílnúmer 111 og náð því á mynd. –

Alllt tilviljun? –   Örugglega er þetta þannig að margir sjá þessar tölur, eða þær koma til þeirra en taka ekkert sérlega eftir því. –  Mér finnst þetta merkilegt og smá sannindi að það er eitthvað „meira“ sem við höfum ekki fullan skilning á.   Skilaboð eða hvað sem það er.

Lífið er dularfullt.

— feeling blessed.

4. janúar 2015

Máttur þess að segja upphátt hvernig okkur líður: – Þegar við erum búin að segja það líður okkur yfirleitt betur.- Stundum þorum við ekki að segja öðrum hvernig okkur líður, því að þá berskjöldum við okkur, sérstaklega á það við þegar líðanin er ekki góð, við erum hrædd, kvíðin o.s.frv. – Höldum að aðrir geti ekki treyst okkur ef við viðurkennum að við erum hrædd. Ég held að flestum líði á einhverju tímaskeiði lífsins eins og okkur. – Þegar við látum alltaf eins og allt sé í lagi hjá okkur, og við „meðetta“ – þá erum við að plata náungann og hann heldur að hann standi einn uppi með að líða ómögulega, vera kvíðinn o.s.frv. Þess vegna verða svo margir fegnir þegar einhver stígur fram á sjónarsviðið, sérstaklega einhver sem hefur verið í sviðsljósinu – og staðið sig vel í einhverju og viðurkennir að hann er bara mannlegur, kvíðinn, feiminn, eða hvað sem það nú er. –

Hér er hugtakið „Guð“ notað sem sköpunarkrafturinn, orkan sem skapar líf.  Líf hverrar lifandi veru.

Mannfólkið er svolítið mikið sér á parti, því það skapar svo mikið „auka“ … og hvað á ég við með því?

Fólkið notar orð yfir allt og byrjar að skilgreina – áður en barn er fætt.   Kynið er frá náttúrunnar hendi,  en við höfum búið til nöfnin og fljótlega verðum við forvitin og viljum vita kynið: er það stelpa eða strákur? –   Það eru í rauninni fyrstu skilgreiningarnar.  Síðan kemur nafnið.  Nafnið er algjörlega „man-made“  – kynið og kynhneigðin síðar er eitthvað sem er skapað af tjah .. Guði, eins og ég lýsi Guði hér í upphafi pistils. En nafnið er skapað af foreldrum yfirleitt. –  Svo byrja auðvitað fleiri skilgreiningar. „krútt, sæt, falleg, fötluð, ófötluð, stór, glaðleg .. og lýsingar-og skilgreiningaorðin hrannast upp. –

Það sem sameinar okkur er að við erum skapað líf af tegundinni „Homo Sapiens“  en tegundarheitið þarna er líka búið til af mönnum.

Þegar við eldumst, förum í skóla o.s.frv. – halda skilgreiningar áfram.  Við verðum alls konar fræðingar með mismunandi forskeytum,  við fáum starf og sumir verða eiginlega starfið sitt og við kynnum okkur oftar en ekki með starfsheiti, eins og við kynnum okkur stundum með hlutverkinu okkar.

Hver man ekki eftir þessu: „Ég er BARA húsmóðir“  ..    Þannig að hvað við gerum ruglast við þau sem við erum.    Sjálfsmyndarkreppan felst í því að við trúum að við séum skilgreiningarnar okkar.

Við erum nafnið okkar, hlutverkið okkar í fjölskyldu, menntun okkar, starfið okkar.  Við erum það sem við gerum. Sem er auðvitað eitthvað sem manneskjan hefur komið á.

Þetta gerir það að verkum að við förum að metast um hver er meiri manneskja og verðmeiri jafnvel.

Þar að auki bætist við – að við verðmetum okkur eftir því hvort að við höfum háar tekjur eða lágar. Hvernig barnið okkar stendur sig eða ber sig að í lífinu.

Hvað ef að viið værum bara þetta líf, öll? –   Mannverur en ekki „manngerur“  – Human Beings en ekki Human Doings?  Við bara ERUM.

Hundur sem færi í hundaskóla teldi sig ekki merkilegri hund en hundur sem hefði aldrei verið þjálfaður.   Það eru öðruvísi lögmál í dýraríkinu,  þar er aldursröðin mun meira ríkjandi og ýmislegt sem ég ætla ekki og kann kannski alveg að fara út í hér, en gaman að bera þetta saman. –   Dýrin fara meira eftir eðli, en því sem kemur að utan.  Þau eru þau sem þau eru, – en vissulega reynir maðurinn oft að breyta þeim eða eðli þeirra, kannski svipað og við gerum við börn? –

Kannski er frjálsasti maðurinn á þessari jörðu – sá sem er nafnlaus, ómenntaður og án starfs? –   Algjörlega „ómengaður“  af skilgreiningu, flokkun, innrætingu o.s.frv.-

Hvernig vitum við hver við erum, þegar það er búið að segja okkur svona mikið um okkur?  Sumir kvarta undan því að börn séu borin til skírnar og hafi ekkert um það að segja.  Þá er verið að tala um það hvað trúna varðar.  En hvað með nafnið? –   Af hverju ekki bara að fá að velja sér nafn sjálf? –

Það sem er skrifað hér að ofan er hluti af íhugun minni um „Hver er ég?“  eða hver við erum hvert og eitt okkar.   Hvað er ekta og hvað er óekta? –

Besta svarið sem ég hef fengið var frá Anita Moorjani:

 „Mundu hver þú ert – þú ert það sem er varanlegt – það sem var í upphafi og í endinum – þú ert stórfengleg sköpun.“ –

Hvað er ekta við þig? –  Hvað og hver ert þú?

Hvað og hver er Guð? ….

Við tölum oft um að lífið sé skóli – og þess vegna ætti það að vera eðlilegasti hlutur að áföll og veikindi séu „áfangar“ í skóla lífsins. –

Sumt er þannig í þessum skóla að það er hægt að læra það, án þess að meiða sig, en annað er sársauki, sem sprengir alla sársaukaskala, ég er búin að fara þangað. –  En jú, „nú þarft þú að læra meira“ .. hljómar hálf hallærislega eftir slíkt.  Lærði ég ekki nóg og hvenær erum við fullnuma og hversu miklu á að troða í eitt líf?

Við myndum aldrei segja við barn sem býr hjá foreldrum sem vanrækja það og elst upp í gaddavír (eins og Guðni Gunnarsson orðaði það) –  að það sé nú í skóla og þurfi að læra. – Nei, það er ekki viðeigandi.  Þetta barn aftur á móti stendur upp e.t.v. á fulllorðinsárum og segist hafa lært af æsku sinni og því að búa hjá vankunnandi foreldrum. –

Allt hefur sinn tíma.

Sá sári skóli að missa einhvern nákominn, – breytir okkur fyrir lífstíð.  Eftir því nánari þess meiri missir og meiri breyting. –   Á hverjum morgni vöknum við upp við þennan missi, en við aðlögumst honum – og eigum í öðruvísi sambandi við þann sem við misstum.  – En enginn myndi sega við þann sem er að ganga í gegnum missi: „jæja, þetta er eitthvað sem þú vinur minn – eða vinkona – áttir eftir að læra“.

Nú er ég búin að „læra“ býsna margt – og tilbúin að fara að njóta.  Ég á pottþétt eftir að „læra“ mikið af því að vera með krabbamein – en þegar fréttirnar eru nýjar,  og jafnvægi hvorki komið á sál né líkama, og áfallið enn að síga inn,  þá er ekki gott að heyra: „Þú áttir eftir að læra þetta“ …

Allt hefur sinn tíma og stað.

Það breytir lífinu að fá krabbamein, það er missir á heilsu og lífsgæðum.  Stundumm missir á líkamshutum,. –  nú eða einhverju sem einkennir fólk sem karl-eða kvenveru.   Það þarf að aðlagast því – en eins og okkar nánasti sem fór kemur það ekki til baka.

Þegar krabbamein greinist snemma, er stundum hægt að skera það burtu, – og það kemur aldrei aftur.   Sumum „batnar“ aldrei af krabbameini, en það er hægt að aðlagast því og lifa með því eins og missinum.  Það er gífurlega mikil breyting, – og við verðum að gefa fólki tíma til að ná sátt við þessa miklu breytingu.

Velviljað fólk – vill koma með ráð og pepp, en það er eins í þessu eins og öðru, það er alltaf á gráu svæði að gefa ráð óumbeðið. –

Fólk í sorg og missi er viðkvæmt – oft með flakandi sár.  Því er það þannig að velmeinandi fólk getur stundum sært.  Að sjálfsögðu óvijandi og vegna þess að það getur ekki  (sem betur fer) sett sig í spor þeirra sem eru að missa, syrgja, upplifa heilsubrest, – eða að taka á móti nýju „verkefni“ – sem það vill ekki fá.

Við getum öll lent þarna, báðum megin. Sem sá sem tekur á moti einhverju sem særir eða sagt eitthvað sem særir.

Eflaust verður ekkert okkar „fullnuma“ í þessu lífi.  Kannski þurfum við bara helst að læra það að allt hefur sinn tíma undir sólinni. –

Ég upplifi mig treggáfaða – þegar sagt er:  „Þú þarft að læra meira“ …..   Kannski er það stóri sársaukinn minn, að ég er „slow learner?“ ..

Þetta tekur á, – og það heggur í viljastyrkinn á sundinu og orkuna þegar öldurnar koma of þétt.

En, ok, um leið og ég skrifa þetta – þá veit ég líka að það er hægt að aðlagast og á endanum ná sátt við það sem er.   Annað hvort með lífi – eða dauða.    Stóri sigurinn er hvernig við tökum við öldunum, –  við stingum okkur þá bara aftur og aftur í mótlætið og reiknum með því að það kaffæri ekki. –  Ef það gerir það, er nákvæmlega ekkert sem við getum gert í því,  en við höfum þó a.m.k. gert okkar besta.   Það verður aldrei betra en það.

ÁST  út í alheiminn.  Förum varlega að viðkvæmum berskjölduðum sálum.  Verum ekki besservisserar um eitthvvað sem við höfum ekki hugmynd um.  Eða notum óviðeigandi frasa.   Ekki ég heldur! ..

Ég skrifa til að lifa, – það á við um þennan pistil líka.

Lítill voffi – hann Pjakkur – kvaddi þennan heim óvænt á fyrsta degi nýs árs. Eins og fram kemur í pistlinum var hann „stjúpömmuhundur“ – í tvö ár, en það er kannski einmitt lýsandi fyrir hvað lífið verður flókið þegar tveir einstaklingar fara í samband og slíta því svo aftur, – það er ekki bara fólk sem fléttast inn í samböndin og er svo eiginlega kippt úr sambandii aftur, heldur eru það líka blessuð dýrin. Væntumþykjan hverfur þó ekki, þó að samskiptin séu ekki lengur. Ef það gerist er það að sjálfsögðu ekki ekta væntumþykja eða kærleikur.

—

Það tíðkast ekki að skrifa minningargreinar um hunda, – held ég – en mig langar að skrifa pinkulítið til minningar um lítinn fallegan Papillion – eða fiðrildahund eins og þeir eru kallaðir á íslensku,  sem var partur af lífi mínu í tvö ár.  Bæði um hundinn og líka eðli hundsins – hans Pjakks, sem kvaddi þessa veröld á fyrsta degi nýs árs 2015.

Það má segja að Pjakkur hafi verið „stjúpömmuhundurinn“ minn, en það var líka hún Kola, Mambó og Zorró. – En þetta voru allt hundar sem dætur fyrrverandi sambýlismanns míns áttu.  Pjakkur var svona hundur sem vildi að öllum líkaði við sig.  Þeir eru nefnilega með misjafnan karakter hundarnir eins og við mennirnir.  Hann varð stundum uppáþrengjandi, en einhvern veginn alltaf hægt að fyrirgefa svona miklu krútti.   Hann og Simbi, ömmuhundurinn minn – áttu margar góðar stundir saman.  Stundum slógust þeir um athyglina 😉   En það var nóg pláss fyrir þá báða undir sænginni, en sumir hundar elska að kúra undir sæng til fóta, nú eða alveg uppí hálsakoti.

Ég var hrædd við hunda þegar ég var barn,  en sú hræðsla hefur þróast yfir í algjöra andstæðu, þ.e.a.s. ást á hundum.   Sumum hrylllir við tilhugsuninni að hafa hund uppí rúmi, en ég man þá tíð að hafa tvo hunda og tvo ketti malandi í þokkabót og finnast í sælu.  Ég held þetta hafi eitthvað með líf og náttúru að gera.   Það er líka talið hollt að umgangast dýr, hollt fyrir sálina og svo það nýjasta líka:  fyrir ónæmiskerfið.  Við erum nefnilega OF þrifaleg og steríl – og þá verðum við viðkvæmari fyrir.

Ég kynntist Pjakki, eins og áður hefur komið fram í gegnum fyrrvverandi sambýlismann, en ung dóttir hans var „mamma“ Pjakks, og grætur hún og öll fjölskyldan þennan litla vin nú sárt.   Við hófum sambúð á Hvanneyri í septemberbyrjun 2012,  í raðhúsi þar sem ekki var ætlast til að hafa dýr, en fengum undanþágu fyrir Pjakk – og svo kom Simbi einstaka sinnum í heimsókn.

Ég fann meira að segja mynd af Pjakki, þar sem húsið er enn tómt og við rétt að byrja að flytja.   Pjakkur var skemmtilegur, – kunni þó nákvæmlega ekkert að vera í borg og helst ekki í bandi og gelti á fólk þegar við fórum í göngutúr.  Það var bara gjamm hundsins sem vissi ekki hvernig hann átti að vera þegar hann mætti ókunnum.  Hann var allltaf góður og vildi öðrum vel. –

Pjakkur þvældist um allt – og fór stundum í pössun til langafa og langömmu. Eins og fleiri dýrkuðu þau litla Pjakk, þó langafinn kvartaði stundum undan honum.

Ég gleymi aldrei prédikun  sem sr. Heimir Steinsson heitinn flutti út frá trúarjátningunni, sem sumir vilja enda á „Ég trúi á upprisu mannsins“ –  en Heimir vildi ekki einskorða þessa upprisu við manninn, – heldur hafa það upprisu alls lífs, líka dýranna og þar er ég sammála.  Við sem erum dýravinir viljum sjá fyrir okkur að það sé ekki sérstakt hundahimnaríki og mannahimnaríki,  heldur séum við öll saman. –

Þegar dóttir mín var aðeins fjögurra ára (fyrir 29 árum síðan, sagðist hún hafa séð hundinn okkar sem var nýdáinn.  Hún lýsti honum á sínu barnalega máli „að hann væri með ekkert hár framan á fótinum og meiddi“ –   Hundurinn hafði verið rakaður á framfæti og sprautaður. –   Að svæfa þann hund var ein mesta eftirsjá lífs míns, – og var mikið grátið.  Við lærðum af því.

Barnið gat engan veginn vitað – og ég vissi reyndar ekki heldur þegar hún lýsti þessu, hvernig var, en pabbi hennar upplýsti mig um það þegar ég sagði honum frá þessari frásögu hennar.  Hún sá reyndar ekki bara hundinn sem barn, – hún var mjög næm og var oft að lýsa fólki sem var ekki á staðnum og hræddi unga móður sína upp úr skónum!

Ég hef þá trú að við getum hugsað til fólksins okkar sem er farið og það er komið til okkar, og það geta dýrin líka.  Æviskeið dýra er að meðaltali mun styttra en okkar mannanna,  svo við upplifum oftar sorgina yfir missi dýra.   Þau verða okkur misjafnlega mikið náin en okkur getur þótt svo ofur, ofur vænt um þau og þau verða stórir karakterar í okkar lífi og taka því mikið pláss,  þó þau séu bara lítil eins og litli Pjakkur var.   Það eru liðnir nokkrir mánuðir síðan ég sá Pjakk, og það var viss sorg í mér að hann væri ekki lengur partur af minni „fjölskyldu“ – eins og ffleiri – og mér brá þegar ég fékk fréttirnar að þessi litli hundur með góða hjartað og alla vinsemdina væri alllur. –  Barnabörnin mín dáðu Pjakk og systurdætur mínar líka.  Við kynntumst honum, þessum litla mjúka vini sem nú er farinn í himnaríki – ekki bara hunda – heldur allra.

Ömmubörnin mín sem búsett eru í Danmörku hittu Pjakk ekki oft, en það varð strax gagnkvæm hrifning eins og sést á myndinni hér fyrir ofan.

Pjakkur litli – minning hans er stór, eins og allra þeirra sem elska mikið og marga.  Ég finn til með ungu „hundamömmunni“ – sem er ekkert ósvipuð í eðli sínu eins og hundurinn hennar, með stórt hjarta og vill elska alla. ❤

Knús á okkur öll, það er allt í lagi að gráta það sem er okkur kært, þó sumum finnist það litiið þá eru þessir „sumir“ ekkert staddir í okkar sporum og við getum aldrei skilið hvort annað fulllkomlega.  En við getum virt hvort annað  og tilfinningar hvers annars.

ÁST út í alheiminn til manna og dýra og alls sem lifir.

.

Dvel ég í draumahöll
og dagana lofa.
Litlar mýs um löndin öll
liggja nú og sofa.
Sígur ró á djúp og dal,
dýr til hvílu ganga.
Einnig sofna skolli skal
með skottið undir vanga.

Lag: Thorbjörn Egner
Texti: Kristján frá Djúpalæk