Mánaðarskipt færslusafn fyrir: apríl 2013

Ekki láta óttann við hið óþekkta stjórna kosningu ..

Birt þann af
Svara

Það eru margar manneskjur sem láta óttann ráða för,  óttann við hið óþekkta rekur þær til að velja það sem þær þekkja, jafnvel þó þeim líki það ekkert sérlega vel.

Þetta getur líka átt við í pólitíkinni.

EKKI láta óttann stjórna hvernig þú kýst – láttu hjartað ráða,  þannig að ef þig langar að kjósa eitthvað láttu það eftir þér,  jafnvel þó það sé eitthvað alveg nýtt ..

Munum eftir fuglunum tveimur sem voru í búrinu og sungu um frelsið – svo var búrið opnað,  annar fuglanna flaug syngjandi út en hinn færði sig innar í búrið. –

Hann vissi hvað hann hafði þar.

En var hann glaður? …

184826_10151329731464750_1898166472_n

Hver ert þú að dæma ……..

Birt þann af
Svara

„Sá yðar sem syndlaus er kasti fyrsta steininum“ …

Já, að ógleymdu flísinni og bjálkanum, – að sjá ekki bjálkann í eigin auga fyrir flísinni í auga náunga síns. –

Það eru til mörg orðatiltæki yfir sama hlutinn,  þ.e.a.s. að á meðan við erum upptekin í því að dæma náungann erum við að beina athyglinni frá okkur sjálfum, eigin ófullkomleika, syndum eða verkum.

Höfum við lifað svo vammlausu lífi að okkur er stætt að benda á syndir náungans?

Verðum við ekki metin með sama mælikvarða og við notum? –

Erum við ekki að stinga nebbanum í loftið þegar við bendum á náungann og gera okkur æðri,  og þá um leið telja okkur betri?   Það merkilega við svona hegðun er að hún stafar iðulega af minnimáttarkennd,  stundum  jafnvel af öfund.

„Af hverju komst þessi upp með þetta en ekki ég?“  .. sama ástæða og oft liggur á bak við einelti. –  Það eru iðulega þeir sem skara framúr eða þora að vera öðruvísi sem fá hörðustu dómana. –   „Hver þykist þessi vera?“ ..

Ég ætla að taka þessi skilaboð til mín, – þ.e.a.s. að hætta að dæma og um leið að taka dóma fólks ekki persónulega .. það má eiginlega segja um þá: „return to sender“ ..

Ég er ekki fullkomin, og þarf ekki að vera það!  … það er gjöf ófullkomleikans 😉 

486512_10200354445438194_1633434489_n

 

Samanburður er helvíti ..

Birt þann af
Svara

…sagði Yoga kennarinn.

Vertu besta, fallegasta, skemmtilegasta og heiðarlegasta eintakið af þér – þá sleppur þú við svo mikla angist og óþarfa neikvæðar hugleiðingar. 

Hættir að lifa í samkeppni við aðra, eða miða þig og þína velferð við aðra og stillir fókusinn inn á við og ferð að njóta þín – púnktur. 

Segi svo ekki meira þennan föstudaginn! ❤

Fresh-Lotus-Flower

Frambjóðendur og fyrirmyndir..

Birt þann af
Svara

Eftirfarandi skilaboðum skellti ég á fésbókarsíðuna mína:

„Afsakið mig fólk, samfélagið þykist allt vera að vinna gegn einelti. Að börn leggi önnur börn í einelti, geri lítið úr eða hæðist að. Nú er allt morandi í háði um frambjóðendur, m.a. á Facebook. Er þetta ekki vandamálið? – Fyrirmyndirnar sem við erum að bjóða börnunum upp á? – Börnin pikka það ekki upp úr einhverju tómarúmi að fara að dæma samnemendur eða hæðast að þeim.“
 
Á sólarhring fékk þessi póstur 65 „like“ og ég tók eftir að þar af var slatti af yngra fólki og sá ég líka, í fljótu bragði,  að þar af afkomendur a.m.k. tveggja sem eru í framboði. –
 
Umræður spunnust á síðunni um að sumt væri skemmtilegt og flestir frambjóðendur ekki viðkvæmir fyrir húmornum,  en það er kannski spurning hvenær húmor verður meinfýsið háð og hvernig eiga börnin að átta sig á þessum mörkum? …
 
Á kostnað hverra eru „skemmtilegheitin“?  
 
Það er sama hversu mörgum eineltisáætlunum er til tjaldað,  ef við hugum ekki að fyrirmyndunum og þá rótum þess að einelti verður til,  þá verður einelti seint upprætt. –  
 
F52E17F2-694E-11E1-94CA-E6AE32D05ADD

Hvernig elskum við?

Birt þann af
Svara

Hvað þýðir það þegar sagt er:  „All you need is love?“

Louise Hay segir að það vanti ekki meiri peninga í heiminn eða meiri mat,  heldur meiri ást eða kærleika.

Það er væntanlega til nóg af mat í heiminum og líka nóg af peningum,  en eigingjörn hugsun, hugsunin „þetta er mitt“  gerir það að verkum að við erum ekki tilbúin til að deila.

Ójafnvægið verður svo mikið að á einum stað í veröldinni deyr fólk úr hungri á meðan annars staðar í veröldinni deyr fólk úr offitu.

Það er eitthvað bogið við þetta.

Kannski er þetta mannleg náttúra?   Kannski erum við bara í raun þessi dýr sem lifa svona „survival of the fittest“  lífi.

Erum eitthvað að þykjast – en erum bara góð á meðan við sjálf höfum nóg.  Látum molana falla af borðum okkar.

Ég er ekkert skárri en aðrir.

Stundum líður mér illa þegar að ég er að henda mat úr ísskápnum.

„Kláraðu matinn,  það eru börn í Bíafra sem svelta“  var innprentað svo það er ekki skrítið þetta samviskubit.

En elskan liggur að sjálfsögðu ekki bara í að deila eigum eða mat með okkur.   Elskan liggur í viðmóti okkar og hvernig við hugsum til náungans.

Það eru margir sem hafa gefið mér,  miklu meira en mola af borðum sínum.  Þeir hafa gefið mér svo falleg orð,  svo fallegt viðmót,  svo mikla hlýju – kannski er það þess vegna sem mér er alltaf heitt? .. 😉

Það er gott að elska,  brosa við börnum sem við mætum,  líka við eldra fólki, og e.t.v. bara við öllum sem við mætum.

„Bros getur dimmu í dagsljós breytt“ .. 

Þegar einhver vill ófrið eða stríð þá er líka best að svara því með brosi –

„Rise above“ –

eða rísa upp fyrir það „jarðlag“ sem viðkomandi er staddur á,   þegar við rísum upp þá náum við að aftengja okkur frá stríði hinna og það verður þeirra einkastríð,  og í staðinn fyrir að taka þátt þá finnum við til með hinum stríðandi.

Ég ætla ekki að gefast upp á elskunni,  vegna þess að ég þarfnast hennar,  einmitt til að rísa.

MAKE LOVE – NOT WAR 

Tarot

Viltu trúlofast ……

Birt þann af
1

…. sjálfri/sjálfum þér? ..

Þetta er vísun í hugmynd sem kviknaði hjá mér við undirbúning námskeiðisins “Lausn eftir skilnað” –  Ég trúi því nefnilega að ein af ástæðunum fyrir því að samband/hjónaband renni út í sandinn sé að við höfum aldrei trúlofast né gefist sjálfum okkur.   Það sé grunnforsenda góðs sambands,  að byrja á því að elska sjálfa/n sig,  virða og treysta. – 

Það er pinku merkilegt að við séum tilbúin að lýsa yfir ást, trausti og virðingu við aðra manneskju – e.t.v. fyrir augliti Guðs, en það er það sem gert er í kirkjunni, – en eiga mjög erfitt með að gefast okkur sjálfum. –

Í hjónavígslu spyr prestur brúðhjónin hvort þau vilji vera hvort öðru trú. –

Hvernig liti þetta út ef við værum að giftast eða gefast sjálfum okkur? –

Nú spyr ég þig:  Er það einlægur ásetningur þinn að ganga að eiga þig?  –  Vilt þú með Guðs hjálp reynast þér trú/r, elska þig og virða í hverjum þeim kjörum sem Guð lætur þér að höndum bera? –

Til að taka þetta alla leið, – þá gætir þú dregið þér hring á hönd til vitnisburðar um ást og trúfesti þína við sjálfa/n þig. – ;-)

Þetta er ekki sjálfs-elska, þessi sem við köllum eigingirni,  þetta er hin raunverulega elska,  því að eftir því sem við náum að þykja vænna um okkur sjálf, – hafa meira sjálfstraust og sjálfsvirðingu verðum við færari um að gefa af okkur og elska, virða og treysta öðrum. –

Lélegt sjálfstraust og léleg sjálfsvirðing skapar óöryggi gagnvart okkur sjálfum OG gagnvart maka okkar eða þeim sem við erum í samskipti við og veikir því sambandið. –

Alveg eins og við viljum að maki okkar sé heilbrigður og hamingjsamur – vill hann að við séum heilbrigð og hamingjusöm.  Það er líka miklu auðveldara að óska öðrum hamingju þegar við erum sjálf hamingjusöm.

Þetta gildir líka um samskipti foreldra og barna.  Alveg eins og við viljum að börnin séu heilbrigð og hamingjusöm,  óska þau  einskis fremur foreldrum sínum til handa.  – Það er niðurstaða mín eftir að hafa tekið viðtöl við hóp unglinga hvers þau óskuðu sér. –  Bein tilvitnun í eina 15 ára stelpu, sem foreldrar sendu í viðtal til mín vegna þess að henni gekk illa í skóla og var vansæl.

“Ég vildi bara óska þess að mamma væri glaðari” –

En hvernig verðum við glöð og hamingjusöm? –  Ég er oft spurð um “tæki” til þess og það var bara á þessu ári sem ég komst að þessari merku niðurstöðu að hamingjan dregur vagninn en ekki vagninn hamingjuna.

– Þ.e.a.s. við verðum að koma okkur í “gírinn”  …byrjunin er að:

elska sig – virða sig – treysta sér – samþykkja sig – fyrirgefa sér og síðast en ekki síst,  þakka fyrir! – (okkur þykir stundum að við höfum ekki neitt til að þakka fyrir, aðstæður okkar séu ómögulegar,  “allt í volli” – en þá þurfum við að líta betur og veita því athygli sem er þakkarvert og ég lofa því að við getum alltaf fundið eitthvað og við byggjum svo ofan á það). –

En ég var að tala um tæki, – sjálf nota ég hugleiðslu og kenni, en tæki sem allir geta notað eru það sem við köllum “daglegar staðhæfingar” – og þær virka! –  Já,  auðvitað virka þær og þú veist það því þú ferð með þær daglega nú þegar!!!  Því miður eru þær oft neikvæðar.  – “Hvað þykist þú vera?” – “Þú ert nú meira fíflið” –  “Mikið er nú ömurlegt veður” – „Ég geri aldrei nógu vel“ – Ég er aldrei nógu _____“  “Ég er að þrauka lífið” – blablabla… alls konar neikvæðar staðhæfingar förum við með á hverjum degi, – kannski ekki alltaf upphátt,  en svona undir niðri.  Stundum förum við í vorkunnargírinn, “Alltaf er ég að gera allt fyrir alla og enginn að gera neitt fyrir mig” .. “Af hverju hringir enginn?”  “Af hverju er maðurinn minn svona leiðinlegur og gerir mig ekki hamingjusama?” ..

Ég ætla ekki að halda áfram. – En síðasta setningin skiptir máli, þ.e.a.s. þessi setning um að ætlast til að aðrir hvort sem það er maki eða vinir geri okkur hamingjusöm.  Enn og aftur komum við að því að við VERÐUM að byrja á okkur sjálfum. –  Hamingjan kemur innan frá – fyrst og fremst,  umhverfið hjálpar til,  það er óþarfi að neita því,  – en t.d. manneskja sem virðir sig og elskar, hún lætur ekki bjóða sér neitt bull og óvirðingu og setur mörk.

En nú er komið að jákvæðu staðhæfingunum,  staðhæfingunum til að geta farið að elska sig og virða. – Það þarf að endurforrita, – taka út það gamla sem hefur virkað til niðurrifs og e.t.v. einstaka vírusa sem hafa læðst inn á harða diskinn! –  Við þurfum að fara að tileinka okkur það sem við höfum lesið í öllum sjálfshjálparbókunum og smellum upp á vegginn okkar á Facebook.  Því að það er sama hvað við lesum mikið – ef við notum það ekki,  er það svipað og að mæta í líkamsræktarsal og horfa bara á tækin og vera svo þvílíkt stolt af okkur að mæta í ræktina.

– Hugrækt vinnur eins.

Nú (já frá þessum tímapunkti ef þú ert ekki þegar byrjuð/byrjaður,  getur þú valið að taka yfir hugsun þína og breyta henni frá neikvæðri yfir í jákvæða). –  Þú þarft að sortéra frá það sem er uppbyggilegt og það sem er niðurbrjótandi og setja það síðarnefnda í svartan plastpoka og fara með það í  Sorpu eða endurvinnsluna. – Tíminn er kominn til að endurbyggja sjálfa/n sig.

Endurtaktu jákvæðar staðhæfingar, aftur og aftur og gerðu þær að þínum sannleika. –  Dropinn holar steininn. –

Hættu viðnáminu, líka gagnvart öðrum – hættum að vera dómhörð í eigin garð og annarra.  Samhygð er mesti þroskinn. Samhugur með sjálfum sér og öðrum.  Það tekur svaka orku að vera sífellt neikvæður í eigin garð og annarra og það er svo mikil hindrun í því að vera hamingusöm og að elska okkur! –

Kannski ekki skrítið að mörgum finnist þau þreytt, úrvinda og tóm.  Það er svo mikil orka sem fer í það að elska okkur EKKI! ..

Nú er tíminn til að setja orkuna í það að elska og leyfa kærleikanum – ástinni –  að flæða. –

Við þurfum að vera þolinmóð,  þó þetta komi ekki eins og barbabrella.  Við erum búin að taka okkar tíma í að elska okkur ekki og því getur það tekið  tíma að snúa við ferlinu. –

Leyfum okkur að hugleiða jákvæðu staðhæfingarnar og upplifa þær. – En veitum því líka athygli þegar við förum að finna ástæður til að trúa þeim ekki. –  (Er þetta fíflalegt? Kjánalegt? Væmið?)

Er ekki allt í lagi að nota ný “meðul” ef að þau leiða til hamingju þinnar? –  Við megum ekki berja okkur niður þegar við förum að vinna að gleðinni, hamingjunni – elskunni í eigin garð. –

Hið náttúrulega og eðlilega er að elska sig. – Þannig vorum við sem börn, en það gerðist bara eitthvað á leiðinni.  Einhver sagði eitthvað sem varð til þess að við fórum að efast að við værum ekki elsku verð.  –  Stefnan er að komast í okkar eðlilega ástand. – Ástand þar sem við dæmum okkur ekki,  ekki frekar en barnið sem liggur í vöggunni og virðir fyrir sér fingur sinna.  – Það er ekki að dæma þá vonda eða góða,  bara að virða þá fyrir sér því þeir eru þarna. –

(Sjálfs)hatur og niðurbrot getur verið hið algenga þó það sé ónáttúrulegt  – en ástin  er hið eðlilega eða náttúrulega ástand.

Eftirfarandi eru svo staðhæfingar sem þarf að hafa yfir á hverjum degi til að koma sér í eðlilegt/náttúrulegt ástand. – (mæli með því að prenta  þessar staðhæfingar út og lesa þær upphátt fyrir sjálfa/n sig á hverjum morgni og helst kvöldi líka, en bara ef þú vilt!) .

1. Ég samþykki mig af fyllstu einlægni
2. Ég fyrirgef mér fyrir mistök mín og neikvæðar hugsanir í fortíð, nútíð og framtíð
3. Ég elska mig skilyrðislaust
4. Ég elska sál mína
5. Ég elska huga minn
6. Ég elska líkama minn
7. Ég samþykki að nota mistök mín og óhöpp sem dýrmæt tækifæri til að læra
8. Ég geri mitt besta og mitt besta er nógu gott
9. Ég á skilið að vera hamingjusöm/hamingjusamur
10. Ég á allt gott skilið
11.  Ég á skilið að elska sjálfa/n mig
12. Ég á skilið að þiggja ást frá öðrum
13. Ég er minn besti vinur/ mín besta vinkona
14.  Ég tek gagnrýni af æðruleysi og þakklæti
15. Ég er sjálfsörugg/ur og hef góða sjálfsvirðingu
16. Ég fagna því að vera einstök manneskja
17.  Ég geri það besta úr hverri stund og úr hverjum aðstæðum
18.  Ég treysti sjálfum/sjálfri mér
19.  Ég nýt þess að vera með sjálfum/sjálfri mér
20.  Ég tek ábyrgð á eigin líðan
21.  Ég er stolt/ur af sjálfri/sjálfum mér
22.  Ég er siguvegari
23.  Ég er stolt/ur af árangri  mínum í lífinu og líður vel með bæði það sem hefur gengið vel og illa.
24.  Ég er skemmtileg/ur og ég skemmti mér
25.  Ég er góð manneskja.

Hamingjan er lykilinn – og lykillinn er ekki einhvers staðar þarna úti eða í annarri manneskju,  – þú ert lykillinn. –

Þess vegna megum við ekki fókusera svona á að aðrir geri eitthvað fyrir okkar hamingju, – heldur taka ábyrgð á eigin hamingju og eigin lífi. –

“Success is not the key to happiness. Happiness is the key to success. If you love what you are doing, you will be successful.”
– Albert Schweitzer

Þessi pistill er blanda af eigin hugleiðingum og því sem ég hef pikkað upp af netinu,  listinn er t.d. fenginn að láni, með smá breytingum – en öll erum við í þessu saman, og hamingja mín er hamingja þín.  – Svo skínum fyrir hvert annað! –

Því spyr ég aftur:

–  Vilt þú með Guðs hjálp reynast þér trú/r, elska þig og virða í hverjum þeim kjörum sem Guð lætur þér að höndum bera? –

Minni á nýtt námskeið sem byrjar 11. maí – „Lausn eftir skilnað“ fyrir konur –   sjá nánar http://www.lausnin.is

562085_364664146931546_146189222112374_996249_1945055447_n

Játning – og rauður kjóll …

Birt þann af
Svara

Ég sé svo oft að fólk er að játa ýmislegt – hvernig því hefur liðið, hvernig það hefur hugsað og oft höldum við að við séum þau einu í heiminum sem hugsum eða framkvæmum eitthvað sem í daglegu tali er talið „kjánalegt“ .. eða kannski svolítið „heimskulegt?“ ..  

Sumir játa aldrei þeir horfi á Júróvisjón – en hafa samt lúmskt gaman af, þó ekki sé nema stemmingunni sem myndast í kringum það.

Játningin mín felst í fatakaupum þetta árið.

Síðasta ár var ég svo blönk og um leið svo óþurfandi fyrir fatnað að ég keypti mér ekki snitti á sjálfa mig.  Ekki skó og ekki föt, – jú, sokkabuxur minnir mig að ég hafi keypt.  Held ég sé örugglega ekki að fara með rangt mál.

En hvað um það – ég sagði frá því hér í pistlunum mínum hvernig dótturdóttir mín þriggja ára valdi rauða úlpu á ömmu sína í janúar og amma hafði gott af því að vera i rauðu. 

Sú stutta hafði áður spurt: „amma kan du godt lide sort?“ ..  enda var ég svartklædd frá toppi til táar.

Fyrsti kjóll ársins var þó svartur –  keyptur á Kastrupflugvelli, en það var kjóllinn sem ég notaði í útför dóttur minnar.  – Hann smellpassaði og ég átti akkúrat mátulega margar danskar krónur fyrir honum í veskinu mínu, upp á aur! ..

En nú kemur játningin. 

Ég keypti mér hárauðan,  næstum neonrauðan kjól í vikunni, – og ætla að nota hann í kvöld í Borgarnesi – þar sem ég flyt fyrirlestur á vegum Símenntunar Vesturlands um „Betra líf“  en það er sá sami og ég er búin að flytja í Búðardal og á Grundarfirði. –  Að vísu verður hann aldrei alveg „sá sami“  því að áheyrendur móta líka hvernig fyrirlesturinn verður.  Það er sameiginlegur andi sem myndast milli mín og áheyrenda og/eða þátttakenda.

Kjóllinn verður s.s. frumsýndur! .. og með „Betra Líf“ Páls Óskars í bakgrunni. – 

Innblásturinn af því að kaupa kjólinn var myndin „Love is all you need“ en það var ein af „yndlingsfilmer“ hjá Evu minni sem fór að sjá hana tvisvar í bíó og þar var leikkonan Susanne Bier í þessum fallega rauða kjól, að vísu mun dekkri en mínum.  Þar leikur hún konu sem hefur misst hárið og annað brjóstið eftir krabbameinsmeðferð og þó að minn missir sé ekki sýnilegur utan á mér,  þá er það svolítið svoleiðis að missa barnið sitt.

En eins og ég hef margítrekað ætla ég ekki að hætta að njóta lífsins, eða þess sem er í boði.  Árið mitt verður „Rautt“  en ekki „Svart“ ..

Ég er ekki hrædd við það sem koma skal og ég fer inn í 2013 sterkari en nokkurn tímann. – 

Þeir sem þekkja til skíðamennsku í ölpunum vita að brekkurnar eru merktar bláar – rauðar og svartar.   Svartar eru þær erfiðustu og bröttustu.

Til að fara svartar brekkur þarf að hafa líkamlegan styrk, tækni og ekki síst andlegan styrk.   Þó að líkamlegi styrkurinn og tæknin séu til staðar – þá er vonlaust að fara logandi hrædd/ur í brekkuna.   Sumir taka þá bara skíðin af sér og skríða niður eða snúa við.

Ég fer svörtu brekkuna í rauða kjólnum! .. 😉

Hugrekki er það sem ég tileinka mér núna,  – já, já – það eru alls konar andleg áföll að koma,  erfiðleikar koma,  en vonandi er ég og mín fjölskylda búin með skammtinn í bili – „come what may“ .. 

Ég tek á móti því í rauða kjólnum,  en rautt er litur heilags anda og ég leyfi honum að hjálpa mér við að brjótast undan þungri og stundum kæfandi skel sorgarinnar. heart-of-stone-default

 

 

 

 

 

 

Af hverju viðheldur þú ofbeldishegðun? …

Birt þann af
Svara

Nú gætu margir orðið argir. – Ha, viðheldur einhver ofbeldishegðun? ..

Það gera þeir sem eru meðvirkir,  eða a.m.k. sumir hverjir.

„Enabler“ er það kallað á ensku –  sá sem auðveldar – viðheldur – „meðvirkill“ ? …

Ef að fíkill/ofbeldismaður eða hvort tveggja og meðvirkill lenda saman (yfirleitt eru reyndar báðir meðvirkir sem lenda saman, svona til að flækja málin) þá eru samskiptin vond.

Slæma hegðunin eða siðirnir eru í raun „studd“ af þeim sem er meðvirkur eða „enabler“ ..

Það er ekki beint hægt að kenna hinum meðvirka um hegðun hins, en hegðunin er studd af honum, eða leyfð, því hún hefur engar afleiðingar fyrir þann sem er fíkill eða beitir ofbeldi.  Honum eru ekki sett mörk og hann kemst upp með hegðunina – ítrekað.

Lögmál orsaka og afleiðinga er brotið.

Þetta er m.a. skýringin á því að einhver fer ítrekað í samband þar sem hún/hann verður fyrir ofbeldi – vegna eigin meðvirknihegðunar – ofbeldið er hreinlega stutt ef ofbeldismanninum eru ekki sett mörk, eða hann upplifir engar afleiðingar.

Oft er sjálfmynd þess sem verður fyrir ofbeldinu það brengluð brotin að honum/henni þykir að hann/hún eigi ofbeldið skilið :-/ ..

Stundum talað um sjálfspíslarhvöt, eða að viðkomandi sæki í það að vera fórnarlamb, jafnvel til að fá athygli eða vorkunn frá umhverfinu.

Já – ég veit að ég tek djúpt í árinni, en ég held það þurfi til að við áttum okkur á því að sem fullorðnar manneskjur berum við ábyrgð á eigin hegðun.

Nema að við séum þess veikari og þurfi að svipta okkur ábyrgð.

Það er því lífsspursmál að taka ábyrgð á sjálfum/sjálfri sér og leita sér hjálpar eða forða sér úr sambandi þar sem ofbeldi, niðurlæging, skömm, alkóhólismi eða hvað sem er óhollt er ríkjandi.

Það skal líka tekið fram að ekki skal dæma hinn meðvirka eða „viðhaldarann/auðveldarann“  – aðalmálið er að vakna til meðvitundar um sjálfa/n sig,  spyrja sig hvað við eigum skilið – en allar manneskjur eiga gott eitt skilið.

Á meðan einhverjum þykir hann/eða hún ekki eiga gott skilið og jafnvel skilið sambúð í ofbeldi er hún/hann veik/ur.   Það er eins og að samþykkja að drekka ógeðisdrykk.

Það að viðurkenna veikleika sinn, vanmátt sinn er í raun fyrsta skrefið í að verða sterk/ur og taka ábyrgð – það er hugrekki að játa að við ráðum ekki við eitthvað, og það er hugrekki að leita að hjálp við því. –  Um leið er það skref í átt að bættri sjálfsvirðingu að samþykkja ekki ákveðna hegðun og játa að sumt er okkur alls ekki bjóðandi.

Ekki gera ofbeldismanninum auðvelt fyrir og „leyfa“ honum ítrekað og án afleiðinga að meiða þig,  ekki gera alkóhólistanum auðvelt fyrir að stunda sína drykkju með því að þrífa upp eftir hann eða ljúga fyrir hann.

Sambönd eru aldrei alveg „svart/hvítt“  einn góður aðili og einn vondur,  báðir aðilar geta upplifað ofbeldi af hendi hins, báðir aðilar geta litið á sig sem fórnarlömb hins og báðir geta haft rétt fyrir sér! ..

Taktu ábyrgð á eigin lífi.  Það gerir það enginn annar fyrir þig,  en það krefst kjarks og vilja til að breyta.

„Aðaleinkenni meðvirks fólks er að því finnst það bera sjúklega ábyrgð á hegðun, hugsunarhætti og tilfinningum fullorðinnar manneskju. Þá er óumflýjanlegt að illa fari. Afleiðingarnar eru vanræksla á sjálfum sér, reiði, kvíði, sektarkennd og örvænting.

Við þekkjum það eflaust flest, að sá/sú sem lifir í vanlíðan getur lítið gefið, og fer jafnvel út í það að meiða eða beita ofbeldi – það þarf ekki að vera meðvitað,  en stundum langar okkur að meiða og særa ef við erum meidd.

Eitt lítið dæmi um „dulið“ ofbeldi í sambandi – er þegar par eru sífellt að gera lítið úr eða hæðast að  hvort öðru jafnvel fyrir framan aðra, eða upphefja sig á kostnað maka síns.   Stundum fer hið „góðlátlega“ grín út fyrir mörkin og er ekki lengur góðlátlegt – heldur grátlegt og særandi.   Þá er að opna munninn í staðinn fyrir að sitja uppi með gremjuna og segja:  „Ég upplifi særindi þegar þú grínast með þessa hluti“ – og ef að viðkomandi tekur ekki mark á þér eða heldur áfram gríninu, virðir ekki orð þín –  hvað gerir þú þá? ..

Munum líka að börnin læra það sem fyrir þeim er haft, þau læra samskiptin af foreldrunum.

Sýnum því sjálfum okkur virðingu og sýnum náunganum virðingu.

Það gerum við m.a. með því að segja „hingað og ekki lengra“ – setja eðlileg mörk og hætta að styðja ofbeldishegðun eða vonda siði.

„Bendi á http://www.coda.is   og http://www.lausnin.is

Mynd_0552720

Samkeppni og samanburður

Birt þann af
Svara

„I release any feelings of competition or comparison.

I simply do my best
and enjoy being me.“

Louise L. Hay

Samkeppni hefur í raun ekkert með „sam“ að gera, hún vinnur miklu meira að aðgreiningu eða sundrungu.  Einn vinnur og annar tapar.  Þar ríkir ekki sam-kennd og þar er oft erfitt að sam-gleðjast,  nema að sá sem tapi sé þess þroskaðri og taki keppnina ekki of alvarlega.  (það er sjaldgæft)

Samanburður er að sama skapi – „er ég betri eða verri en hinn?“ ..

Þessi orð Loise L. Hay um að losa sig við tilfinningar tengdar samkeppni og samanburði og að gera sitt besta og njóta að vera hún ráku á fésbókarfjörur mínar í morgun.

Oft hindrar samanburðurinn og samkeppnin við aðra okkur í að framkvæma eða hreinlega í því að njóta þess að vera við sjálf.

Fallegasta og besta útgáfan af okkur sjálfum.

Okkur finnst ekki taka því að fara á Esjuna, það tæki okkur 2-3 tíma að komast upp að steini, þegar aðrir hlaupa þetta á fjörutíu mínútum.   En ef við vildum virkilega fara að byggja upp þrek með því að ganga á Esjuna,  myndum við þurfa að taka fyrsta skrefið og svo hægt og rólega bæta okkar eigin tíma.  Það er okkar sigur,  – og þá skiptir engu máli hvað hinir eru að gera.

Sigrarnir okkar eru fyrst og fremst á okkur sjálfum.

Það getur verið meiri sigur fyrir Siggu að geta tjáð sig á starfsmannafundinum,  en fyrir Lóu að tala fyrir framan fimmhundruð,  vegna þess að þægindahringurinn er misþröngur.

Að sama skapi getur það verið meiri sigur fyrir Óla að stíga upp úr sófanum og ganga hringinn í kringum blokkina,  en fyrir Bjarna að hlaupa fimm kílómetra.

Ekki nota óréttlátan samanburð því hann er heftandi,  – foreldrar nota stundum samanburð og segja við börnin sín,  „sjáðu Gulla,  hann er í tónlist, íþróttum og svo toppar hann í skólanum, – af hverju ert þú ekki svoleiðis?“ ..   Hvaða hugsanir vekur þetta hjá barninu?

„Já, ég ætla sko að verða eins og Gulli!!“ ..

eða

„Oh, ég verð aldrei eins klár/góður og Gulli“ ..

Þetta virkar því miður ekki uppbyggjandi heldur akkúrat öfugt  – barnið fær þau skilaboð að það sé „lúser“ .. ekki nógu gott og standist aldrei samanburð.  Hugsar jafnvel í framhaldi að mamma eða pabbi myndi vilja eiga öðruvís barn og það sem er verst að það sé jafnvel ekki elskað,  vegna þess að við leitum oft að samþykki foreldra í gegnum hversu dugleg við erum eða hvað við gerum. –

Börn verða að fá að heyra það og finna frá foreldrum að þau séu elskuð skilyrðislaust – þ.e.a.s. án verkanna.  Það getur verið vitamínsprautan sem vantar til að þau fari í gang, eins undarlega og það hljómar. –

Á meðan þau telja sig aldrei nógu góð, aldrei gera nógu vel – þá er hættan að þau hreinlega sleppi að gera nokkurn hlut.

Förum varlega í samkeppni og samanburð,  – það er vont að festast í „lúsergírnum“  því hann er eins og hlutlausi gírinn – jafnvel bakkgír.

„Stuck in reverse“  eins og segir í Coldplay laginu.

Við getum aðeins verið besta útgáfan af okkur sjálfum – meira er ekki hægt að ætlast til og látum ekki reyna að troða okkur í mót sem passar okkur ekki.

Í lokin

Anda djúpt – inn og út – hugsa ….  „mikið er ég yndisleg manneskja“ ……

Úje ..

26774_402195742058_4384603_n

Þrír konfektkassar borðaðir í meðvitundarleysi …

Birt þann af
1

Í fríhöfninni var tilboð á konfekti, þrír fyrir einn og ég taldi það upplagt að kaupa þrjá kassa og ég gæti gefið þá í jólagjafir.

Ég lá í mjúka græna sófanum mínum og horfði á einhverja Disney föstudagsmynd og vorkenndi mér að vera ein,  ég var einmana og taldi að allir aðrir væru að hafa það kósý heima, pör sætu hönd í hönd o.s.frv. – heilinn virkar bara stundum þannig.

Ég átti a.m.k. svolítið bágt (að eigin mati).

Ég gekk eins og í leiðslu inn í eldhús og skimaði eftir einhverju sætu að borða,  ég passaði mig að kaupa ekki kex eða sælgæti því að ég vissi að það færi bara ofan í mig, síðan á rass, maga og læri  og ég yrði óánægð með mig.  Svo var víst talað um að sykur væri eitur og heilinn færi í þoku við þetta,  eða eitthvað svoleiðis.

En hvað um það,  þegar svo kom að því að  ég ætlaði að grípa í konfektkassana þrjá fyrir jólin voru þeir allir tómir uppí skáp.

Ég hafði sem sagt „læðst“ í einn þeirra – ákveðið að fórna honum,  „ég átti það svo skilið“ en einhvern veginn enduðu þeir allir tómir.

Á námskeiði haustið 2010 sá ég fyrst bókina „Women, Food and God“ – og svo hoppaði hún í fangið á mér einhverju síðar.  Þar segir Geneen Roth frá reynslu sinni,  hvernig m.a. hún fyllir í tómu tilfinningapokana með mat,  hvernig hún reyndi m.a. „svarta kúrinn“ til að grennast en hann var „sígarettur, kók og kaffi“ og það tókst – jú hún varð grönn, en auðvitað hvorki heilbrigð né hamingjusöm,  en hún var að leita eftir báðu.   Hún segir frá „Röddinni“  sem glymur inní okkur sem segir að við séum aldrei nógu góð,  hver við þykjumst vera og þar fram eftir götunum.  Hún segir frá ferðalaginu frá okkur og mikilvægi þess að lifa „í okkur sjálfum“.. sem er í anda þess að það að þekkja Guð er að þekkja sjálfa sig.   Hún segir auðvitað margt, margt fleira – og hvernig hún,  með því að ná sátt við sjálfa sig og búa til nýja vana „habit“  sem fólst í því m.a. að borða m. meðvitund náði hún því að vera í sinni „náttúrulegu“ þyngd,  auk þess að hún hætti að vega sig og meta skv. útliti og tölum á vigt.

Þegar ég lokaði þessari bók var eins og ég hefði verið frelsuð,  – frelsuð frá kúrum, frelsuð frá því að skoða hamingju mína út frá tölum á vigt,  og það var dásamlegt.

Ég var mjög grönn sem barn og unglingur,  of grönn og þurfti aldrei að hafa áhyggjur af mataræði, helst að ég reyndi að bæta á mig ef eitthvað var.

Ég man í rauninni ekkert hvenær ég fór að fitna,  ég eignaðist barn 19 ára gömul og kom í þröngu buxunum mínum heim af fæðingardeildinni svo ekki var það þá.

Ég bætti einhverju á mig milli tvítugs og þrítugs – var alltaf grönn en þar byrjaði ég að upplifa það að vera „feit“ – og ekki nógu „flott“ ..  það byrjaði einhver ósátt,  ekki nógu grannt mitti,  ég vildi vera „fullkomin.“ ..

Það voru ytri aðstæður,  erfiðleikar í sambandi, og kannski bara einhver ófullnægja í sjálfri mér sem olli því að ég fór að hugga mig með mat.  Mér þótti alltaf gott að borða en var alltaf, já ég meina alltaf að tala um megrun og að grenna mig.

Ég byrjaði ung að fara í  kúra og „átak“ og þau hafa verið svo mörg sl. 30 ár  (eða þar til ég frelsaðist)  að ég hef ekki tölu á þeim.   Ég las alls konar ráð,  ég tók losandi til að léttast og var meira að segja ánægð ef ég fékk ælupest því þá léttist ég.   Ég náði þó aldrei að fara út í anorexíu eða búlemíu þó að ég hafi verið á jaðrinum.

Ég var haldin þeirri hugmynd að verðmæti mitt fælist í því hvernig ég liti út.   Hversu grönn ég væri.

Þegar ég var unglingur sagði vinkona mín við mig að hún vildi hafa útlit annarrar vinkonu okkar og persónuleikann minn.   Ég móðgaðist.  – Já,  ég var niðurbrotin.  Ég gat ekki verið ánægð með hrósið.  Það sem ég heyrði bara „Þú ert ekki falleg“…  Sjálfstraustið,  hjá þó þessari ungu konu með sterka persónuleikann var ekki meira en það.

Ég var í jójó – megrun í tuga ára.  Það rokkaði upp og niður um einhver kíló.   Geneen Roth segir frá því að hún hafi misst hundruði kílóa í gegnum æfina,  það hef ég líka gert.  Það vita flestir sem hafa reynt megranir – að þegar aftur bætist á bætist meira við en þegar leiðangur hófst,  og þá líður manni eins og að falla í prófi,  eins og fallista.

Síðan ég las „Women, Food and God“  hef ég bætt heilmiklu lesefni og fróðleik  við,  því að sú hugmyndafræði dugar ekki ein og sér.   Ég hef lesið mikið og kynnt mér í sambandi við meðvirkni,  í sambandi við skömm og berskjöldun,  o.fl. o.fl.

Ég hef beint orkunni í að skoða orsakir þess að ég borða þegar ég vil ekki borða.  Hlustað á tilfinningarnar og skilið hvar ég lærði að hugga mig með mat.  Það lærum við að vísu flest í uppeldinu,  það er þessi oral huggun sem kannski byrjar með snuði,  sumir sjúga sígarettur og vindla,  aðrir setja stútinn í munninn og svo er það maturinn eða sælgætið.

Það er bæði þessi huggun og svo hjá sumum er það „fixið“ – því auðvitað líður manni öðruvísi í líkamanum þegar efni eru sett í hann.

Það er skammgóður vermir að missa piss í skóna,  og þessi „huggun“ er álíka því að svo fer pissið að lykta og gerir manni vont.

Ég vildi miðla reynslu minni og uppgötvunum frá Geneen Roth,  og tengja það við grunnmódelið um meðvirkni,  en þá er það líka spurningin „Af hverju?“

„Af hverju geri ég ekki það sem ég vil gera?“ ..

Ég fann gífurlega góðan fyrirlestur frá frönskum sálfræðingi sem heitir Sophie Chiche sem fjallar um nákvæmlega þetta.   Hún talar um „svarthol“ sem við lendum ofan í,  á miðri leið og við snúum við, gefumst upp.

Hún segir að það sem stoppi okkur sé m.a. að við gerum annað fólk að „Guði skoðana okkar“ –  Við teljum okkur ekki eiga skilið að ná árangri (röddin) –  o.fl.

En það sem hún vekur einnig athygli á er „You have to see your pain to change“.. þ.e.a.s. þú verður að sjá sársauka þinn til að breyta.

Sophie missti tugi kílóa og var spurð hvað hún hefði eiginlega gert,  hún svaraði „ég gerði ekkert,  ég bara breytti tilveru minni“ –  eða „I shifted my state of Being“ ..

Hún segir líka frá því að hún hafi verið alin upp við að vera boðið „Nutella“ þegar henni leið illa.

Ég þekki þetta af eigin raun – að borða ofan í tilfinningarnar mínar,  þetta hömluleysi og að verða ekki södd, hversu mikið sem ég borða.   Að gleypa í mig og gleyma að ég hafi verið að borða og njóta þannig ekki matarins.  Að aka í hamborgarabúllu og kaupa hamborgara og franskar þegar ég mætti óréttlæti og deyfði mig þannig með mat í staðinn fyrir að upplifa tilfinningar sem ég þurfti í raun að upplifa.

Ef ég færi eftir leiðarljósum Geneen Roth,  þá myndi ég auðvitað ekki gera það því að eitt af hennar sjö leiðarljósum eða nýjum siðum er að borða alltaf við borð.

Hún og Paul McKenna hafa líka þá sameiginlegu reglu að njóta matarins.  Það að njóta þýðir ekki át eins og þegar við liggjum afvelta á aðfangadagskvöld,  heldur að borða með vitund,  ekki í meðvitundarleysi.   Finna ilminn,  borða hægt,  skynja matinn og já .. njóta.

Hvernig við borðum er í raun ein birtingarmynd af því hvernig við lifum.  Við getum „gleypt“ í okkur heiminn án þess að njóta eða taka eftir því sem við erum að gera. –

Við getum keyrt hringveginn án þess að virða fyrir okkur fjöllin og sólarlagið.  Við erum jú búin að fara hringinn,  en hvað stendur eftir? –

Það er margt í mörgu og líka þessum fræðum.

Ég segi að allir þurfi að taka ákvörðun,  ef þú ætlar að fá þér marengskökusneið ekki borða hana með samviskubiti.

Ekki hugsa við hvern munnbita „ég á ekki að vera að þessu“ –  því þá hleður þú ekki bara á mjaðmirnar, rassinn eða lærinn – heldur hleður þú skömm inn á þig yfir því að ráða ekki við þig,  þú ert farin/n að gera það sem þú vilt ekki gera.

Skömminn er þung að bera og oft þyngri en nokkur kíló.

En til að fara að stytta mál mitt.

Við borðum ekki öll yfir okkur eða of mikið af sömu ástæðum,  en matur og tilfinningar er mjög tengt.   Sumir verða fíklar í mat – og spurningin er þá hvort hún er einungis líffræðilegs eðlis eða líka félagsleg eða andleg? –   Ég held að í mörgum tilfellum sé það bæði.

Ég veit það að þegar ég er í jafnvægi – og lifi í æðruleysi hef ég minni þörf fyrir hið ytra.  Ég er fullnægð,  hef nóg og er nóg.  Ég nýt þess að borða og hætti þegar ég er ekki svöng lengur.   Eftir því sem mér líður betur með mig,  er sáttari við mig og elska mig meira og geri hlutina af því ÉG vil það ekki vegna þess að til þess er ætlast af mér,  eða til að fylla inn í staðla.

Ég hvet líka til þess að fara út að ganga á réttum forsendum, ekki vegna þess að ég Á að fara út eða VERÐ að fara út,  heldur vegna þess að ég elska mig svo mikið og langar að gera mér gott og fá ferskt loft og NJÓTA útiveru. –  Auðvitað þurfum við stundum svolítinn aga til að byrja nýja siði,  að breyta úr gömlum vana yfir í nýjan vana,  en yndislegt ef sá nýi gerir okkur gott.

Markmiðið mitt með námskeiðunum mínum: er m.a.  „heilsa óháð holdarfari“ (Anna Ragna)   og „sjálfstraust óháð llíkamsþyngd“  (Sigga Lund)  .. að fara að njóta matar (lífsins)  (Geneen Roth og Paul McKenna)  Sjá hvað veldur þér sársauka (Sophie Chiche og meðvirknimódelið)  Hreinsa út skömm (Brené Brown).

Hamingjustuðullinn skal upp 😉 ..  hamingjusamari þú:  þarft minna af hinu ytra og lifir í sátt og öðlast innró ró og lífsfyllingu og þarft því ekki lengur að fylla á „tómið“ þegar það er ekki tómt lengur.  Það er fullt af lífi, gleði, ró, ást og trausti .. til þín. 

Námskeiðið „Í kjörþyngd með kærleika“  varð til upp úr þessu öllu saman, –  þar tengi ég saman menntun mína,  þekkingu á meðvirkni og eigin lífsreynslu.   Ég létti engan, ég breyti engum,  það er í höndum þeirra sem taka þátt og stundum er þetta námskeið aðeins fyrsta skrefið að breyttu hugarfari,  sumar hafa náð hugmyndafræðinni og haldið áfram – og ég hef fengið meldingar eins og að þær hafi náð „draumavigtinni“  eða þarna hafi þær áttað sig á því hvað þær raunverulega vildu.  Þetta byggist á þátttakandanum að opna fyrir og vera tilbúin að henda af sér gömlu hugsununum – þessum útrunnu eins og „ég get ekki“ – „ég á ekki allt gott skilið“  „mér mistekst“  o.s.frv. –   Í þessari vinnu eins og allri vinnu þar sem við erum að breyta þurfum við að aflæra og læra upp á nýtt.   Ýta á delete og setja inn nýjan hugbúnað.   Eða eins og Sophie Chiche sagði „I shifted my state of being“ ..

Besta leiðin við að ýta á „delete“ er að tjá sig um tilfinningar sínar,  fá útrás og ekki bæla inni eitt né neitt.  Það er gert í trúnaði og kærleika.

Við verðum líka að vera raunsæ og þekkja okkur, – ef við VITUM að einn súkkulaðimoli veldur því að það verða margir á eftir,  þá verðum við að skera súkkulaði út af okkar lista.  Því sá matur sem við getum engan veginn borðað með meðvitund verður að fara út af okkar matseðli,  alveg eins og áfengissjúklingur tekur alkóhól út af sínum lista.

Nýtt námskeið „Í kjörþyngd með kærleika“  er að hefjast á laugardag kl. 13:00 sjá http://www.lausnin.is  og enn er hægt að skrá sig.

„Mæli með þessu námskeiði. Það gerði mér ótrúlega gott og er stór varða á lífsleið minni :)“ Ólöf María Brynjarsdóttir.

Kannski er svona námskeið aldrei annað en varða á lífsleið,  en hvað er betra en varða þegar maður er svolítið áttavilltur?  Munum líka að fíkn er flótti, hvað ertu að flýja?

Meira lesefni þessu tengt – http://www.elskamig.wordpress.com

21-the-world

Þykir þér vænt um heiminn? –  Hvað viltu gera til að vernda hann? – Myndir þú hella eiturefnum í jörðina? –  Ertu umhverfisverndarsinni? –   Hvað ef að þú værir heimurinn,  myndir þú hugsa betur um þig?

Þú ert heimurinn. 

Vertu breytingin sem þú vilt sjá í heiminum.