„Remember who you are“ …  eða Mundu þig er að einhverju leyti skrítin yfirlýsing – eða hvað? – Í minningarbókunum skrifuðum við „Mundu mig, ég man þig“ –  en munum við okkur sjálf, eða hver við erum og hver erum við? –

Erum við sama manneskjan og skrifaði í minningarbókina? – Já, – en við erum ekki lengur barn í grunnskóla, ekki 12 ára og kannski komin í vinnu, búin að eignast heimili, maka, börn, komin með stóran maga og menntun og e.t.v.  hrukkur? –

En breytir það einhverju um það hver við erum? –  Nei, vegna þess að við erum ekki aldurinn okkar, útltið, stétt, staða í þjóðfélagi o.s.frv. –

Þetta undantalið er allt sem við erum ekki, –  við erum ekki það sem er breytanlegt, heldur það sem er varanlegt. –

Það er gott að spyrja sig „hvað varir?“ – Líkaminn breytist óumflýjanlega – umhverfið breytist – eigurnar breytast … en hvað varir? Ég tel að við séum andlegar verur sem séum í heimsókn á „hótel jörð“ .. við látum glepjast af þessu veraldlega – umhverfinu og því hvernig kroppurinn lítur út, eins og við séum útlitið okkar. – Það er yndislegt að rifja upp hver við erum í raun og veru og upplifa frelsið við að þurfa ekki að lifa eftir væntingum hins veraldlega, væntingum sem eru í raun aldrei almennilega uppfylltar og skapa því oftast vonbrigði. – Elskum að vera þau sem við erum, og „minnumst“ okkar. – Svæfum ekki andann með fíknum og flótta.
Hvað varir? – hvað er eftir af þér þegar búið er að tína burt titla, stöðu, stétt, útlit, eigur o.s.frv.? Einhver vera – nafnlaus – allslaus bara vera sem er, eins og Guð er.

Það er þessi varanlega vera – sem er eitt með lífinu – sem er sú sem gott er að minnast, minnast þess að hún er.

Mundu þig, ég man mig – munum okkur. 

Rósir gefa frá sér rósailm …

Hvítlaukur angar sem hvítlaukur …

Hvað gefur þú frá þér? …

Ertu full/ur af reiði?

Ertu full/ur af gleði?

Ertu full/ur af hatri?

Ertu full/ur af friði?

Ertu full/ur af gremju?

Ertu full/ur af ást? ..

Hvað viljum við gefa?

Væntanlega ást, gleði og frið … og fleira í þeim dúr?

Þá þurfum við að rækta það sem við viljum gefa til að eiga nóg af því, en ekki rækta það sem við viljum ekki gefa. –

Heil og sæl,

Nú er stofan mín – Lausnin Vesturland –  í Brákarey (í sama húsi og Nytjamarkaðurinn)  að verða tilbúin. – Ég get því tekið á móti fólki sem hefur þann styrk að sækja sér stuðning, „pepp“ – hjálp við að finna fókus, hjálp varðandi meðvirkni, ofbeldi, sambönd, samskipti á vinnustað,  sorg, kvíða o.s.fl.-

Einkaviðtal kostar kr. 8000.-   og er ca. 60 mínútur – innifalið í fyrsta viðtali er hugleiðsludiskurinn Ró, sem er byggður á æðruleysisbæninni.

Viðtöl fyrir börn, unglinga og eldri borgara kr.  6000.-

Ég mun setja upp námskeið fljótlega, svipuð og þau sem ég hef sett upp í Reykjavík. –

Til að panta viðtal er hægt að senda póst á johanna@lausnin.is  (takið fram að það er í Borgarnesi).

Ég tek vel á móti öllum, konum og körlum á öllum aldri. –

Hægt er að biðja um fyrirlestra og námskeið á Vesturlandi.

Sjá nánar um starfsemi Lausnarinnar á http://www.lausnin.is

„Ég hata á mér magann“  =  bölvun

„Þoli ekki þessar hrukkur“ = bölvun

„Hata þennan verk alltaf“ = bölvun

—-

„Ég elska á mér magann“  =  blessun

„Elska þessar hrukkur“  = blessun

„Ég sendi kærleik í verkina mína“  = blessun

Tölum fallega við kroppinn okkar, –  eins og hann væri góður vinur eða vinkona. –  Líkaminn okkar á það besta skilið og hann á skilið að við blessum hann en bölvum honum ekki. –

Blessum líka það sem við setjum í líkamann, matinn og hvað sem er, aldrei setja neitt ofan í okkur sem við bölvum, – ef þú reykir sígarettu blessaðu hana og óskaðu þess að hún geri þér gott.   Já, hljómar undarlega,  en af tvennu illu er þetta betra. –

Veljum gleði – blessun og hamingju en ekki skömm – bölvun og óhamingju. –  Líka fyrir líkama okkar. –

Já veljum blessun en ekki bölvun og sjáðu bara hvað fer að gerast?

Gæti verið að þú upplifðir betri heilsu? – Það skyldi þó aldrei vera?

En aðalatriðið – ekki trúa á óttann – heldur elskuna. –  það er mitt allra besta heilsumeðal. 

Lifum heil

Af hverju segja frá og létta af okkur skömm?

Jú, skömmin þolir ekki ljósið, ekki sólargeislana og alls ekki sannleikann, sem er sá að við eigum hana ekki skilið! …

Skömm er stjórnunartæki, og þegar því er beitt á okkur þá upplfium við okkur sem slæm, heimsk, vitlaus, ódýr og ómerkileg.  Það er erfitt að ætla sér stóra hluti með skammarbakpokann á bakinu.

Ég segi stundum að það sé eins og að spyrna sér upp úr dýi, þú sekkur bara lengra.

Leyndarmál lífshamingjunnar er að eiga ekki leyndarmál, það þýðir m.a. að það á aldrei að sitja uppi með eitthvað sem við upplifum sem skömm alein/n. –

Þegar meðvirkt fólk fer að vakna af meðvirkni sinni,  áttar það sig líka oft á að það eru að burðast með skömm.  Skömm fyrir að „leyfa“ einhverju að viðgangast, eða einhverjum að ganga yfir sín mörk,  en þá þarf það að átta sig á því að það gat bara ekki gert betur miðað við aðstæður,  það var að gera sitt besta miðað við spilin sem gefin voru.. Miðað við umhverfi, innrætingu, uppeldi o.s.frv. –

Ef við erum alin upp við samviskustjórnun „skammastu ÞÍN“ .. þá er ekkert skrítið að við lærum að skammast okkar fyrir okkur. –  Ég myndi aldrei nota þessi orð við nokkurn mann í dag,  ef ég vildi honum bata, og hvað þá barn.

Skömmin er ein langversta tilfinning okkar  Hún kemur oft í kjölfar á annarri tilfinningu,  þegar okkur er hafnað,  þegar við upplifum að við erum ekki einhvers virði nema að við gerum eitthvað rétt eða erum dugleg.

Skömmin er vond fyrir sálina, en líka fyrir líkamann, – hún sest þar að eins og sjúkdómur og er því heilsuspillandi.

Brené Brown útskýrir á einfaldan hátt mun á skömm og sektarkennd:

Skömm:  Ég ER vond/ur.

.Sektarkennd: Ég GERÐI eitthvað vont.

Það er vont að upplifa að skömm sé hluti af hver við erum og við það þarf fóllk að losna.

Góðu fréttirnar eru að það er til lækning við skömm – eins og ég skrifaði í upphafi, skömmin þolir ekki ljósið og hún þolir heldur ekki að það sé sagt frá henni,  því þá minnkar hún og endanlega hverfur. .

Skömmin er stjórntæki .. Að segja „skammastu þín“ – er eins og að segja „láttu þér líða illa“ … og það er bara engin ást í því, því að út frá vanlíðan sprettur ekki hinn frjálsi vilji til að gera betur, heldur viljinn til að þóknast þeim sem stjórnar tilfinningunni. – Það eru kolrangar forsendur og í raun brot á frjálsum vilja. Hún býr til vítahring meðvirkni.

Þú getur aflétt álögum orðanna „skammastu þín“ …  og þér þarf ekki að líða illa. –    

Greinin hér að ofan er innblásin frá grein sem má lesa hér og er ítarlegri.

Abraham Lincoln sagði,  flest fólk er eins hamingjusamt og það ákveður að vera.“

Flest fólk játar það líka að það vilji vera hamingjusamt, en er samt að hindra hamingju sína – af hverju? –

Það er eitthvað innra með okkur sem hindrar, hindrar eins og áhyggjufull meðvirk móðir sem vill ekki að barnið meiði sig þegar það fer að ganga og leyfir því ekki að spreyta sig. –  Það gæti nefnilega dottið og meitt sig!

Þetta er sama tilfinningin og kemur yfir ástfangið fólk, – það byrjar að finna gleði og ást, og þá kemur óttinn við að missa gleðina og ástina í kjölfarið og þá tekur stjórnsemin við,  og vantraustið á lífið, – „getur verið að ég eigi þetta skilið? – „Á ég hamingjuna skilið?“ – Efasemdaröddin er sterk og stjórnsöm og segir stopp,  þú gætir meitt þig og þessi hamingja, fuss og svei, – þetta hlýtur að vera of gott til að vera satt! .. o.s.frv. “ ..

VIð hindrum hamingjuna vegna þess að við treystum ekki, förum að hugsa til baka þegar við treystum einu sinni og hún brást og erum viss um að það gerist aftur, – og ætlum þá ekkert að standa upp, heldur hvíla í örygginu – jafnvel í vanlíðan því það er staður sem við þekkjum. – VIð vitum hvað við höfum en þegar við kynnumst hamingjunni þá erum við í óvissunni og óörygginu um hvort hún endist og þá – til að ekkert komi nú á óvart, þá er betra að hafna henni áður en hún hafnar þér. –

Svona getur þetta virkað. –

Af hverju ættum við að kjósa það að vera hamingjusöm? –  Jú, ekki bara fyrir okkur,  –  líka vegna þess að við verðum aldrei nógu óhamingjusöm til að öðrum fari að líða betur. – (Undantekningin er veikur einstaklingur sem fær eitthvað út úr óhamingju annarra og það er þá ekki aðili sem elskar okkur, og jafnvel hið gagnstæða og af hverju að geðjast þeim sem vill okkur illt?) ..

Hreinsum ástæðurnar fyrir að vera ekki hamingjusöm, ástæðurnar sem liggja alveg aftur í bernsku,  hættum að hafna hamingjunni og bjóðum hana velkomna inn í okkar líf.

Eitt af því sem gerir mig hamingjusama er að hjálpa einhverjum öðrum, stundum beint og stundum óbeint.  Hamingjan er smitandi eins og óhamingjan er smitandi. –

Það er alls konar flensa í gangi – og fólk smitar fólk.

Væri ekki dásamlegt að vera smitberi hamingjunnar? –

Eða myndir þú forðast slíkan einstakling, er það ógnvænlegt?

Spurðu þig þá af hverju, og af hverju þú átt ekki skilið að öðlast hamingjuna? –

Hvernig væri bara að segja „já takk og velkomin?“  .. taka hugrekkisstökkið og opna dyrnar fyrir hamingjunni, – þú gætir dottið, jú, jú, en þú gætir líka tekið mörg skref og jafnvel hlaupið! –  en hvað barnið ef það dettur?   Jú það kannski meiðir sig, grætur smá – en ……..

Óttumst (hamingjuna) minna og elskum meira  ❤

Á síðunni Psychology Today, – fann ég ágæta grein, – og eftirfarandi er aðeins eitt af sjö atriðum sem eru hjálpleg til að lifa góðu lífi. – En það er atriðið um mikilvægi náinna sambanda.

Náin sambönd eru mikilvæg fyrir vellíðan.   Mörg okkar setja sér það markmið að reiða sig algjörlega á okkur sjálf, og margt fólk fórnar ýmsu til að geta lýst yfir sjálfstæði sínu.  Samt sem áður, hafa rannsóknir (Sneed et al., 2012) ítrekað sýnt fram á að hæfni okkar í nánum samskiptum við aðra getur borið okkur í gegnum margar af áskorunum í lífinu.

Kannski er það þess vegna sem margt fólk kýs að leita sambandsráðgjafar. Þegar okkar nánasta samband er ekki að ganga,  förum við að verða upptekin af sambandinu/sambandsleysinu og upplifum vanlíðan, en þegar þú átt félaga til að reiða þig á, upplifir þú að þú getir lifað öll utanaðkomandi áföll af.

Greinina alla má lesa á frummálinu ef smellt er HÉR.

Eftirfarandi texti er innblásinn af Eckhart Tolle, sem skrifaði m.a. bókina Mátturinn í Núinu. –

Er gleði, áreynsluleysi og léttleiki í því sem þú ert að gera?  Ef ekki, þá er tíminn að taka frá þér stundina, og þú sérð lífið sem byrði eða þraut.

„Fagnaðarerindið“ er að ef ekki er gleði, áreynsluleysi eða léttleiki í því sem þú ert að gera, þýðir það ekki að þú þurfir endilega að breyta því sem þú ert að gera, heldur getur verið að það sé nægjanlegt að breyta því hvernig þú ert að gera það.  „Hvernig“ er alltaf mikilvægara en „Hvað“ .-

Skoðaðu hvort þú getur veitt gjörningnum (því sem þú ert að gera) meiri athygli en útkomunni út úr gjörningnum. –

Dæmi úr hversdagslífinu, – þú ert að vaska upp, þú nýtur þess á meðan þú ert að gera það, uppvaskið verður að athöfn sem þú nýtur,  í staðinn fyrir að verða ekki sátt/ur fyrr en uppvaskinu er lokið 🙂 ..

þú gefur uppvaskinu fulla athygli og ert því í tímanum, en ekki í framtíínni þegar uppvaskinu er lokið. –

Þetta er einföld útskýring á „accept what is“ eða sættu þig við það sem er.  Æfingin felst í því að veita miklu meiri athygli í það sem við erum að gera en útkomunni út úr því.  Ef að við erum að vinna verkið og hugurinn kominn áfram – erum við að hafna núinu. –

Á sömu stundu og við virðum stundina, hverfur óhamingju og barátta – eins og fitan hverfur með uppþvottaleginum, og lífið fer að flæða í gleði og án áreynslu.

Þegar þú ástundar það að njóta stundarinnar og veita henni athygli, verða einfaldir hlutir mun ánægjulegri.

Svo ekki vera of upptekin við að hugsa um afraksturinn – veittu því sem þú ert að gera athygli.  Afraksturinn kemur þá óumflýjanlega og áreynslulaust.

Þarna vitum við af markmiðinu, en við erum með fókusinn á því sem við erum að gera. –

Önnur leið að segja þetta er „The Way to Heaven is Heaven“ –  Lífsgangan á að vera ánægjulega, NÚNA, ekki bara þegar við höfum náð áfangastað. –

Sátt við núið verður ekki betur lýst, – í mínum huga. –  Svona getum við sætt okkur við okkur sjálf, líkama okkar, og aðstæður okkar.  Æft okkur að ástunda þolinmæði og nægjusemi. –

Þegar þessi árátta að flýja núið – fara fram eða aftur í tíma minnkar, flæðir gleði þess að Vera inn í allt sem þú gerir.  Á þeirri stund sem athygli þín beinist að Núinu,  upplifir þú gjöf viðveru þinnar,  ró, frið.  Þú þarft ekki að reiða þig á framtíðina til að ná fullnægju – frelsun þín liggur ekki í framtíðinni.  Þegar – Þá – Ef .. heldur Núna.  Þá aftengir þú þig útkomunni. Hvorki það að mistakast eða ná árangri hefur máttinn til að breyta ástandi tilveru þinnar.  Þú hefur uppgötvað lífið sem er undirstaða stöðu þinnar í lífinu.

Þörfin til að vera eitthvað annað eða öðruvísi en þú ert hverfur, þegar þú nærð þessum stað sáttar við núið.  Það getur vel verið að þú náir alls konar árangri:  að verða þekkt/ur, auðug/ur, losir þig við hluti sem ekki þjóna þér,   en þegar horft er dýpra, inn í vídd  þess að VERA,  ertu fullkomin/n og heil vera  NÚNA.

Það vantar ekkert, skortir ekkert,  þú þarft ekki að betla – fjársjóðurinn ert þú, gleðin ert þú, ástin ert þú, friðurinn ert þú, þú ert nóg og hefur nóg og fram streymir gleðin við að vera. 

Á morgun byrjar níu vikna námskeið hjá Lausninni, Síðumúla 3, sem heitir: „Ég get það“ og er nafnið eftir samnefndri bók Louise Hay  þar sem farið er í sjálfsmynd, sjálfstraust, heilsu, ást og sambönd, fyrirgefningu, starfsgleði, kvíðalaust líf o.fl. –   Þar lærum við um mátt jákvæðra staðhæfinga, en neikvæðar staðhæfingar er það sem flest fólk stundar daglega.  Byrjar einhvern tímann í bernsku og er svo viðhaldið af ……okkur sjálfum.

Þetta námskeið er ein leið til að fjárfesta í sjálfum sér og styrkja eigin getu, t.d. getuna við að sleppa tökunum á hlutum sem þjóna þeim ekki lengur.

Námskeiðið er blanda gamans og alvöru.

Námskeiðið er niðurgreitt af ýmsum stéttarfélögum og ef ég væri atvinnurekandi myndi ég ekki hika við að bjóða mínu starfsfólki á svona námskeið,  þar sem m.a. er fjallað um sátt og starfsgleði og jákvæðnifókusinn yddaður. –

Enn eru nokkur pláss laus, skráning og meira um námskeiðið er HÉR.

Kannski viltu bara fá tæki til að uppgötva allt sem þú getur nú þegar en hefur ekki komið auga á? ..

Eftirfarand er lausleg þýðing á grein frá  Dr. Lisa Firestone

1. Sönn ást berskjaldar okkur.  Nýtt samband er ókannað landsvæði, og flest erum við hrædd við  óvissuna. Að leyfa okkur að verða ástfangin þýðir að við erum að taka raunverulega áhættu.  Við erum að leggja mikið traust á aðra manneskju, og leyfum henni að hafa áhrif á okkur, og við það verðum við opin og berskjölduð.  Varnirnar eru felldar alveg inn að kjarna.  Við höfum tilhneygingu til að trúa að þess meira sem sambandið skiptir okkur máli, þess meira verðum við særð.

2. Ný ást hristir upp í gömlum særindum. Þegar við förum í samband,  gerum við okkur sjaldnast ljóst hvað fyrri saga okkar hefur haft mikil áhrif.  Það sem hefur sært okkur í fyrri samböndum,  og á rætur allt til bernsku,  hefur mikil áhrif á það hvernig við sjáum fólkið sem við verðum náin og hefur líka áhrif á það hvernig við hegðum okkur í rómantískum samböndum.  Gömul neikvæð orka getur hindrað okkur í að opna okkur gagnvart einhverjum nýjum. Við gætum horfið frá nándinni vegna þess að hún hristir upp í gömlum sárindum, missi, reiði, eða höfnun.  Að langa í ást – getur orðið flókin tilfinning sem er blönduð hugmyndum um sársaukann við að missa ást. .

3. Ást ógnar gamalli sjálfsmynd.  Mörg okkar glíma við þá tilfinningu undirmeðvitundarinnar  að vera ekki elsku verð.  Við eigum í vandræðum með að finna verðmæti okkar og að trúa því að nokkur skuli láta sig varða um okkur.  Við erum öll með þessa innri gagnrýnisrödd sem spilar hlutverk hins grimma þjálfara í höfðinu á okkur, og segir okkur að við séum einskis virði og eigum ekki skilið að vera hamingjusöm.  Þessi þjálfari er skapaður úr sársaukafullri reynslu úr bernsku og gagnrýnu viðhorfi sem mætti okkur snemma á ævinni, – um leið og þetta eru tilfinningar sem foreldrar okkar höfðu í eigin garð.  (Foreldrar eru að sjálfsögðu fyrirmyndir).

Þrátt fyrir að þessi atriði valdi, með tímanum, sársauka eru þau orðin innprentuð eða forrituð í okkur.  Það getur verið að við áttum okkur ekki á því, sem fullorðin að þau séu skaðleg, en samþykkjum þau  sem eigin skoðanir á okkur sjálfum.  Þessar gagnrýnu hugsanir „innri raddir“ eru oft skaðlegar og óþægilegar, en eru um leið þægilegar í kunnugleika sínum. (Við þekkjum þær)  Þegar önnur manneskja sér okkur ólíkt röddunum,  elskar okkur og virðir, getur okkur farið að líða illa og farið í vörn, vegna þess að það ögrar þessum skoðunum sem tengjast sjálfsmynd okkar og við erum vön.

4. Með raunverulegri gleði kemur raunverulegur sársauki.  Hvenær sem við upplifum sanna gleði eða mikilfengleik lífsins á tilfinningaskala, getum við búist við að við verðum mjög sorgmædd.  Við erum í raun hrædd við gleðina.    Mörg okkar hrökklast því frá hlutunum sem geta gert okkur hvað hamingjusömust, vegna þess að þeir geta líka fært okkur mikinn sársauka.  Hið gagnstæða er líka raunverulegt.  Við getum ekki valið að deyfa okkur fyrir sorg án þess að deyfa okkur fyrir gleði. . Þegar það kemur að því að verða ástfaning/n, getur verið að við hikum, að fara alla leið, vegna óttans við sorgina sem getur vaknað upp í okkur.

5. Ástin er of ójöfn.  Margir segjast hika við að fara í samband vegna þess að hinum aðilanum „líkar of vel við þá.“  Þeir hafa áhyggjur af því að ef þeir fari í samband með þessari manneskju, muni þeirra eigin tilfinningar ekki þróast, og að hin manneskjan endi særð og upplifi að henni sé hafnað.  Sannleikurinn í þessu er að oft er ójafnvægi í ástinni, þannig að önnur manneskjan finni til meiri ástar frá einni stundu til annarrar. Tilfinningar okkar gagnvart einhverjum eru síbreytilegar frá sekúndu til sekúndu, við getum upplifað reiði, gremju, pirring eða jafnvel hatur í garð þeirrar manneskju sem við elskum.   Að hafa áhyggjur af því hvernig okkur líður- heldur okkur frá því að sjá á hvaða braut tilfinningar okkar færu ef þær fengju að flæða óhindrað.  Það er betra að vera opin/n gagnvart því hvernig tilfinningar okkar þróast með tímanum. Að leyfa áhyggjum eða sektarkennd yfir því hvernig okkur líður eða gæti liðið heldur okkur frá því að kynnast einhverjum sem sýnir okkur áhuga og getur hindrað okkur í að mynda samband sem í raun gæti gert okkur hamingjusöm.

6. Sambönd geta rofið tengsl við fjölskyldu.   Sambönd geta verið lokastig í því að verða fullorðin.  Þau gefa til kynna að við erum að hefja okkar eigið líf sem sjálfstæðir óháðir einstaklingar.  Þessi þróun getur líka þýtt að við erum að skilja við fjölskyldu okkar.  Svipað og að skilja við gamla sjálfsmynd.  Þessi aðskilnaður er ekki líkamlegur,  Hann þýðir ekki það að bókstaflega skilja við fjölskyldu okkar, heldur að losa um tilfinningatengsl – þar sem okkur líður ekki lengur eins og barni og fara frá neikvæðri dýnamík sem háði okkur í samskiptum æskuára og mótaði sjálfsmynd.

7. Ást hristir upp í ótta við ytri aðstæður.  Því meira sem við eigum því meira höfum við að tapa.  Þess meira sem einhver skiptir okkur máli, þess hræddari erum við að missa viðkomandi.  Þegar við verðum ástfangin, óttumst við ekki aðeins að missa félaga okkar, heldur verðum meira vör við eigin ódauðleika. Líf okkar verður nú verðmætara og hefur meiri tilgang, svo óttinn við að missa það verður meiri.  Í tilraun okkar við að fela þennan ótta, gætum við farið að fókusera á eitthvað sem skiptir minna máli, skapa ágreining við makann, eða gengið alla leið og slitið sambandinu.  Við erum sjaldnast meðvituð um það hvernig við verjumst þessum ytri ótta.  Við getum jafnvel reynt að finna milljón rökréttar ástæður fyrir því að vera ekki í þessu sambandi.  Þrátt fyrir að þessar ástæður, geti haft lausnir, og það sem er raunverulega að verki er þessi djúpi ótti við að missa.

Flest sambönd færa okkur margar áskoranir. Að læra að þekkja ótta okkar við nánd og hvernig hann stjórnar hegðun okkar er mikilvægt skref til að eiga, fullnægjandi, langtímasamband.  Þessi ótti getur verið bak við grímu ýmissa réttlætinga og ástæðna fyrir því að hlutirnir eru ekki að ganga upp, en það getur komið okkur á óvart hvernig við getum lært um allar aðferðir sem við notum sem sjálfseyðingu – eða hermdarverk á okkur sjálfum þegar við förum að upplifa nánd við aðra manneskju.

Elskum meira og óttumst minna …