Oft þegar ég er að lesa alls konar ráð og lífsreglur,  þá tek ég eftir að ég hef lesið það áður í annarri bók.   Bók sem heitir Biblían.    En það átta sig kannski ekki allir á hversu mikil speki er falin í þessari bók. –

Hér ætla ég til gaman að minnast á fimm sjálfshjálparráð sem eru nokkuð þekkt.
Hægt er að smella á hvert ráð og lesa pistla sem tengjast því á einhvern hátt.

1.    Elskaðu náungann EINS og sjálfan þig. 
   Það segir sig sjálft, – að elska EINS og okkur sjálf, hvorki MEIRA né MINNA,  og til að elska náungann þurfum við að kunna að meta okkur sjálf og virða – og ELSKA.
2. Sannleikurinn gerir okkur frjáls.
   En ekki hvað? –   Að byggja á heiðarleika og heilindum er frelsandi og það eru leyndarmálin sem halda okkur frá lífshamingjunni.   „Leyndarmál lífshamingjunnar er að hafa ekki leyndarmál“ .. Sannleikurinn er frelsandi, en hann getur vissulega verið sár. –    Heiðarleiki er undirstaða allra góðra sambanda og samskipta,  hvort sem um ræðir í viðskiptum eða hjónabandi.
3. Hafið ekki áhyggjur af morgundeginum, morgundagurinn hefur sínar áhyggjur. 
   Með öðrum orðum,  það er gott að æfa sig á því að njóta þess að lifa í Núinu. –
4. Haltu hvíldardaginn heilagan.
   Það er mikilvægt að muna eftir að eiga daga til að slaka á og hlaða batteríin.
5. Ekki setja ljós þitt undir mæliker.  
   Athugaðu að líf þitt og þá ljós þitt er gjöf Guðs til þín. –  Almættið ætlast ekki til að þú felir þig eða haldir ljósi þínu einungis fyrir sjálfa/n þig. -Láttu ljós þitt skína!  🙂

Ég var að hlusta á tvo af mínum uppáhalds „spekúlöntum“  ræða saman um  Donald Trump og Hillary Clinton.   Þá Gabor Maté og Russel Brand.   Þeir segja að þar sé um að ræða „Two traumatized leaders who are trying to rule a traumatized world“ ..
Trump hafi lent í margs konar áföllum sem barn – meðal annars föður sem beitti hann ofríki og niðurlægði hann – og að bróðir Trumps hafi drukkið sig í hel. –   Menn fara misjafnt að til að flýja sjálfa sig.

Hillary sé þannig að  meira að segja þegar hún var með lungnabólgu hélt hún áfram í kosningabaráttunni,   því það er það sem okkur er kennt, –  að sýna ekki „vulnerability“ eða  að við eigum að vera „dugleg og bíta á jaxlinn“ –    Vulnerability er ekki veikleiki,  – það er berskjöldun,  að sýna sig eins og við erum í raun og skammast okkar ekki fyrir það.  Ef við erum veik,  þá erum við bara veik og það er ekki skömm.

Hillary lét það yfir sig ganga að maðurinn hennar hélt fram hjá henni, –   og í raun réttlætti það.   Kannski ekki vegna þess að henni þótti það í lagi, eða aða að öllu leyti hans vegna  – heldur kannski vegna þess að hún gat ekki hugsað sér að missa manninn sinn /stöðu sína eða hvað það var sem hún var hrædd við að missa.    Einnig kemur hér stolt við sögu, –  „engin kona tekur manninn minn af mér“ ..     Auðvitað er forsenda hjónabansins brostin, –   eða kominn stór brestur í grunninn og spurning hvort að það sé þá ekta eftir það eða ekki? –

En nóg um Trump og Hillary.   Mér þykir þessi punktur um að réttlæta eitthvað fyrir sér,  –  vegna þess að óttinn við að missa er það mikill að það er horft framhjá  misgjörðinni eða óheiðarleikanum, eða hann málaður nýjum litum.

Við þekkjum það alveg að geta verið dómhörð í garð ókunnugs fólks, –   segjum að einhver hafi  beitt ofbeldi og við erum með það alveg á hreinu að þetta er óþverri þessi ofbeldismaður.    En um leið og það væri einhver nærri okkur,  þá koma aðrir faktorar inní, –  kannski er þetta maki okkar?    Hvað þá.    Ef okkur finnst óbærilegt að missa þennan maka – eða þá stöðu sem hann veitir okkur,   Þá förum við að búa til afsakanir og réttlætingar.     Þetta getur líka átt við samstarfsfólk.  Segjum að  það sé þín skoðun að samstarfsmaður þinn hafi ekki komið rétt fram við skjólstæðing,  – en  þú vilt ekki segja honum það því  það skapar  óróleika og leiðindi á vinnustað.     Þú heldur friðinn.  Það er auðveldara,  og kannski peppar þennan samstarfsmann upp –  „hva,  þú varst nú ekki svo dónalegur“ ..    en samt finnst þér annað. –

Við gerum þetta –   og þetta kallast í mörgum tilfellum meðvirkni og við verðum einmitt meðvirk  vegna einhvers sem við lærðum í bernsku.    Það er gott að líta í eigin barm og spyrja sig:  „Er ég að réttlæta eitthvað – einhverja hegðun sem er ekki réttlát vegna þess að ég vil halda í maka minn,  halda starfinu mínu,  halda friðinn? –

Vandamálið við að halda ytri frið, –  getur kostað okkur innri frið 😦   ..

Hvað ætli séu margir Trumpar og Hillary-ar   þarna úti, –   menn með mikilmennskubrjálæði og konur sem verða að vera duglegar og standa með manni sínum  „no matter what“ –  þá það kosti þær sjálfsvirðinguna? –

Hvað segir það um heiminn að þessi tvö hafi verið að keppa um að verða forsetar Bandaríkjanna – eða a.m.k. um Bandaríkin?    og að Trump hafi verið kosinn?     Jú,  það er reiði heimilisfaðirinn sem fólkið trúir,   þessi sem það innst inni er hrætt við en það er þessi óttablandna virðing sem það kannski ólst upp við sjálft? –

Við getum ekki stjórnað Trump eða Bandaríkjunum,  en við getum, hvert og eitt litið í eigin barm og spurt okkur hvar við erum stödd.   Líka hér á Íslandi,  hvers vegna kjósum við hina pólitísku leiðtoga sem eru við völd,   erum við með okkar Trump og Hillary?     Erum við sjálf að einhverju leyti að hegða okkur eins og þau. –

Endum þetta bara á Gandhi …

Verum breytingin sem við viljum sjá í heiminum …

„Að tala er að sá – að hlusta er að uppskera.“

Þennan málshátt heyrði ég í fyrsta skipti við setningu Uppskeru-og þakkarhátíðarinnar hér á Klaustri sl.  fimmtudagskvöld.

Það var hún Eva Björk Harðardóttir,  oddviti Skaftárhrepss,  sem fór með þessi fleygu orð.  –  Orð sem eiga vel við á setningu uppskeruhátíðar og orð sem eiga vel við í Uppskeru – og þakkarmessu. –

Jesús segir dæmisögu af sáðmanni – og lýsir því hvernig fræið fellur í mismunandi jörð.     Við erum þessi jörð,  hvert og eitt okkar og hvernig við tileinkum okkur orðið sem við heyrum –  hvernig við hlustum og tileinkum okkur,  þá uppskerum við. –      En alveg eins og  þegar við erum að hlú að fræjum sem er sáð með að vökva og reita arfa,   eins þurfum við að hlú að því orði sem við heyrum og viljum svo sannarlega tileinka okkur. –

Það er alveg sama hversu margar bækur við lesum –  t.d. sjálfshálparbækur og við kinkum kolli og  segjum með sjálfum okkur;  já,  ég ætla sko að gera þetta!! – En ef það gleymist um leið og bókinni er lokað – þá hefur orðið fallið í grýtta jörð. –

Að tala er að sá – að hlusta er að uppskera.

Nú er það ég sem tala – og ég fæ að sá fræjum Guðs orðs, –  og eitt af því fallegasta af guðs orðum er orðið  „Þakklæti“   og  við  höfum útbúið styttingu á þessu orði og segjum einfaldlega „Takk“ –   „Takk fyrir mig“   og þegar við segjum Takk – og ástundum þakklæti fara töfrar að gerast,   og við getum sagt að „Takk sé töfraorð“ …     Þetta er ekki einungis eitthvað sem ég trúi eða aðrir,   það er hreinlega vísindalega sannað að fólk sem ástundar þakklæti  er glaðara og líður betur – en fólk sem  veit að það er gott að þakka,  hefur lesið um það – notar það jafnvel „spari“  –   en ástundar ekki þakklæti eða iðkar. –

Það var nefnilega gerð rannsókn  á stórum hópi fólks sem átti við þunglyndi að stríða.     Hópnum var skipt í tvennt –    og  annar hluti hópsins  var fenginn til að ástunda þakklæti með því að skrifa þakklætisdagbók.  –    Á hverju kvöldi í mánuð  skrifaði fólkð  niður a.m.k.  þrjú atriði í dagbókina sína sem það var þakklátt fyrir.    –      Hinn hluti hópsins var bara látinn halda áfram að gera það sem þau voru vön að gera. –      Hóparnir voru svo rannsakaðir eftir mánuð og þau sem höfðu ástundað þakklætið leið  mun betur en þeim sem höfðu ekki gert það og voru hamingjusamari.    Þessi grein – um hamingjuna og þakklætið birtist   í blaði sem kallast „The Harvard Magazine“   –   en eins og þið vitið er Harvard virtur háskóli,    en greinin bar nafnið  „The Happiness advantage“   eða „Hamingjuforskotið“ –
Ég heillaðist svo af þessari grein og þessum upplýsingum,  að ég fór með þessi fræði inn í kennslustund hjá Símenntunarmiðstöð –   en þar var fólk statt sem var í endurhæfingu eftir alls konar áföll og heilsubrest og var á leið út á vinnumarkað á ný. –       Ég lagði þetta verkefni fyrir hópinn að skrifa þakklætisdagbók,  og  viku síðar spurði ég hvenig hópnum gengi.   Sumir litu nú bara niður,  því þeir voru augljóslega ekki byrjaðir á þakklætisdagbókinni sinni,  en flestir voru farnir að prófa.  –   Ung kona rétti upp hönd og vildi deila sögu sinni með hópnum.    –  Hún sagði okkur frá því að hún hafði keypt bók fyrir sig og einnig fyrir strákana sína tvo,  en annar þeirra var haldinn miklum kvíða og átti erfitt með að sofna á kvöldin.     Hún ákvað að bera „orðið“  áfram til þeirra.   Þessi unga móðir sagði frá því að sonur hennar hefði sagt við hana:  „Mamma nú á ég auðvelt með að sofna,  því nú er ég ekki að hugsa um það sem ég óttast og kvíði –   því  nú hugsa ég   hvað ég á að þakka fyrir næst og hvað ég á að skrifa í bókina mína!   –
Það að hugsa fallegar hugsanir – og að hugsa um þakklætið  lætur okkur líða vel og við verðum glaðari.  –

Við uppskerum eins og við sáum segir Páll postuli í Galatabréfinu, –  og reyndar skrifar Páll postuli líka um það að Jesús hafi sagt að það sé betra að gefa en að þiggja.   En „Trixið“ við það –  þar sem ég var að tala um töfra hér á undan,  er að þegar við gefum,  erum við að þiggja um leið! –

Auðvitað er skemmtilegra að gefa þegar að þau sem taka við gjöfinni segja takk fyrir, –    því þakklætið er í raun endurgjöfin.   Og svo langar okkur svo miklu frekar að gefa þeim sem kunna að meta það sem við gefum,  því það gefur okkur meira.   –   Hugsið ykkur ef að enginn hefði komið að dansa á dansiballinu sl. föstudag –   þar var mætt hljómsveit til að gefa  skemmtileg lög.   En ef enginn hefði hlustað,  nú eða dansað – þá hefði það verið leiðinlegt fyrir þá sem voru að gefa – nú eða ef enginn mætti á myndlistarsýningu eða upplestur –   að gefa og þiggja virkar nefnilega eins og átta –  það fer fram og til baka.   Alveg eins og þakklætið og gleðin spilar saman,  það er engin gleði án þakklætis.

Ímyndið ykkur  að Guð se húsmóðir,  sem er búin að vera heima allan daginn og skrúra, skrúbba og bóna og laga dýrindis mat.   Fjölskyldan kemur heim og tekur öllu sem sjálfsögðum hlut –   sest svo við matarborðið og gúffar í sig matnum,  sem kannski tók marga tíma að undirbúa  – svona eins og jólamaturinn –  og svo myndu allir fara frá matarborðinu án þess að þakka fyrir sig.- reyndar er einn fjölskyldumeðlimur í einhverri ólund  og mætir ekki að matarborðinu –  og segist ætla að fá sér eitthvað annað síðar. –    Húsmóðirin sæti ein eftir eftir kvöldmáltíðina  –  eða væri staðin upp til að ganga frá.     Ætli hún sé glöð í hjarta –  hún mun eflaust  gera þetta aftur,   en ekki með þeirri gleði sem fylgir því  .. eða kannski missir hún bara áhugann á að halda heimili? –     Erum við nokkuð að gleyma að meta það sem Guð er að gera fyrir okkur?

Hvað er Guð að gera fyrir okkur hvern einasta dag? –   Hverjar eru gjafirnar okkar sem við gætum þakkað fyrir.     Í fyrsta lagi þá getum við öll hér inni dregið andann – svo við fáum súrefni.    Það gæti virkað sjálfsagt,  en það er því miður ekki alltaf sjálfsagt og sumir geta hreinlega ekki andað af sjálfsdáðum og þurfa því að vera tengdir við súrefniskúta.

Það er voðalega margt sem hægt er að þakka fyrir og í raun er listinn óendanlegur, – einhvers staðar stendur: „Það er alltaf, alltaf, alltaf,  eitthvað til að þakka fyrir“ ..

Þetta er  spurning um fókus –  á hvað erum við að einblína? –    Eigum við að hugsa um allt sem við höfum ekki og það sem okkur vantar, –  og þannig ástunda skorthugsun,  eða ætlum við að stilla okkur inn á það sem við höfum og þannig hreinlega lifa í þakklætinu? –

Allt sem þú veitir athygli dafnar og vex, –  og  það á ekki síst við um fólkið okkar.    Um húsmóðurina sem vill gera vel við fólkið sitt. –    Hvernig væri að við gætum glatt Guð,   með því að þakka fyrir  náttúruna,  fjöllin,  vindinn, – þakka fyrir fólkið okkar og svo framvegis.    Sælla er að gefa en að þiggja og við getum gefið Guði –  um leið og við þiggjum og veitum athygli allri þeirri dásemd sem hann gefur okkur. –

Leyfum okkur að hvíla í þakklætinu um stund – og svo áfram.  Tökum þessa Uppskeru – og þakklætishátið  inn í hjartað okkar og látum hana endast í heilt ár, alveg þangað til  hún verður haldin að ári.