„Á snældu skaltu stinga þig … „

Birt þann 31/08/2013 af johannamagnusdottir

Þyrnirós svaf í heila öld – en svo vakti prinsinn hana með kossi ..

Ég heyrði af manni, hér í Danmörku, – þar sem ég er stödd núna, sem stakk sig í fingurinn – ekki á snældu – heldur á þyrni. Hann hugsaði ekki mikið um það en líkaminn gleymdi því ekki, því að það fór að koma illt í puttann og hann bólgnaði og varð tvöfaldur ef ekki þrefaldur að stærð, – síðan fór hann að fá verk alveg upp í handlegg svo honum leist ekki á blikuna og fór til læknis. Maðurinn var þá kominn með ígerð í fingurinn og blóðeitrun. Skera þurfti í fingurinn til að ná út ýmsu sem þar var farið að grassera. Maðurinn var frá vinnu í einhverjar vikur út af þessu.

Stundum verðum við fyrir svona andlegum stungum, allt frá því sem við teljum ekki svo mikið upp í eitthvað sem er mjög mjög sárt þegar það gerist. –

Í mörgum tilfellum fer eitthvað að grassera, grafa um sig innra með okkur og hafa áhrif á sálarlífð. Það er því miður ekki eins augljóst og ígerð eða blóðeitrun sem hægt er að mæla með tækjum og sést með berum augum.

Það sem fer að grafa innra með fólki eftir andlegar stungur er skömmin, og hún er þá sambærileg við gröftinn sem þarf að hleypa út og við blóðeitrunina sem þarf að fá pensillín við.

SKömminni þarf að hleypa út, öllum þessum hugsunum, meðvituðum eða ómeðvituðum sem hafa áhrif á sálarlíf einstaklingsins.

Ex-pression er enska orðið fyrir tjáningu. Það þarf að ná skömminni út og það er gert með því að tjá sig um atburðinn, að deila sögu sinni. Ekki sitja uppi með hana ein/n.

Ekki halda leyndarmál einhvers – það er líka samfélagslegt góðverk að segja frá svo fleiri geti forðast brenninetlur og þyrna. Líka fyrir annað fólk sem þarf hvatningu til að leita sér aðstoðar við að hreinsa út gröft og eitur.

Já – skömmin er eitur.

Við þurfum öll að vakna – ekki sofa Þyrnirósarsvefni og missa þannig af því að lifa lífinu. Vakna til meðvitundar um að það að stinga sig eða vera stungin er ekki til að halda leyndu. Því fyrr sem brugðist er við því betra.

Ef ekkert er að gert getur slíkt haft banvænar afleiðingar.

Við eigum ekki að þurfa að þegja yfir sögu okkar og hver við erum. Það er þvingandi og setur okkur í fangelsi hugans.

Með nýjum hugsunum – pensillínii hugans – frelsum við okkur úr ánauð þess atburðar sem kveikti upphaflega á skömminni. Við hættum að láta eins og ekkert sé, hættum að fela og hreinsum hana út.

Kannski var það prins eins og rannsóknarprófessorinn Brené Brown sem hefur stúderað skömm og mátt berskjöldunar í yfir 12 ár, sem vakti okkur til meðvitundar með kossi sínum.

Það er gott að það er til fólk sem hefur þessa ástríðu, þessa ástríðu að skilja hvernig lífið virkar – hvernig við hugsum og hvað hugsanir okkar hafa mikið vald yfir lífi okkar.

Það að upplifa skömm er ein tegund trúar, trúarinnar að vera ekki nógu góð og stundum bara næstum ónýt. –

Frelsið felst í því að hætta að trúa að við séum óverðug ástar, óverðug þess að eiga góð tengsl við annað fólk – óverðug þess að yndislegur prins eða prinsessa komi inn í okkar líf.

Við getum þegið þennan koss lífsins og verðugleikans hvenær sem við viljum. Við getum rofið álög nornarinnar þegar vð viljum, eða hvað?

Jú, við getum það með þeirri trú að við eigum gott líf skilið.

Enn og aftur – þetta snýst allt um trú.

Hverju við trúum um okkur sjálf.

Hvað átt þú skilið?

Það er ekki í boði ..

Birt þann 30/08/2013 af johannamagnusdottir

Svara

Getur verið að fólk haldi að lausn þeirra mála finnist í því að finna sökudólga fyrir því hvernig komið er fyrir því? –

Eftir því sem það bendir meira á ytri aðstæður og annað fólk tekur það minni og minni ábyrgð á eigin lífi og endar með að vera gjörsamlega valdalaust.

Af hverju að taka af sér valdið, sinn eigin mátt og megin? – Af hverju að stilla sér upp sem fórnarlambi og upplifa sig föst í aðstæðum í stað þess að spyrja; „Jæja hvað get ÉG gert, og hvaða leið er nú best út úr þessum aðstæðum?“ .. Væl – vol – kvart og kvein. Það er allt í lagi að gráta og syrgja, og það er meira að segja leiðin til að halda áfram, en að festast í slíkum aðstæðum er ekki lausn, ekki bati og ekki í boði – svo talað sé gott leikskólamál.

Þetta framansagt varð að einlægum „status“ hjá mér á facebook sem margir voru sammála og langar mig að halda þessu hér til haga. Í framhaldi fékk ég spurninguna:

„Að leiðbeina þeim sem biðja um aðstoð út úr svona ógöngum er meira en að segja það. Svona hugsunarháttur getur hafa viðgengist hjá fjölskyldum síðan langa langa amma bjó með honum langa langa afa „dagdrykkjumanni“ Þetta er svo „eðlilegt“ ástand út frá óeðlilegum aðstæðum. Er þetta ekki eitthvað í okkur öllum?“

Svarið mitt var á þessa leið:
Þetta er spurningin um að sleppa – um að fyrirgefa – og frelsa sig þannig úr ánauð aðstæðna og fólks í staðinn fyrir að fara dýpra inn í aðstæður eða tengjast þeim/því sem særir okkur enn fastar. Það er rétt vegna þess að því meira sem við biðjum fólk um að sleppa tökunum, þess fastar heldur það.

Óskin verður að koma innan frá – og allir verða að eiga sitt „aha“ moment. Engin/n verður þvingaður eða þvinguð til breytinga. EKki frekar en hægt er að segja fólki að trúa. Trúin og allt sem ER kemur innan frá, frá uppsprettunni – sem vill okkur vel og er hreinn kærleikur.

Sá/sú sem VILL hlusta heyrir og sá/sú sem VILL sjá sér, en það er spurning hvort að viljinn sé fyrir hendi, það eru þessar endalausu hindranir og þessi mikla mótstaða (resistance) sem við erum að glíma við. Jú við öll.

Hver er forsendan? …

Birt þann 30/08/2013 af johannamagnusdottir

Hvernig veit ég hvort það sem ég er að gera er sprottið af meðvirkni eða ekki? ..

Þú þarft að spyrja þig: „Af hverju er ég að þessu?“ – „Af hverju er ég í þessu sambandi?“ o.s.frv. „Af hverju segi ég ekki nei, þegar mig langar að segja nei“?

Ertu að gera eitthvað vegna þess að þú hefur meðvitað valið að gera það, eða er það vegna sektarkenndar eða þér finnst þér bera skylda til þess? Hverjum skuldar þú og hvað skuldar þú?

Ertu að velja að gefa (gefa af þér) án umhugsunar um það sem þú ert að gera? Ertu að vonast eftir því að einhverjum líki við þig, elski þig eða geri eitthvað fyrir þig – ef þú gerir eitthvað fyrir hann eða hana?

Það er voðalega vont að gera hlutina á óttaforsendum.

Í ótta við það að vera ekki elskuð, vera ekki metin eða viðurkennd sem manneskjur.

Ef ég geri fólki greiða, þá vil ég gera það af heilum hug, ekki til þess að ég eigin eitthvað inni hjá þeim eða ég óski að ég sé samþykkt af þeim eða viðurkennd. Að sama skapi vil ég helst ekki þiggja greiða séu þeir á þessum forsendum.

Það er líka vont að þiggja af þeim sem hefur sagt „Já“ en situr uppi með gremjuna og óánægjuna að hafa sagt það. –

Gerum það sem við gerum, ekki til að fá þakkir, vera samþykkt, viðurkennd, elskuð o.s.frv. – Við erum allrar elsku verð, eins og við erum.

Nánari lesning um þessi atriði eru t.d. í greinunum:

„Þú skuldar mér ekki neitt“

„Meðvirkni er ekki góðmennska“

Það eru nokkrir hlutir sem við þurfum að læra til að komast frá meðvirknihegðun.

1. Sjálfs-ást (þeirri ást er best lýst með dæminu um súrefnisgrímunni á sig fyrst til að hjálpa barni).

2. Sjálfs-virðingu (það að virða er að veita athygli, hættum að leita eftir athygli út á við og veitum sjálfum okkur athygli og viðurkenningu). Þegar við virðum okkur fyrir okkur, virðum við það sem við gerum fyrir okkur, við verðum okkar eigin áhorfendur. Sjáum hvað við gerum og einmitt „af hverju“ – eða forsendur fyrir gjörðum okkar.

Þetta saman virkar þannig að ef við veitum okkur athygli, sjáum við hvort við gerum eitthvað út af elsku eða ótta. Ef við gerum eitthvað út frá ótta, óttanum við að missa eitthvað eða einhvern, þurfum við að endurskoða líf okkar og fara að pota aðeins meiri sjálfs-ást þarna inn.

Eitt lykilatriði við að vinna sig út úr meðvirknihegðun er að hætta öllum ásökunum – „blaming game“ – bæði í eigin garð og annarra. Því þá sitjum við föst í fórnarlambshlutverki. Sátt næst ekki með ásökunum eða dómhörku og það er aldrei fyrr en í sátt sem nýr vöxtur hefst.

Hver er þá forsendan sem við þurfum að hafa í huga þegar við framkvæmum?

Það er að gera það í sátt við sjálfa/n sig – forsendan er sjálfs-ást og sjálfs-virðing. Svo er hægt að byrja aftur á pistlinum til að lesa aftur um þessa tvo hluti og hvað þeir skipta miklu máli.

Hvar eru handklæðin? …

Birt þann 29/08/2013 af johannamagnusdottir

Mín var á leið í sturtu (sem er nú varla „Breaking News“) nema að í þetta sinn fann ég ekki handklæði í þó vel skipulögðu heimili Henriks fyrrverandi tengdasonar á Skolevangen. Ég leitaði í skápum og skúffum, en fann engin handklæðin, en þó voru nokkur notuð sem héngu inni á baðherbergi (sem er lítið svona eins og tíðkast oft í eldri húsum í Danmörku).

„Skidt med det“ – „ég nota bara eitt af þeim, þau geta ekki verið svo eitruð“ ……hugsaði ég.

Svo var ég komin í sjóðandi heita og indæla sturtuna og fór að hugsa voðalega margt (eins og ég geri alltaf í sturtu) ..sumt voða erfitt – en sumt bara gott og yndislegt. En þar sem ég var hugsi, leit ég upp og yfir sturtuhengið og sá þá glitta í handklæði! .. já, andspænis sturtunni var hilla með hreinum handklæðum.

Ég brosti auðvitað með sjálfri mér …

Við byrjum að leita – en finnum e.t.v. ekki á þeim stöðum sem við erum vön að finna, eða höldum við eigum að finna.

Þá sættum við okkur bara við það sem er, notum það sem er fyrir hendi og pirrum okkur ekki.

Tökum okkur „time out“ undir vatni eða bara í ró og næði, lítum upp og „voila“ – lausnin er fyrir augunum á okkur! 🙂

Dásamlegt hvernig lífið færir okkur stundum svörin á silfurfati.

Svona virkar sáttin, – að sætta sig við það sem við höfum – því það er fyrst þá sem við náum að slaka nægjanlega á og gefa okkur rými til að taka á móti því sem er að koma,

Þurrkaði mér svo með hreinu og fersku handklæði og hef það reyndar vafið um hárið núna.

Með „köku“ í ofninum …

Birt þann 25/08/2013 af johannamagnusdottir

„So if you want something in your life, first you must think of it, put your intention behind it, and keep your focus on it. It is almost like baking a cake. The thought is in the oven and you have to keep it baking with belief. You have to see your thought manifesting and becoming real.“ ..

Ef við viljum fá eitthvað inn í líf okkar, verðum við fyrst að eiga hugsun um það, taka ákvörðun um það og halda fókusnum á því. Það er næstum eins og að baka köku. Hugsunin er í ofninum og við verðum að halda áfram að baka með trú. Við verðum að staðfesta hugsunina og sjá hana verða raunveruleika.

Heilinn okkar virkar eins og „simulator“ – þegar flugmenn læra að fljúga fara þeir í flughermi (flight-simulator) – og reyna sig í ýmsum aðstæðum.

Þarna eru menn ólíkir dýrum – að ég held og sá einhven fræðsluþátt um það.

Við erum stöðugt í þessum lífshermi að máta okkur í aðstæðum og prófa að lifa lífinu fyrirfram. Við búum til – ólíklegustu aðstæður og sjáum fyrir okkur hvernig við lendum eða „krössum“ – án þess að hafa hugmynd um hvernig fer í raun og veru.

Margir telja að við getum skapað með hugsunum okkar hvernig muni fara, og þó það eigi ekki við í öllum tilvikum þá er það oft.

Þetta snýst svo mikið um trú á eigin getu, hæfileika og trú á að lífið taki á móti okkur. –

Það erum s.s. við sem setjum oft upp hindranir og stíflur – eða förum í ofstjórn. Ofstjórn virkar þannig að við tökum kökuna út úr ofninum áður en hún er bökuð, eða að við treystum ekki bakaraofninum! .. 😉

Trúum ekki að út úr þessu komi kaka.

En hvað ef við förum eftir uppskriftinni sem var gefin hér í upphafi – eða það sem ég skrifaði um „uppskrift að betra lífi“ hér nokkrum pistlum á undan? –

Hvað ef við leyfum okkur nú að fara að trúa og treysta? .. við séum búin hræra deigið, setja í formið og leyfum ofninum að taka við? –

Þó við vitum ekki nákvæmlega hvenær „plingið“ í klukkunni gellur, þ.e.a.s. hvenær kakan er bökuð – þá treysta því að sá tími komi ? –

Hlustum eftir „plingi“ – en ekki gefast upp á að bíða eða halda fyrir eyrun þegar það gellur. Við höfum bakað margar kökur í lífinu, – líka vandræði auðvitað – því að ef við trúum á vandræði þá verða vandræði er það ekki?

Og þó við höfum stundum bakað misheppnaðar kökur, eða eitthvað hefur farið úrskeiðis, – þá þýðir það ekki að við eigum að gefast upp í bakaríi lífsins! ..

Reynslan hlýtur að hafa kennt okkur að margar góðar kökur bakast ef við förum rétt að og vöndum okkur 😉

Gleðjumst yfir okkar innra ljósi ..

Birt þann 24/08/2013 af johannamagnusdottir

Marianne Williamson – er einn af þessum andlegu gúrúum sem ég hef aðeins verið að fylgjast með, en eins og ég hef útskýrt áður þýðir gú-rú víst frá myrkri til ljóss. –

Á heimasíðu Marianne er hægt að finna margt áhugavert og m.a. eftirfarandi texta, að sjálfsögðu er orginalinn á ensku, en þegar ég ætlaði að fara að snara honum á íslensku ákvað ég að leita hvort að einhver hefði ekki gert það fyrr og sú var raunin, svo ég gerði í raun bara „kópí-peist“ – svo textinn er í boði Marianne Williamson og þýðandans Svans Gísla Þorkelssonar.

En hann hljóðar svona:

„Það sem við óttumst mest er ekki að við séum ófullkomin. Það sem við óttumst mest er að við séum óendanlega voldug. Það er ljósið í okkur, ekki myrkrið, sem við hræðumst mest. Við spyrjum sjálf okkur að því;“hvers vegna ætti ég að vera snjöll, fögur, hæfileikarík og fræg?“ Spurningin ætti frekar að vera, „hvers vegna ekki ég.“ Þú ert barn Guðs. Að látast vera lítilfjörlegur þjónar ekki heiminum. Það er ekkert göfugt við að skreppa saman svo fólk finni ekki fyrir óöryggi í nálægð þinni. Við vorum fædd til að opinbera dýrð Guðs sem er innra með okkur. Hún býr ekki aðeins í sumum okkar, heldur öllum. Þegar þú lætur eigið ljós skína gefur þú ómeðvitað öðru fólki leyfi til að gera slíkt hið sama. Þegar við losnum við eigin ótta, frelsar nærvera okkar sjálfkrafa aðra.“

Marianne Williamson (þýðing Svanur Gísli Þorkelsson)

Þetta er í raun mikilvæg samantekt á því sem ég hef verið að skrifa um, eins og mikilvægi þess að leyfa ljósi sínu að skína, – það er ekki nýr sannleikur og kemur t.d. fram í Biblíunni.

Líka mikilvægi þess að gera ekki lítið úr sjálfum okkur og það að okkar eigin ljós á ekki að skaða annarra ljós.

Margir eru hræddir við að láta ljós sitt skína, og margir eru hræddir við að vera glaðir. Já, – nýlega komst ég yfir efni sem fjallaði um það að í raun væri gleðin eitt af því sem við óttuðumst.

Um leið og við förum að finna fyrir mikilli vellíðan eða gleði – þá byrjum við að skemma og hugsunin fer í gang „hvenær hættir þetta“ – „þetta getur nú ekki enst lengi“ .. og svo framvegis.

„Of gott til að vera satt“ – ef eitthvað er gott og okkur líður vel og erum glöð þá er okkur óhætt að njóta stundarinnar, ekki skemma hana með því að hugsa að hún endist ekki, að einhvern tímann muni þetta hætta og eitthvað verra taki við.

Ýmsir af þessum meisturum eða gúrúum tala um „The present moment“ eða Núið. Að njóta Núsins, og er Eckhart Tolle kannski þar fremstur meðal jafningja enda skrifaði hann bókina „Mátturinn í Núinu.“

Það er svo gaman að orðaleiknum, „Present“ – og tengist textanum frá Marianne. Því auðvitað er present ekki bara núið heldur líka þýðir það gjöf. Lífsins gjöf. Þegar við erum „present“ erum við viðstödd. Viðstödd – stöndum í núinu.

Þegar við erum viðstödd (okkur sjálf) eigum við auðveldara með að tengjast okkar eigin innra ljósi en ef við erum fjarri – ef hugurinn er einhvers staðar annars staðar.

Innhverf íhugun er hugsun um þetta innra. Við tengjum hugann við ljósið, í stað þess að vera með hann á flökti út um allar trissur, hvort sem það er í öðru fólki eða á öðrum tíma.

Ef við erum ótengd þá höldum við að við verðum glöð „þegar“ – þegar eitthvað hefur gerst – eða þarna, þ.e.a.s. á öðrum stað.

Auðvitað hefur umhverfi áhrif, fólk hefur áhrif. En ef við erum ekki tengd okkar innra ljósi, þá verðum við aldrei ánægð og finnst alltaf eins og okkur skorti eitthvað. –

Þá skiptir engu máli að fara í „draumaferðina“ til Parísar, eða á sólarströnd, eða hvert sem ferðinni er heitið. Ef við erum ekki með sjálfum okkur, við erum absent eða fjarverandi okkur sjálf þá njótum við ekki stundarinnar, – erum ekki „present“ – erum ekki að njóta þessarar dýrðar sem okkur er gefin, okkar innri fjársjóðs.

Þess vegna er þetta svo magnað – þessi áskorun að vera ekki í óverðugleikahugsuninni, – heldur að sjá okkar innra ljós og upplifa innra verðmæti, og ekki síst vegna þess að við gerum heiminum ekki gagn með því að gera lítið úr gjöf Guðs, lífinu sjálfu, úr okkur sjálfum.

Sama lögmál á bak við brottfall úr skóla og „brottfall“ úr hjónabandi?

Birt þann 23/08/2013 af johannamagnusdottir

Getur það verið?

Einu sinni skildi fólk helst ekki. Það tók ákvörðun um að fara í hjónaband og svo var það í hjónabandinu. – „For better or worse“ –

Það var stór ákvörðun og vegna tíðaranda – ákvörðun fyrir lífið.

Í dag eru skilnaðir algengir, og þess vegna langar mig að velta upp þeirri hugmynd að fólk fari í hjónaband /samband með hálfum hug, með „útgönguleiðina“ í huga. –

Það sé í raun ekki alveg ákveðið.

Þegar við erum ekki ákveðin að láta eitthvað ganga, förum við jafnvel að horfa yfir öxlina á makanum, skoða grasið sem er hinum megin við hæðina, – hugsunin fer í gang „ætli þessi gæti gert mig hamingjusamari?“ – bla, bla, bla…

Um leið og þessi hugsun er farin í gang, þá er um leið farið að leita að ókostum hjá makanum, safna þeim á fæl og velta sér upp úr þeim. – Við förum (óafvitandi) að skemma hjónabandið. –

Þökkum ekki það sem vel er gert – en verðum pirruð yfir því sem ekki er gert. – Búum til ósýnilegan óánægjulista.

Gleymum svo alveg þarna í jöfnunni, að það erum við sjálf sem gerum okkur hamingjusöm, glöð, ástfangin o.s.frv. –

Erum e.t.v. með væntingar til maka sem við ættum að vera með til okkar sjálfra. –

Öll okkar ógæfa verður makanum að kenna, öll okkar armæða og leiðindi. – „Ef ég aðeins ætti betri maka“ .. hugsunin kemur upp, þá sko. –

EKki er litið í eigin barm, ásakanir fara í gang – allt öðum að kenna.

Ef vel gengur, – eitthvað blómstrar – er það þá makanum að þakka?

Skoðum svo nemanda í skóla. Skólinn er ekki fullkominn, kennarinn ekki heldur, námsefnið ekki heldur, en fullt af nemendum er að ná góðum árangri í bekknum. – Nemandinn lendir í einhverri krísu, hefur ekki lært heima – og þá fer hann líka að leita að undankomuleið ábyrgðar. Æ, lélegur kennar (og getur sagt foreldrum það) – lélegur skóli. Nemandi finnur allt að og það vindur þannig upp á sig að hann verður fórnarlamb lélegs kerfis og skóla.

Hvað með fólkið í hjónabandinu? – Er það ekki fórnarlömb lélegs hjónabands, hvað gerði það sjálft? –

Við horfum oft fram hjá okkar eigin ábyrgð, viljum að maki eða kennari taki ábyrgð á okkur. –

Ég er ekki að gera lítið úr því að til eru lélegir skólar og líka lélegir makar, – en þegar fókusinn er á því hvað hinir geri – hvað kerfið er lélegt – hvað aðstæður eru erfiðar, og hvort ekki sé betra að leita annað, fara með sjálfan sig annað, í annað umhverfi, til annars maka, að þá verði allt í lagi?

Jú, stundum gengur það, en það er undantekning en ekki regla. Sama fólkið fer í sama hjónabandið aftur og aftur, ekki sátt – ómögulegur maki! – Sama fólkið fer á milli skóla, ekki sátt, ómögulegur skóli.

Það er hægt að þroskast á milli skóla/maka, og þá breytast hlutirnir. Sumir makar kunna að setja mörk – sumir skólar hafa starfsfólk sem aðstoða nemendur við að líta í eigin barm og vinna í þeirra eigin sjálfstrausti sem er oft undirstaða þess að þeir geti lært.

Mikið að mjög vel greindum nemendum falla úr skóla, því þeir nenna ekki að hafa fyrir því að lesa. Finnst þeir jafnvel of gáfaðir, eða það er vesen að vakna á morgnana. –

Hugarfarið skiptir öllu.

Ef við gerum það besta úr aðstæðum, þá leitum við lausna í aðstæðum en ekki að hindrunum. –

Við leitum ekki að sökudólgum.

Ég held að fórnarlambsvæðing (aumingjavæðing?) sé eitt það hættulegasta sem við erum að glíma við. – það að taka ábyrgð af fólki – og kenna því þannig að forðast að taka ábyrgð sjálft.

Það er vont að lifa í rými þar sem við erum aldrei viss um hvort við viljum vera eða ekki. Það er betra að taka ákvörðun og halda henni, gefa því tækifæri hvort sem það er skóli – hjónaband – vinnustaður.

A.m.k. ekki sitja kyrr á þessum stað í óánægjuskýi – og með hugann fjarri og sjálfa/n þig.

Það er ekki bæði haldið og sleppt og það að vera staddur þar gerir okkur vansæl, vansæld elur á vansæld. –

Hjónaband þar sem við erum sífellt að pæla að skilja er vont hjónaband. Vertu eða vertu ekki.

Hvor aðili þarf að vinna í sinni hamingju, styrkja sig og gleðja sig, – fylla á eigin hamingjubikar. Það er hægt að gefa því x tíma og endurskoða svo stöðuna. Eruð þið enn óánægð, hafa báðir aðilar unnið í sinni sjálfsheilun eða bara annar aðilinn. Sá aðili sem er orðinn sáttur við sig hlýtur þá að vilja stíga út fyrir, því að sá aðili lætur ekki bjóða sér þá andlegu depurð að vera með óánægðri manneskju. –

Það er þetta „Should I stay or should I go“ – að vera í vafa sem tætir upp og tærir. – Best að leita annað – er eitthvað betra??..

Hvað ef að heima er best? Hvað ef að hægt er að vinna úr því?

Hvað ef að skólinner ágætur – og nemandi þarf bara að leggja örlítið á sig – og kannski biðja um hjálp námsráðgjafa, en algengt er að óánægðir nemendur eru ekki að leita sér hjálpar.

Það er svo margt sem við gætum gert – en meðan við erum í fórnarlambspakkanum verðum við alveg gagnslaus.

Eymd er valkostur.

Hamingja er líka valkostur.

Hvort vilt þú?

(ekkert eeeennn… það er sko þessum eða þessu að kenna – hamingan er heimatilbúin).

Uppskrift að betra lífi ..

Birt þann 23/08/2013 af johannamagnusdottir

1. Ástundum þakklæti – því þakklæti leiðir til gleði og gleði til árangurs.

2. Gerum okkur grein fyrir að tilgangur lífsins er gleði, og alltaf þegar við stöndum frammi fyrir ákvörðunum þá veljum þá sem veitir meiri gleði.

3. Veljum góða andlega næringu, við förum ekki í jákvæðnikúr, við breytum siðum okkar þannig að góð andleg næring er það sem við kjósum á diskinn okkar allt lífið. – Þess meira pláss sem við gefum hinu góða því minna pláss er fyrir hið vonda. –

4. Forðumst að vera fórnarlömb, klæðum okkur ekki í „fórnarlambsbolinn“ á morgnana heldur „sigurvegarabolinn“ – berum höfuðið hátt.

5. Fyrirgefum, sleppum ásökunum – gerum okkur grein fyrir aðstæðum og skiljum þær, en notum hvorki fólk né aðstæður til að stimpla okkur inn í aðgerðaleysi og eymd. Eymd er valkostur.

6. Trúum að við fáum aðstoð lífsins, að þegar við segjum „já takk“ að lífið komi til móts við okkur. – Trúin er þessi hlekkur sem oft vantar þegar allt hitt er komið. Þegar við vitum allt – t.d. hvernig við eigum að ná árangri – en við trúum ekki á eigin árangur. Trúðu á þinn mátt og megin.

7. Veitum athygli og virðum það góða, okkar eigin kostum og kostum þeirra sem eru í kringum okkur. Að veita athygli er svipað og að virða,

8. Ekki leita eftir elsku, gleði, skemmtun eða þakklæti frá öðrum. Elskum, gleðjumst, skemmtum okkur og þökkum. Við höfum uppsprettu þessa alls innra með okkur. Okkur skortir ekkert. Gleði laðar að sér gleði, elska laðar að sér elsku og þakklæti laðar að sér þakklæti.

9. Leyfum okkur að skína, leyfum okkur að eiga allt gott skilið, verum að-laðandi, það þýðir að við fyllum á okkar eigin bikar – fyllum á hann með heilagleika sem við getum lært við hugleiðslu, yoga, bænir, útiveru, fjallgöngur eða annað sem við finnum að gefur okkur nánd við það sem er heilagt og tært.

10. Gerum okkur grein fyrir því að hið andlega líf, vellíðan hið innra er undirstaða að betra veraldlegu lífi.

11. Verum heiðarleg og sönn, gagnvart sjálfum okkur og öðrum. Heiðarleiki er grundvöllur góðra samskipta. Tjáum okkur opinskátt og segjum það sem við meinum, en förum ekki fjallabaksleið að efninu. Tölum út frá hjartanu, það þýðir að segja ég en ekki þú. „Mér líður svona þegar“ .. í stað þess að ásaka „Þú ert ..“

12. Sýnum samhug en verum ekki heimshryggðarkrossberar. Heimurinn hefur ekkert gagn af okkur ef við erum gagntekin af sorg yfir atburðum sem gerast hinum megin á hnettinum. Þá fjölgar bara fórnarlömbunum ef við erum orðin óstarfhæf eða máttlaus vegna þessarra atburða.

13. Lítum okkur nær. Dokum við og lítum í eigin barm áður en við förum í það að dæma náungann. Ef við erum vöknuð ekki dæma þau sem eru enn sofandi.

14. Þegar við lendum í stormi, myrkri, holu – sem okkur líður illa í – hugsum ekki myrkur, heldur hugsum ljós. Þá erum við lögð af stað út úr myrkri, holu, sorg.

15. Munum að þó að sælla sé að gefa en þiggja þá þurfum við líka að sýna þá auðmýkt að vera á þeim enda að þiggja. Þiggja hrós og þiggja hjálp. – Ekki vera of stolt, –

15. Opnum hjörtu okkar, sýnum tilfinningar, höldum ekki leyndarmál sem skaða okkur, virðum innri frið.

16. Elskum óvini okkar – óttann og skömmina, – „Kill them with kindness“ – það þýðir að við eyðum þeim með elsku. Rými þeirra minnkar og endar með því að við verðum að mestu óttalaus og förum að lifa af hugrekki. – Stundum elskum við mest með að sleppa tökunum – og af hverju ekki að sleppa tökunum á ótta, kvíða og afbrýðisemi? – Stjórnsemi – það að treysta ekki er að óttast. „Faith or fear“ – Við óttumst það sem við þekkjum ekki, við óttumst óvissuna. Óttinn og vantraustið er grunnur stjórnsemi og stundum verðum við hreinlega að sleppa tauminum því að okkur er farið að verkja – og leyfa lífinu að vera án okkar stjórnunar.

Biðjum um æðruleysi – til að sætta okkur við það sem við getum ekki breytt – sætta okkur við fortíð og fólk og fyrirgefa, okkar vegna. Biðjum um hugrekki til að breyta því sem við getum breytt, um hugekki til betra lífs, til að tjá okkur án ótta. Biðjum um vit til að greina a milli þess sem við getum breytt og þess sem við getum ekki. – Fortíð verður ekki breytt og fólki verður ekki breytt.

Sættum okkur við það sem er, eins og við höfum valið það – því út frá sáttinni hefst nýr vöxtur – ekki fyrr.

Lífskrafturinn er kærleikur, allt sem við gerum, setjum kærleikann inn í þá jöfnu og munum að meðvirkni er ekki góðmennska, hún er vankunnátta í góðmennsku og hún er í raun eigingjörn góðmennska. – Við erum ekki að leyfa fólki að takast á við þeirra eigin áskoranir í lífinu, við erum að stela sjálfstæði, stela virðingu.

Mesti kærleikurinn getur verið í þvi að setja fólki mörk.

Verum sjálf breytingin sem við viljum sjá hjá öðrum. Ergjum okkur ekki á þeirra vanmætti eða vankunnáttu, – verum okkar eigin bestu fyrirmyndir og þá um leið annarra.

Lifum heil. og höfum trú.

Þetta snýst allt um trú …

Birt þann 22/08/2013 af johannamagnusdottir

Svara

Þegar ég skrifa trú, þá er ég ekki að tala um trú sem trúarbrögð, en við erum svo fátæk í íslenskunni að trú er notað um faith, belief og religion, kannski fleira.

Trúin sem ég er að tala um hér er hugmyndir eða sú trú sem við höfum um okkur sjálf, getu okkur og um hvernig við erum og hvað við gerum. –

Snýst um trú á sjálfan sig og trú á að lífið komi til móts við okkur.

Ótti – kvíði – stjórnsemi – óöryggi o.fl eru einkenni þess að skorta trú.

Við trúum ekki á okkar hæfileika, við trúum ekki að við eigum allt gott skilið, við trúum ekki að okkur geti gengið vel, við trúum ekki að við finnum góðan maka, við trúum ekki á að við finnum starf sem er áhugavert, við trúum ekki að við eignumst draumahúsið o.s.frv. – Svo er það hið innra, við trúum ekki að við náum heilsu, náum sátt, náum að finna frið o.s.frv. –

Við getum lesið alla „The Secret“ – og allar sjálfshjálparbækur, en ef við trúum engu sem þar stendur þá gera þær ekkert gagn.

EInhvers staðar stendur að trúin flytji fjöll.

Þau sem hafa trú á markmiðum sínum ná frekar árangri, þau sem leyfa sér að leggjast í hendi trúarinnar og efast ekki þau uppskera oftast samkvæmt því. –

Það er þessi BELIEF – TRÚ – eða HUGMYNDAFRÆÐI um okkur sjálf sem skiptir máli. – Ekki hvað aðrir hugsa, og við megum ekki gera það heldur að okkar trú eða hugmyndum – heldur hvað við hugsum í okkar höfði, eða hverju við trúum. Ef við trúum að við séum heppin erum við fókuseruð á heppni. Ef við trúum að við séum óheppin þá sjáum við ekki einu sinn þó að það liggi þúsund kall á götunni, því við erum svo viss um að við séum svo óheppin.

Þetta með trúna og óheppnina sannaði Darren Brown í mynd sem hann gerði um „The Lucky Dog“ – þar sem hann (ásamt hjálparfólki) náði að sannfæra fólk um að ef það snerti styttu af hundi – sem var algjörlega valin af handahófi, yrði það heppnara. Og það var reyndin. Hægt er að sjá heimildarmynd um þetta á Youtube.

Svo það þarf bara að fara að trúa, eða skipta út trúnni.

Í staðinn fyrir að nota alls konar setningar eins og

„Ég ætla að reyna að gera það“

„Ég ætla kannski að gera það“

„Ég vona að ég geti það“

„Ég er ekki viss um að ég geti það“

þá segjum við einfaldlega:

„ÉG GET ÞAÐ“ .. og við trúum á okkar mátt og megin, það sem okkur er gefið hið innra. – Losum okkur við það sem íþyngir eins og ótta, skömm og efa – og höldum áfram í góðri trú.

Það munu koma hlykkir á leiðina, – og stormar, en trúin er lykilatriðið. Ef við erum í vanda með það, þá þurfum við að biðja fyrir okkur að öðlast meiri trú – og fá styrk við það. Trú á kærleika, jákvæðni og gleði. –

Við getum líka þakkað fyrir hvað við erum heppin að svo mörgu leyti. –

Við höfum öll máttinn (og dýrðina), en við þurfum að læra að nota hann. Leita inn á við, – leita ekki langt yfir skammt.

Þessi pistill er grundvallandi fyrir því sem ég er að fara að kenna – núna á örnámskeiði kl. 18:00 -20:00 í dag í Lausninni, Síðumúla 13, 3. hæð. Sjá http://www.lausnin.is

Er sannleikurinn alltaf sagna bestur? ..

Birt þann 22/08/2013 af johannamagnusdottir

Hvað gerðist hjá Bradley Manning? 35 ára fangelsi?

Á hverjum bitnar sannsögli hans og uppljóstranir, jú á þeim sem beittu ofbeldi – en það bitnar mest á honum sjálfum og við þurfum ekki að efast um að maðurinn á fjölskyldu og vini, sem það hlýtur að bitna á líka.

Allt sem við gerum hefur áhrif, ekki bara á okkur sjálf heldur líka á þau sem eru í kringum okkur.

Oftast er ástæðan fyrir því að við segjum EKKI sannleikann – að við erum hrædd við að meiða, meiða aðra og meiða okkur sjálf. Við erum líka hrædd við að missa þau sem okkur þykir vænt um, okkar nánustu sem eru flækt inn í kóngulóarvef þagnarinnar og vilja ekki rjúfa hann og finnst við svikarar.

Með því að meiða aðra (eða finnast við vera að því) finnum við til. Okkur þykir (flestum væntanlega) vont að vera þess valdandi að fólk finni til, fái að upplifa sárar uppgötvanir og í hugann koma alltaf orð skáldsins: „aðgát skal höfð í nærveru sálar.“ –

Ég skrifaði „að verða þess valdandi“ – en í raun er það ekki við sem verðum þess valdandi, það er atburður eða hlutur sem átti sér stað sem við erum að segja frá sem verður þess valdandi að fólk er sært. –

En það er þetta með sendiboðann eða uppljóstrarann. Þann sem segir sannleikann, – oft er hann skotinn niður í stað þess að athyglin fari á atburðinn eða þann sem verið er að ljóstra upp um.

Ég skrifaði stóran pistil sem hefur yfirskriftina, „Leyndarmál og lygar“ – byggðan á pistli Brené Brown. Þar kemur mikilvægið að segja sögu sína fram.

Þá fékk ég fyrirspurn frá henni yndislegu Millu sem er sjötug kona sem hljóðaði svona:

„Frábært að lesa þetta aftir Jóhanna mín, en hvað ef ég vil og þarf að segja sögu sanna sem mun gera fólk sem á í hlut alveg brjálað út í mig?“

„Er í vandræðum með þetta.“

Guðrún Emilía Guðnadóttir, 20.8.2013 kl. 21:10

Já, Bandaríkjamenn urðu brjálaðir út í Bradley Manning, svo þeir settu hann í fangelsi í 35 ár fyrir að segja sannleikann.

Ég veit ekki undir hvaða trúnaðarsamning (meðvirknisamning) við skrifum undir sem börn, að halda leyndu því ofbeldi sem við verðum fyrir – bæði af kynferðislegum toga sem öðrum? –

Það sem er mikilvægt að hafa í huga:

Þegar við segjum sögu okkar, að gera það í kærleika og með virðingu fyrir lífinu. Segjum hana á réttum forsendum, þ.e.a.s. vegna þess að við erum að frelsa okkur úr fangelsi hugans, oft fangelsi skammar sem íþyngir okkur og e.t.v. ánauð fortíðar. Með þessu frelsi fylgir oft að einhver annar er „afhjúpaður“ sem gerandi. –

Það þýðir ekki að viðkomandi sé endilega vond manneskja, og honum eða henni hefði reyndar verið greiði gerður (og öllum öðrum viðkomandi) ef afhjúpunin hefði komið strax, en ekki tugum árum síðar.

Við þurfum að hafa í huga forsendurnar – af hverju?

Það hefur allt sinn tíma undir sólinni, – leyndarmálin eru best þannig að þau verði ekki til, næst best að segja frá þeim sem fyrst. Sjaldan er ein báran stök, og stundum þegar fólk fer að opna á leyndarmál þá opnast pandórubox, það fer fleira að koma upp.

Þau sem stíga fram með leyndarmál eins og að það hafi verið brotið á þeim á einn eða annan máta, lent í hvers konar ofbeldi, misnotkun, einelti – þau eru fyrirmyndir, en þau þurfa að muna að festast ekki í ásökun og að fara ekki í hefndargír, því það bindur þau enn sterkar við atburðinn.

Ef sagt er A þarf að fara alla leið og vinna úr málinu sem þarf að enda í sátt og fyrirgefningu, – til að viðkomandi geti haldið áfram með líf sitt. Fyrirgefningu sem þýðir að ekki sé verið að samþykkja atburð eða gjörning, aðeins að losa sig úr þessari áður nefndu ánauð fortíðar.

Allir þurfa hjálp, gerendur og þolendur og líka þau sem standa nærri. Í raun má segja að allir séu þolendur ef við skoðum þetta út frá þeim sjónarhóli að voðaverk eða ofbeldi er aðeins framið og oftast út frá sársauka.

Það þýðir þó ekki að – ekki eigi að segja sannleikann – því sannleikurinn, eins og hann er sár, frelsar ekki einungis þann sem verður fyrir ofbeldi heldur líka þann sem hefur beitt því, því hann situr svo sannarlega uppi með verknaðinn líka og þeir sem í kringum hann lifa og hrærast finna fyrir því. Manneskja með erfiða fortíð og ljóta gjörninga í farteskinu á erfitt með að elska og vera heil, og er það reyndar ómögulegt.

Það er manneskja á flótta frá sjálfri sér og lífinu, eflaust manneskja sem leitar í fíkn.

Það sem situr eftir er spurningin: „Af hverju erum við að segja frá?“ Ef það frelsar þig úr ánauð fortíðar og skammar, þá á að segja frá. Það þarf bara að gera það á réttan hátt, án ásökunar, og í samráði við þau sem kunna til verka. Það þarf að leita sér hjálpar.

Ég viðurkenni að ég veit allt of lítið um Bradley Manning, en ég held það séu fæstir siðmenntaðir í vafa um að það sem hann gerði, það að uppljóstra þrátt fyrir undirritaða þagnareiða, sé rangt.

Það eru þessir óskrifuðu þagnareiðar fjölskyldna sem við þurfum aðeins að íhuga, hvort að þar leynist hættan á að ofbeldi sé falið og leyndarmál séu haldin sem séu skaðleg, ekki bara þeim aðilum sem eru á bak við heldur vegna komandi kynslóðar.

Þá er betra að tala og rjúfa e.t.v. keðju sem verður aldrei með öðru móti slitin en að segja sannleikann.

Þó hann sé hræðilega sár þá er hann frelsandi þegar upp er staðið.

Ef öllum frásögnum er pakkað inn í elsku, þá verður umgjörðin mýkri. Viðtakendur taki við með auðmýkt og átti sig á því að þetta snýst fyrst og fremst um þann sem þarf frelsið til að vera hann/hún sjálfur en ekki um þá.

Öll erum við perlur, sálir sem upprunalega fæddumst saklaus og frjáls. Ef við fáum ekki að vera við og fáum ekki að segja sögu okkar, erum við ekki heima hjá okkur.

Við þurfum að komast heim.

JÓHANNA MAGNÚSDÓTTIR,

Viðtöl messenger/skype: johanna.magnusdottir@gmail.com

Mánaðarskipt færslusafn fyrir: ágúst 2013