Mánaðarskipt færslusafn fyrir: apríl 2019

Stenen – En minde om Paula f. 8.11. 1955 d. 2.4. 2019

Birt þann af
Svara

56835707_10219005891318639_260827965112188928_o

Jeg skrev den artikel først på Islandsk,  men fordi jeg ved Paula har mange  danske venner og bekendte besluttede jeg at oversætte den  (så godt som jeg kan)  på Dansk.   ❤

´´´

Nogle gange  møder man mennesker som du oplever at du har kendt hele livet. På den måde mødtes vi,  jeg og Sigrun Palina Ingvarsdottir, Paula.     Til at begynde med,  snakkede vi sammen på messenger på Facebook,  men så mødtes vi I  „den rigtige verden“  I Paulas hjem I Danmark.  –   Der fik jeg en varm velkomst av  Paula og  hendes dejlige dattre Solveig og Elisabet og vi sad og hyggede i den smukke stue på  Valbyvej.   Der var også hendes barnebørn og nogle dyr,  som gik ud og ind (også høns!),   men Paula elskede også dyr  og nogen av dem  „fik lov“ til at besøge hende på  hospitalet.    De var en vigtig del I hendes liv.

Dagen som vi mødtes var den 12. December 2017.   Jeg kunne opslå det I messenger.    Men det var noget andet som jeg kunne opslå,  og det var vores samtale som startede meget tidligere.

Jeg,  som mange andre,  havde følgt med Paulas bekempælse I det såkaldte „Biskopssag“  en sag der blev hendes livs tyngste  sten.   Jeg havde gjørt mere end at følge med,  jeg havde skrevet artikler som handlede om den sag,  en av dem skrev jeg efter at jeg las hvad Paula havde selv skrevet og prædiket I kirken.   Den første I Bessastadakirke den 20. Februar 2011  som kaldtes „Kærlighedens hænder“  og den senere  havde titelen „Forsoning“ og den læste Paula I  Grensaskirke  den 22. Juli 2011.

Der avleverede Paula en symbolsk sten til kirken  –  og disse ord følgte med.

„På grund av min bekæmpelse vil jeg give jer den sten som er symbolsk for alle disse år.

Den er grov,  og man kan godt skade sig på den,  men den er også smuk og mosen er en symbol om at det begynder at helbrede igen.     I denne sten ligger det ansvar jeg har taget,   men nu vil jeg avlevere den til jer som en symbol om at ansvaret er jeres.
Ansvaret på Biskopssagen og de konsekvenser som det havde og stadigvæk har for så mange.

Stenen skal være en minde om at vi må aldrig glemme,  vi skal heller lære fra fejlerne og bruge  erfaringen til at lave  fremtiden.

Stenen er stadigvæk grov og kold som virkeligheden I Biskopssagen er,  men mosen vokser alligevel på den.“

—–
Igen til  kommunikation mellem mig og Paula.

Den 11. Januar 2013,  efter min datter Eva døde,  skrev Paula til mig.  „Min kære Johanna,  jeg skriver til dig med en dyb sorg i hjerte.  Jeg føler din miste.  Jeg kender dig så lidt, men alligevel så meget.   Jeg sender mine dybeste sympati og beder Gud at styrke dig I al din sorg.   Jeg kunne ikke forestille mig mere sorg end at miste min børn og at mine barnebørn blev uden mor.   Jeg beder for dig og du er I min hjerte og sinde hver dag og har været siden Eva blev syg.

Kærlighedens knus, Paula.“

Efter vi mødtes I December 2017 .. skrev Paula til bl.a. til mig:   „Jeg glemte at fortælle dig at da du var her da Eva var syg,  følgte jeg med hvordan det gik.   Jeg havde sådan en stærk fornemmelse for dig og jer.   Igen og igen  tænkte jeg at møde på hospitalet for at stytte dig.   Jeg gjørde det ikke,  fordi vi ikke kendte hinanden på den tidspunk.   Jeg turde ikke og syntes jeg var halv gal at ville bara møde op 😊    .. knus og kram.“

 

Paula var en menneske som tog sig av andre mennesker  –  jeg kunne godt have bruget hendes støtte der inde på Rigshospitalet hvor jeg sad ved min datters dødsbed. –    Senere fik jeg besked fra Paula I Juni 2015,   men der var hendes datter Solveig blevet meget syg og usikkert at hun ville overleve.    Vi var I kontakt med hinanden og Pala ville spørge om hvordan  man kunne overleve at miste sit barn.     Heldigvis blev Solveig frisk igen og Pala  gik ikke igennem den erfaring,  men nu er det hendes børn som oplever at miste sin mor,  hendes egtemand at miste sin kone og barnebørn som mister sin bedstemor.

—-

Næste „møde“  hos os Paua var så i Cafeen I Rigshospitalet I København I Maj 2018.  Vi mødtes og snakkede I over en time.
—–

I Oktober  2018  mødtes vi  på Amagerbrogade I København, hjemme hos min bror, Binni og svigerinde,  Thora, som døde 18. Marts 2019.   Pala og Thora  havde vidst om hinanden,  men de  nåede sammen igennem deres sygdom.    Vi havde faktist alle tre tilhørt en facebook gruppe som kaldes „Kærlighed og kræft“  som vi brugte til at snakke sammen og støtte hinanden.   Der skrev Paula tit gode og opmuntende ord til os andre og også kunne hun snakke om sine bekymringer,  lige som vi alle gjørde.  Det positive ved sådan gruppe er at finde at vi er ikke ene  med vores bekymringer og  tanker,  der er andre som tænker det samme, og der findes ingen forkerte spørgsmål.   Men den negative side, ved at tiløre sådan en gruppe er at miste vores venner fra gruppen til sygdommen,  men måske er den kolde realitet  som døden er også vigtigt at se I ojnene og snakke obenbart om den.   Kræft er dødens alvor, og nogle vil dø og nogle vil leve,   men da vi kan støtte hinanden  gør vi det.    Vi tænker på ord fra en berømt Islandsk skuspiller som døde av kræft sidste år,  Stefan Karl:
„Livet er nu “ ..

I Paulas besøg på Amagerbrogade snakkede vi om mange ting som er vigtige, og vi snakkede om angsten og døden og også  at frygte ikke døden.   Mange forældre frygter mere for sin børn  og dem som de elsker,  end for sig selv.    Derfor er det tit svært at give slip,  dog  de er selv blevet meget syg og ikke nogen livskvalitet længere.

Efter besøget kom Alli, Paulas mand at hente hende og Paula strålede som en forelsket ung pige og fortalte os at  hun syntes hendes mand var så smuk.   Det var dejligt at se deres stærke forbindelse.

Sidste gang jeg mødte Paula var  I min svigerindes bisættelse,  den 1. Marts,  men hun og Alli mødte der og sad og snakkede sammen en god styk tid.   Paula snakkede om hvor godt hun kunne lide formen på  bisættelsen og sådan noget kunne hun godt tænke sig for sin egen,  men for os andre  var det lidt mærkeligt at høre på.
Kun en måned senere var hun væk,  men hun døde  den 2. April.   Den samme dag som min svigerindes bisættelse foregik,   døde Paulas eks mand og far til hendes børn,  Sigurður Blöndal,  men det fik Paula at vide efter bisættelsen.

Jeg fik et opkald fra Alli den 2. April om at Paula  var død.   Jeg havde, som andre, følgt med nyheder fra hendes side hvor familien skrev.  Jeg blev meget ked av det og var overkommet av sorg.  Der blandedes to sorg – sorgen for min svigerinde som døde kun omkring en og halv måned før,  fordi den gang var der ikke meget tid og rum til sorgen,  og også sorg for flere som havde døet før,  fordi  det er som da nogen dør som vi er I god forbindelse med at  minden fra alle de andre dukker også op.    Jeg var ked av det for Paulas famile og alle hendes kære venner og fordi hendes kamp var kommet til slut.    Hun var og er den som vinder,  fordi dog døden overtager kroppen  – lever Paula.

Kontrasten er fødsel og døde.  Paula blev født og Paula døde,  men hun lever fordi livet har ingen kontrast.

Í bogen  „A course in Miracles“  står der:

„Nothing real can be threatened.   Nothing unreal exists.   Herein lies the peace of God.“

Paula var og er  „ægte“   

Jeg vil  snakke lidt om stenen igen.    Jeg kan huske dengang vi mødtes første gang,  spurgte hun mig om hvis jeg vidste hvor stenen var.  Den som hun havde givet til kirken.   Jeg fortalte som var at det vidste jeg ikke og jeg havde aldrig set den.    Hun fortalte om stenens historie,  lige som den er fortalt her tidligere.  –

—

Efter Paulas død har jeg tænkt meget på hende,   og jeg har sent „besked“ til hende ud I den store  universe  at hvis det er noget hun vil fortælle mig,  eller jeg skal modtage så er jeg klar.    Jeg er følsom og har tit oplevet ting som  man ikke kan se eller høre,  men føle på en anden måde.   Det eneste som jeg kunne ikke få fred for var det med stenen.  Husk:  „Stenen“  var det eneste som jeg kunne mærke, og det sketes flere gange.

Jeg var forvirret,  var skulle jeg med den sten?  Skulle jeg ringe til biskops kontoret og spørge om den?   Ville det ikke være underligt?  … Men så fik jeg svaret.

I midten av April måned  blev jeg kontaktet  av Bjarni Karlsson præst som spurgte om jeg vil  læse bibelord I Paulas bisættelse  på Island.   Jeg skulle servere samt ham, hans kone og biskopen over Island.    Jeg svarede,  som det var,  at det ville gøre mig ære at gøre det og mit hjærte fyldtes med taknemmelighed.    Dagen før jeg skrev den artikel  (på Islandsk)  ringede så Bjarni til mig og fortalte at han ville sende teksten som jeg skulle læse,  men jeg var også blevet nysgerrig hvilken tekst han ville vælge.

Jo,  sagde Bjarni,   jeg skulle læse teksten som var skrevet på stenen som Paula gav til kirken.  –

Den lyder sådan:

Jeg har stridt den gode strid, fuldført løbet og bevaret troen.  Nu har jeg retfærdighedens sejrskrans i vente, som Herren, den retfærdige dommer, på den dag vil give mig – og ikke mig alene, men alle dem, som har glædet sig til hans tilsynekomst. ( 2 Tim 4:7-8)

I går har jeg trækket et smukt englekort til Paulas familie,   og jeg blev ikke forbavset da det kort var en  Beskyttelses engel   „Guardian angel.“
Det er en stor menneske som siger farvel,  en menneske som ville beskytte alle og det kan være at den jørdiske krop er for „stram“   for så meget behov for at beskytte så mange.   Hun kan nu være til stæde både I Island og Danmark,  hos jer alle og også hos kvinder som meg.   Hun ville så gerne komme til hospitalet da jeg sad hos min datter,   måske gjørde hun det I  ånde og måske var jeg så stærk fordi jeg fik hjælp som man ikke ser,  men føler på en anden måde.

Gud bevar Paula og alt hendes gode arbejde og hendes gode og lyse sinde.

Gå I fred smukke engel,  men vær også velkommen.

Jeg elsker dig  ❤

 

guardian

Til sidst giver jeg Paula ordet I den her artikel,  men det er hendes digt fra  den gang som hun var I  Bessastadakirke  den 20. Februar 2011.

Nu står jeg her.  I kærlighedens hus. 
Jeg er sandhedens stemme og jeg er ikke stille længer. 
I hører mig.  Ser mig. 
I tror på mig og jeg kan mærke kærligheden. 
Jeg behøver ikke at være fuldkommen eller god. 
Jeg rækker min hånd frem til jer. 
Jeg har åbnet  vejen 
og sammen begynder vi at helbrede. 
Vi tænder lys.  
Så forsvinder frygten. 
Jeg gynger højt, højt op I himmelen og der er øjne, blide og gode. 
Nu ved jeg Guds vilje for mig. 
Ved jer siger jeg:  Husk at passe godt  på jer.  
Og glad siger jeg:  Tak for mig.  

 

Steinninn – Minning um Pálu f. 8.11.1955 d. 2.4.2019

Birt þann af
1

56835707_10219005891318639_260827965112188928_o

Stundum hittir maður fólk og  upplifir að maður hafi þekkt það alla ævi.    Þannig voru kynni okkar Sigrúnar Pálínu Ingvarsdóttur –  Pálu.     Fyrst töluðum við í gegnum skilaboðaskjóðu fésbókarinnar,  en síðan hittumst við í „raunheimum“  á heimili Pálu í Danmörku.  –   Þar var vel tekið á móti mér af Pálu og dætrum hennar Elísabetu og Sólveigu og sátum við í fallegu stofunni á Valbyvej,  einnig voru þar heima barnabörn og auðvitað fullt af dýrum,  en Pála var mikill dýravinur,  og einhver dýranna hennar fengu sérstakt leyfi til að heimsækja hana á líknardeildina. –   Þau skiptu hana miklu máli. –
Dagurinn sem við Pála hittumst var 12. desember 2017.      Ég gat flett því upp í samskiptum okkur á fésbókinni.     En þar var líka annað sem ég gat flett upp, –    og það voru samskipti sem byrjuðu miklu fyrr. –    Ég,  eins og svo margir aðrir,  hafði fylgst með framgangi Pálu í biskupsmálinu,  máli sem varð henni þyngsti steinn lífs hennar.
Ég hafði gert meira en að fylgjast með,  en ég hafði skrifað a.m.k. tvo pistla – og annan þeirra skrifaði ég eftir að ég las hugvekjur  Pálu,  sú fyrri var flutt í  Bessastaðakirkju 20. febrúar 2011  og nefndist   „Hendur kærleikans“   og sú seinni bar yfirheitið  „Sátt“  og var flutt í  Grensáskirkju 22. júlí 2011.

þar afhenti Pála kirkjunni táknrænan stein – en um leið sagði hún þessi orð:

„Í tilefni baráttu minnar ætla ég að færa ykkur þennan stein sem er táknrænn fyrir öll þessi ár. Hann er hrjúfur og auðvelt að meiða sig á honum en jafnframt er hann fallegur og mosinn er tákn þess að það sé að byrja að gróa um heilt.
Í þessum steini er sú ábyrgð sem ég hef borið og vil ég núna afhenda ykkur hann sem tákn um að ábyrgðin er ykkar. Ábyrgðin á Biskupsmálinu og þeim afleiðingum sem það hafði og hefur enn fyrir svo marga.
Steinninn á að minna okkur á að við megum aldrei gleyma, heldur verðum við að læra af mistökunum og nýta reynsluna til að byggja upp framtíðina.
Steinninn er áfram hrjúfur og kaldur eins og raunveruleiki Biskupsmálsins er, en mosinn grær samt á honum.“

—–
Víkjum að samskiptum okkar Pálu:

Þann 11. janúar 2013,  eftir að Eva dóttir mín lést,    skrifaði Pála til min  „Elsku Jóhanna mín ég skrifa til þín með djúpa sorg í hjarta. Ég finn svo til yfir missi þínum. Ég þekki þig svo lítið en samt svo mikið. Ég votta þér mínar innilegustu samúðarkveðjur og megi Guð styrkja þig í sorg þinni. Ég gæti ekki hugsað mér meiri harm en að missa börnin mín og að barnabörnin mín yrðu móðurlaus. Ég bið fyrir ykkur og þ ú ert í hjarta og huga mínum daglega og ert búin að vera síðan að Eva veiktist.

Kærleiksknús Pála“

eftir að við hittumst í desember 2017 …. skrifaði Pála m.a.  til mín:  Gleymdi að segja þér að þegar að þú varst hérna þegar að Eva var veik, þá fylgdist ég með hvernig gekk. Ég var með svo sterka tilfinningar fyrir þér og ykkur. Hvað eftir annað var jeg að hugsa um að mæta upp á spítala til að styðja þig. Gerði það ekki af því að við þekktumst ekkert þá. Þorði ekki og fannst ég hálf klikkuð að ætla bara að mæta 😊😘Knús og kram.“

Pála var kona sem lét sig náungann varða,  –  mér hefði svo sem ekki veitt af stuðningi þarna á spítalanum  þar sem við ættingjar sátum við dánarbeð dóttur minnar.  –  Seinna skrifaði Pála mér í júní 2015,  en þá var Sólveig dóttir hennar á spítala og vart hugað líf.   Við skrifuðumst á,  en Pála vildi spyrja mig hvernig væri hægt að lifa það af að missa barnið sitt.    Sem betur fer fór betur en á horfði og hún þurfti ekki að fara í gegnum þá reynslu,  en nú eru það börnin hennar og eiginmaður sem þurfa að lifa það af að missa hana.

—-

Næsti „hittingur“ hjá okkur Pálu varð síðan á Ríkisspítalanum í Kaupmannahöfn,  en það var í maí 2018.    Við hittumst á kaffiteríunni og spjölluðum í a.m.k.  klukkutíma.  –
—–
Þarnæst var það heima hjá bróður mínum og mágkonu minni heitinni.   Það var  í Kaupmannahöfn í október síðast liðnum,   en þær  Þóra og Pála  náðu að tengjast í gegnum sjúkdóminn, en   Pála sagði að það væri ekki tilviljun að þær væru að tengjast á þessum tíma.   Við höfðum reynar allar þrjár tilheyrt  hópi á facebook  sem ég stofnaði á sínum tíma og heitir „Kærleikur og krabbamein“ –  sem er ætlaður sem jafningjastuðningur fyrir okkur sem höfum greinst.   Pála setti þar oft inn hvetjandi orð,  en var líka með sínar pælingar og spurningar – eins og við öll.   Það er það jákvæða við svona hóp, – að finna að við erum ekki ein og engin spurning er „asnaleg“ –   en á móti er býsna erfitt þegar það er að týnast úr honum vegna sjúkdómsins,  en kannski er það einmitt þessi  raunveruleiki sem þarf að horfats í augu við og ræða opinskátt,   að  krabbamein er dauðans alvara og  einhver munu deyja og önnur lifa,  en meðan við getum stutt hvert annað þá gerum við það.    Höfum í huga orð Stefáns Karls heitins;  „Lífið er núna.“

Pála kom svo í heimsókn á Amagerbrogade og var það indæl heimsókn og rætt um margt sem skipti máli – eins og t.d. hræðsluna – eða ekki hræðsluna við dauðann.     Flestir foreldrar ræða það að þau séu hræddari fyrir hönd afkomenda sinna og maka en um sig sjálf.     Þess vegna er fólk oft lengi að sleppa,   þó lífsgæðin séu orðin rýr.

Eftir heimsóknina kom Alli hennar Pálu upp að sækja hana,  og Pála ljómaði eins og ástfangin unglingsstúlka og  sagði okkur að henni fyndist maðurinn sinn svo fallegur.   Það var yndislegt að sjá fallegu tenginguna  á milli þeirra.

Síðasta skiptið sem ég hitti Pálu var svo í útför Þóru mágkonu,  þann 1. mars sl.  en hún og Alli mættu og ég sat hjá þeim dágóða stund og við röbbuðum.   Pála var mjög hrifin af hversu látlaus og falleg útförin var – og var farin að  tala um sína útför, hvernig hún vildi hafa – og það var hálf skrítið.     Það leið aðeins mánuður – og þá var Pála farin,  en hún lést 2. apríl sl.       Daginn sem útför Þóru var,  varð fyrri eiginmaður Pálu og faðir barnanna hennar,   Sigurður Blöndal bráðkvaddur,   –  en það frétti Pála eftir útförina.

Ég fékk símtal frá Alla þann 2. apríl  um að Pála væri dáin.   Ég hafði fylgst með fréttum eins og aðrir á síðunni hennar og það sem fjölskyldan hennar skrifaði.   Ég varð sorgmædd og grét upphátt, og ég þurfti á því að halda  – þar blönduðust tvær sorgir,  sorgin yfir mágkonu minni sem lést aðeins mánuði fyrr  og þá var ekki svo mikið ráðrúm til gráturs  – og kannski fleiri sorgir –    því það er eins og þegar fólk sem við tengjumst vel, deyr – að minning alls okkar fólks hellist yfir.    Ég grét vegna fjölskyldu Pálu og allra vina hennar og vegna baráttu hennar sem var á enda.    Hún var og verður alltaf sigurvegarinn,  því að þó að dauðinn yfirtaki líkamann – lifir Pála alltaf.

Andstæðurnar eru fæðing og dauði.     Pála fæddist og Pála dó,  en hún lifir –  því að lífið á sér enga andstæðu.

Í bókinni  „A course in Miracles“  stendur þessi fallega setning:

„Nothing real can be threatened.   Nothing unreal exists.   Herein lies the peace of God.“

„Engu sönnu verður ógnað.    Ekkert óraunverulegt  er til.   Hér er friður Guðs fólginn.“

Pála var og er sönn. 

Ég ætla að víkja aftur að steininum.   Ég man að þegar ég hitti Pálu fyrst spurði hún mig hvort ég vissi hvar steinninn væri,  þessi sem hún hafði afhent kirkjunni.   Ég sagðist ekki vita það og hefði ekki séð hann.    Hún rifjað þá upp sögu steinsins, –  eins og hún kemur fram hér að ofan. –

—
Eftir að Pála dó hef ég hugsað mikið til hennar,  og ég hef sent henni  „skilaboð“  út í alheiminn að ef það er eitthvað sem hún vill koma til skila til mín –  eða sem ég á að bera áfram þá sé ég móttækileg.    Ég er næm og hef oft upplifað hluti sem eru ekki „séðir eða heyrðir“   heldur skynjaðir á annan hátt.     Það eina sem hefur ekki látið mig í friði er þetta með steininn.    Mundu:  „steinninn“   var eina sem ég hef getað skynjað og það oftar en einu sinni. –

Ég var svolítið ringluð,  átti ég að hringja á biskupsstofu og spyrja um steininn?   Var það ekki eitthvað skrítið? ..       En ég er búin að fá svarið.

Um miðjan apríl hafði sr. Bjarni Karlsson samband við mig og spurði hvort ég vildi þjóna með honum,  Jónu Hrönn og Agnesi biskup í útför Pálu á Íslandi.   Ég svaraði eins og var að það væri mér sannur heiður og hjartað fylltist þakklæti.     Í gær hringdi svo Bjarni í mig og sagðist myndu senda mér textana sem ég á að lesa,  en ég var líka orðin forvitin hvað yrði fyrir valinu.   –    Jú, sagði Bjarni,   mér var ætlað að lesa ritningarlesturinn  sem var ritaður á steininn sem  Pála afhenti kirkjunni.

Ritningarlesturinn er:

„Ég hef barist góðu baráttunni, hef fullnað skeiðið, hef varðveitt trúna.
Og nú er mér geymdur sveigur réttlætisins sem Drottinn,
hinn réttláti dómari, mun gefa mér á þeim degi.
Og ekki einungis mér heldur og öllum sem
þráð hafa endurkomu hans. (2.Tím 4:7-8)“

Í gær dró ég fallegt englaspil fyrir fjölskyldu Pálu og  ég varð ekki hissa þegar ég dró  Verndarengilinn.   –    Það er stór manneskja sem kveður,  manneskja sem vildi vernda alla og það getur verið að hinn jarðneski líkami sé of „þröngur“  þegar að því kemur.    Hún getur nú verið til staðar á Íslandi og Danmörku –  hjá ykkur öllum og líka konum eins og mér,   hana langaði að koma á spítalann þegar ég sat hjá dóttur minni, – kannski gerði hún það í huganum og kannski var ég sterk vegna þess að ég fékk hjálp sem var ekki hægt að sjá,  en ….  skynja.

Guð blessi Pálu og allt hennar góða starf og hennar góða og einlæga hug.

Far þú í friði fallegi engill  – en vertu líka hjartanlega velkomin,  alltaf.

Ég elska þig  ❤

 

guardian

Mig langar að leyfa Pálu að eiga síðasta orðið í þessum pistli,  en þetta ljóð flutti hún í Bessastaðakirkju 20. febrúar 2011.

Nú stend ég hér. Í húsi kærleikans.
Ég er rödd sannleikans og ég er hætt að vera hljóð.
Þið heyrið í mér. Sjáið mig.
Þið trúið mér og ég finn kærleikann.
Ég þarf ekki að vera fullkomin eða góð.
Ég rétti ykkur höndina.
Ég er búin að ryðja brautina
og saman hefjum við græðsluna.
Við tendrum ljós.
Þá hverfur hræðslan.
Ég róla mér hátt, hátt upp í himin og þar eru augun blíð og góð.
Nú veit ég hvað Guð vildi mér
Við ykkur segi ég: Munið að gæta ykkar vel.
Og glöð segi ég: Takk fyrir mig.

 

 

 

Ertu að tala þig eða hugsa þig niður í svarta holu? …

Birt þann af
Svara

The major cause of depression is harsh, hurtful, critical words that you say to you. – Marissa Peer, sálfræðingur

Megin orsök þunglyndis eru hörð, meiðandi, gagnrýndandi orð sem þú segir við þig.
Þetta eru orð sem við höfum fengið að heyra sem börn – af foreldrum, öðrum fjölskyldumeðlimum, kennurum eða öðrum börnum. Þegar við erum fullorðin, er ekki hægt að gera aðra ábyrga – „pabbi minn sagði aldrei að ég væri góður sonur“ – eða „kennarinn sagði ég myndi aldrei verða að neinu“ .. – eða „mamma sagði alltaf að ég væri löt“ .. Kannski er það allt rétt, að þau sögðu þetta , en þegar við erum fullorðin erum við komin með ábyrgð á okkar líðan, – og ábyrgðinni fylgir vald. Það er því að taka okkur valdið og segja þau orð sem okkur vantar – eða vantaði að heyra frá áhrifaaðilum í uppeldinu: Það þýðir að hrósið sem við söknuðum verður að koma frá okkur sjálfum. – Við tökum þannig valdið í okkar lífi og valdeflumst. 


Ef okkur finnst vandræðalegt að hrósa okkur sjálfum, er það vegna þess að við erum hreinlega ekki vön því. En alls konar niðurrif er kannski eitthvað sem við þekkjum betur og því er mun auðveldara að segja: „ég er nú meira fíflið“ en „ég er alveg yndisleg/ur“ .. Marissa talar um að það sem okkur sé „familiar“ eða það sem við þekkjum sé auðveldara.

En auðvitað er í lagi að iðka jákvætt sjálfstal og þannig byggja okkur upp, því þegar við erum að byggja okkur upp, erum við að sjálfsögðu að gera það ekki bara fyrir okkur, heldur að vera til gagns fyrir aðra – og geta gefið svo miklu, miklu meira. –

Ástæðan fyrir að við byrjum á að segja „ég er nóg“ er brúin frá „ég er ömurleg/ur“ yfir í „ég er frábær“ .. Það er svona eins og að setja í hlutlausa gírinn, – þegar við erum að skipta úr bakkgír í framgírinn. –  Við erum alla veganna ekki að skaða okkur, eða draga okkur niður með að segja: „Ég er nóg“

Neikvætt sjálfstal – eða sjálfs-hugsanir   kemur okkur niður í svarta holu, –   Það er eins og kviksyndi  skaðlegra hugsana og sjálfstals.
Þá er spurning hvað við getum sagt til að stöðva talið,   stökkið yfir í jákvæða uppbyggilega talið er stórt,   fyrst er það  að ná sátt við sig með því  að segja  „Ég er nóg“  –

Ég er að gera þetta sjálf og líf mitt er miklu betra –  ég á alveg tilhneygingu til að fara svona niður,   eða get eiginlega sagt  „átti“  því það gerist varla lengur – og þá fer ég mjög grunnt!!  ..

Vertu endilega nóg með mér  ❤

hjarta

Barn í Paradís

Birt þann af
Svara

Barn í Paradís – óður til afa og ömmu

Mikið er ég sæl að eiga fallegar æskuminningar. Einar fallegustu minningarnar eru úr Lindarbrekkunni, þá verandi bústaðnum þeirra afa og ömmu og nú verandi bústað stórfjölskyldunnar þar sem afi og amma eru fallin frá.

Amma mín stendur mér alltaf fyrir hugskotssjónum sem brosandi og falleg kona. Hún elskaði sólina og varð fallega brún á sumrin. Amma og afi tóku mig stundum með sér í Norðurleiðarrútunni sem setti okkur af við Hreðavatn. Þar gengum við inn Grábrókarhraunið eftir veginum. Fyrst gamla veginum sem lagður var mosa og svo „nýja“ veginum sem ruddur var til að hægt væri að aka að ánni. Við gengum með pinkla og pjönkur og stundum pappakassa með snæri. Við vorum öll í betri fötunum; ferðafötunum, en þegar komið var í bústaðinn fór ég í hversdagsföt og amma í rósóttan slopp, sem eflaust má kalla Hagkaupsslopp, hvíta sandala með fylltum hæl. Einhvern veginn finnst mér samt alltaf að amma hafi ekki tekið af sér perlurnar né fallega gullúrið. Hún var alltaf svo falleg og glæsileg sama hverju hún klæddist.

Amma og afi undu sér þarna yfir sumartímann. Afi var þúsund þjala smiður, dyttaði að bústaðnum, hjó við í eldinn, vitjaði um silunginn, hamraði á ritvélina sína. Hann var alltaf að, nema þegar hann lagði sig eftir matinn! 

Ég fékk að fara með honum að vitja um, og við giskuðum á fyrirfram hvað kæmu margir fiskar í netið. Yfirleitt voru þeir nú bara tveir til fimm eða eitthvað svoleiðis en það var meira en nóg fyrir okkur. Silungur var borðaður á hverjum degi, a.m.k. í minningunni, og mér þótti hann alltaf góður. Afi beinhreinsaði alltaf fyrir mig, en það var ákveðin stund í að verða fullorðin að þurfa að fara beinhreinsa sjálf! Sporðurinn var í uppáhaldi.

Stundum kom amma með útá bát, þá kallaðist hún á við himbrimann, sem kallaði á móti. Ég hlustaði dolfallin á, sitjandi í mínu björgunarvesti úr frauðplasti í gulum og grænum lit. Þessi vesti eru nú orðin börn síns tíma, þó ennþá séu þau til og orðin músétin á köflum.

Á sólríkum dögum, en það var mjög oft gott veður í gamla daga. Settumst við amma og stundum afi,  niðrí „laut“ með teppi og stundum tókum við útvarpið með okkur og hlustuðum á útvarpssöguna. Man sérstaklega eftir Kapítólu. Stundum sat ég bara og hlustaði á afa og ömmu mala, eða þegar við amma vorum tvær sagði hún mér sögur úr Hólminum. En amma ólst þar upp. Ég elskaði þessar stundir og ég var barn í Paradís.

Tilveran var ekki flókin í Sumó. Ég lék mér í búinu og eldaði dýrindis drullukökur og skreytti með sóleyjum og bláklukkum og bauð ömmu í kaffi. Stundum voru systkini mín eða frændsystkini líka á staðnum og þá var fjör.

Í sumó var handsnúinn grammófónn, og skemmtilegar plötur. Á 17. júní og á fögrum sumarkvöldum var farið með fóninn út á pall og við dönsuðum af lífs og sálar kröftum. Kannski er ég svona hrifin af gömlum lögum þess vegna.

Mér þótti gaman að leika mér við önnur börn, fara í ævintýraferðir alla leið á fimmta fjall, renna niður skriður og uppgötva ætíð nýja og nýja staði í birkiskóginum. Bjarga sílum úr ánni sem var að þorna upp og færa þau yfir í vatnið. Stundum dóu einhver og við jörðuðum sílin með athöfn.

Þegar ég var ein, þá fór ég í ímyndunarleiki, þóttist vera skógarbarn og gekk berfætt heilu dagana. Óvinirnir voru beljurnar, sem ég var dauðhrædd við,

Lindarbrekka heitir eftir fallegri lind sem rennur í brekkunni og við sóttum þarna vatnið í fötum lengi, lengi, þar til lindin var loksins „virkjuð“ og rennandi vatn fékkst í bústaðinn.  Við þessa lind gerði afi líka að silungnum og við krakkarnir, stóreygð, fylgdumst  með öruggu handbragði hans. Það var sérstakur fiskihnífur og sérstakur hvítur pottur sem fiskurinn var settur í þegar búið var að gera að. Amma sá síðan um matreiðsluna.

Ég elti afa minn í fleiri verkefni, út á veg að skila tóma mjólkurbrúsanum og sækja þann fulla og kannski smá Borgarnesskyr (sem var besta skyr í heimi – með krækiberjum) og útí skóg að sækja við í eldinn. Einu sinni þegar við vorum að ganga upp brekkuna sagði afi mér að hann hefði kallað systur sína, sem ég er skírð í höfuðið á og er alnafna, Jógu þegar hann vildi stríða henni. En þá hafði ég verið að segja honum að sumir kölluðu mig Jógu. Mér þótti það samt aldrei ástæða til að líka ekki við Jógugælunfnið og hef haldið því.

Einu sinni höfðu afi og amma áhyggjur af því að ég hefði ekkert dót til að leika mér að. Þau tóku sig saman og saumuðu handa mér dúkku í minni stærð, ég hef eflaust verið 5-6 ára gömul. Dúkkan var samsett úr gömlum íþróttagalla af föður mínum frá því hann var strákur, andlitið, hendur og fætur úr ljósu lérefti. Síðan var bróderaður munnur, nef og augu með aftursting. Þessi brúða fékk nafnið Labbi og var félagi minn í mörg ár. Hann fór einhvern tímann í „andlitslyftingu“ þegar mamma þurfti að sauma á hanna nýtt höfuð, þegar hið upprunalega var farið að slitna.

Ilmurinn í birkiskóginum í Lindarbrekku, sem blandaðist við reykinn úr skorsteininum er sætasti og besti ilmur sem ég get hugsað mér. Vatnið er besta vatnið, silungurinn besti silungurinn, brauðið sem amma bakaði í kolaofninum var besta brauðið. Soðna vatnið með mjólk og sykri besti kvölddrykkurinn. Amma mín og afi voru yndisleg amma og afi og bý ég að því alla ævi að hafa fengið að dvelja stund og stund undir þeirra verndarvæng, svo skrítin og svolítið einræn sem ég var sem barn.

Það er gott að skrifa svona minningar, sérstaklega fyrir mig sjálfa, en líka börnin mín, ættmenni og aðra sem þekkja til, eða þekkja ekki til njóta vonandi líka.

Ég skrifaði þennan pistil 2009,  en færi hann hér inn á bloggið mitt til varðveislu.
Eva Lind, dóttir mín –   (sem fékk nafnið Lind einmitt eftir lindinni í Lindarbrekku)   skrifaði við upprunalegu færsluna hjá mér:

„Oh.. já.. fallegt … ég ELSKA Lindabrekku, þetta er paradís á jörð … þetta er uppáhaldsstaður okkar litlu fjölskyldunnar 

Minningarnar eru ótal margar og ég er svo glöð að mamma og pabbi hafi gefið okkur þessar minningar í Lindabrekku og nú get ég gefið börnunum mínum part af Lindabrekku … Þessi staður er verðmætari mér en skínandi gull og glitrandi gimsteinn.“

Ev.

Myndin sem er hér fyrir neðan  af mér með elsta barnabarnið mitt, Ísak Mána,   í gamla  ruggustólnum í Lindarbrekku –  en Ísak er einmitt strákurinn hennar Evu – og  er  að verða 15 ára og á að fermast 18. maí nk.    ❤

10401051_1054804844126_8160_n

Halda áfram að lesa →

Við áfall (trauma) aftengjumst við sjálfum okkur ..

Birt þann af
Svara

„Ég fór út úr líkamanum“ ..   er lýsing sem við stundum heyrum þegar að einhver er að lýsa misnotkun. –       Það eru varnarhættir þess sem er að verða fyrir áfalli,  að vera ekki „viðstödd“  ofbeldið  og þá um leið ekki vera tengdur sjálfum sér.

Við aftengjum okkur.

Það er sjálfsbjargarviðleitnin.    Það er of erfitt að vera til staðar.

(„Separation from the self “ = essence of trauma. )

Það sem meðferðaraðili þarf að gera er að hjálpa fólki við að tengjast sjálfu sér á ný.   Það hefur orðið eitthvað rof – eða aðskilnaður.    Við erum ekki tengd okkur sjálfum.

Hvernig getum við tengst okkur á ný? 
Við þurfum að mæta okkur með mildi.  

Kannski við getum við mætt okkur sjálfum  með samhygð – og án dóma, – „elskan mín hvað gerðist eiginlega“ –   og þá ekki til að dvelja í þeirri sögu,  í fortíðarsögunni,  heldur til að varpa ljósi  og skilja – hvað varð til þess að það varð þessi aftenging.

Við erum fædd með þessa tengingu,  en svo koma alls konar áföll sem valda aftengingu og það veldur vanlíðan.

Við þurfum að vilja vera með okkur –  og við þurfum að elska þau sem við erum.  Ekki skammast okkar fyrir þau sem við erum, –   við erum elsku verð og kannski þurfum við að fara til baka í söguna – til að sækja barnið og leiða það út úr aðstæðunum sem það réði ekki við á sínum tíma.   „Komdu með mér – verum saman“  ❤

Hvernig lýsir þessi aftenging sér  akkúrat núna?     Hvernig líður okkur?

Ef okkur langar raunverulega að hjálpa –  eigum við ekki að segja bara eitthvað sem lætur manneskjunni liða vel,  því að við viljum ekki að viðkomandi verði háður okkur – og þurfi alltaf á okkur að halda til að liða vel,   heldur  getum við hjálpað þeim við að leiða sannleikann í ljós,  vegna þess að það er sannleikurinn sem frelsar.  

10679950_10152340343462344_8825098239313946217_o