„Hvernig borðar maður fíl?“ …  spurði grískukennarinn þegar ég stundi yfir álaginu við grískunámið í guðfræðideildinni á sínum tíma.-

Jú,  með því að taka einn bita í einu auðvitað. –

Nú líður mér eins og ég hafi gleypt fíl, og hann tekur of mikið pláss innan í mér.  Það er þröngt fyrir hjartað og þröngt fyrir lungun og þá er erfitt að anda. –

Það er þó ýmislegt sem léttir á pressunni,  svona inn á milli.

Litla Eva,  Eva Rós var hjá okkur í eftirmiðdag og kvöld,  en yndisleg vinkona – yndislegt vinafólk lánaði okkur húsnæði í Reykjavík svo við gætum sinnt erindum og verið nær fjölskyldunni um helgina.  Húsinu fylgir heitur pottur og allir fóru í heita pottinn og Eva Rós tilkynnti að hún væri „í baði með vini sína“ –  og barn er blessun og hægt að brosa og svo kemur hún í fangið á ömmu Jógu og faðmar svo fast.  Reisir sig svo upp og við horfumst í augu,  djúpt, djúpt og þá er hún ekki lengur tveggja heldur eins og einhver sem veit eitthvað.

Samfélagið við börn er heilandi,  þau eru svo heil og hrein.

Ég gleðst yfir öllu nýju börnunum sem eru að fæðast,  litla frænda, Magnúsar – og Kötusyni,  afabarni Bjössa bróður og Addýjar mágkonu sem kom í heiminn á afmælisdegi ömmu Völu í nóvember,  litlu stúlkunni hennar Þóreyjar, Evu Lindarvinkonu, sem fæddist núna fyrir nokkrum dögum,  lítill nokkurra mánaða Klörusonur er í þeim hópi og svo var að koma önnur lítil Önnu Guðrúnar dóttir,  svo yndisleg var ég að sjá á Facebook.   Að ógleymdu því að Sylvía vinkona var að verða amma og hún Róslín vinkona mín var að verða föðursystir.

Lífið er að kvikna allt í kring,  mitt í dimmri sorg.

Já, „tilveran er undarlegt ferðalag“…

Það er erfitt að kyngja því að stelpan mín er farin,  að ég mæti henni ekki aftur á lestarstöðinni í Árósum,  ég skimi eftir henni út um lestargluggann og faðmi hana fast, fast á brautarpallinum.

Það er erfitt að kyngja því að horfa upp á sorg yngri systkina hennar.  Sorg pabba hennar,  sorg vinkvenna,  sorg vina,  sorg frænkna og sorg frænda, sorg ömmu,  sorg barna hennar,  barnabarnanna minna – það eru margir snertir.

Ég gleypti fíl í heilu lagi,  það tekur tíma að losa sig við hann,  það er ekki hægt að skila honum í heilu lagi til baka,  það tekur tíma,  bita fyrir bita.

Eva sagði að þetta yrði erfiðara fyrir okkur en hana,  hún færi en við myndum syrgja, – svo bætti hún við „þú skilur þetta mamma“  þó það væri yfirýsing en ekki spurning – þá jánkaði ég því …… því ég skildi það, en það var samt sárt að heyra.

Mig langar að reynast mínu fólki ljós,  eins og það að sjá nýfæddu börnin eru mér ljós.

Eins og barnabörnin eru mitt ljós.

Að sjá þau blómstra gefur nýja von.

Að sjá  systkini Evu LIndar blómstra gefur líka nýja von.

Það tekur sinn tima.

Ég þarf að fylla á ljósið.

Þannig saxast á fílinn.

Hluti af eftirfarandi skrifumi er endursögn af enskum texta sem ég fann eftir móður sem hafði misst son sinn 35 ára. –  Maður leitar ósjálfrátt að lýsingarorðum yfir tilfinningar sínar og leitar í þá merkilegu huggun að einhver skilji hvað á gengur í sálartetrinu við þær aðstæður að missa barnið sem þú hefur alið af þér.  Framtíðardraumar þeir sem innihéldu son þinn, eða dóttur þína, hrynja eins og spilaborg og það þarf að byggja upp á nýtt. –

Og ég þekkti framtíðardrauma Evu Lindar,  því síðast í lok nóvember sátum við saman yfir kertaljósi og hún skrifaði upp drauma sína, hvers hún óskaði og hvar hún vildi vera stödd eftir ár.  Hennar draumar,  voru líka mínir draumar henni til handa,  því foreldra dreymir um hamingju fyrir börn sín,  hamingju og heilsu.

Heimsmyndin riðlast,  það brakar og brestur í grunninum.

„Þú kvaddir þessa jarðvist og það sem virtist óhugsandi varð  óbærilegt. –

Ég finn mig svamla í framandi vatni sem er djúpt, dimmt og ógnandi.  Ég reyni að halda mér á floti, en þá kemur þung alda sorgar af stærðargráðu sem er ómælanleg.   Ég sogast niður með henni, og ég gef eftir því ég veit ég ræð ekki við hana.  En þegar ég á ekkert loft eftir í lungunum sleppir hún mér og ég flýt upp á yfirborðið á ný,  tek andköf,  er lifandi.  Ég ætti að vera þakklát,  en þegar ég skima eftir þér ertu horfin og ég finn tómleikann nísta.

Hjarta mitt er brostið.

Það er liðin vika,  það er liðin lífstíð.“

En ég er ekki ein.

—-

“When it is dark enough, you can see the stars.” – Charles Beard