Þegar við erum „high“ – eða hátt uppi, – þá getur það verið að aðrir séu „low“ eða bara í voðalega miklu óstuði. –  Þá getur þetta fólk sem er í stuði verið mjög óstuðandi fyrir þau serm eru það ekki. –

EN

Leyfum öðrum að vera í sínu stuði, alveg eins og við getum leyft einhverjum að vera í óstuði. –

Við getum líkt þessu við að við séum á palli – hamingjupalli, þar sem okkur líður bara vel.  Við eigum alveg að geta sagt upphátt hversu glöð við erum, kannski var það heilmikið klifur að komast á þennan hamingjupall! –   Ef öðrum líkar það illa, verða þeir að eiga það við sig, – en líklega eru þeir að hugsa „af hverju er ÉG ekki þarna?“ –

Ekki fara að skemma fyrir gleðinni hjá öðrum með því að draga þá niður – ef við erum skör neðar í hamingjutröppunum,   eða á lægra palli.  Það hjálpar okkur ekki upp, en skemmir bara fyrir hinum. –   Að sama skapi, ef við erum þarna „uppi“ – þá er mikilvægt að hlusta ekki á þá sem standa fyrir neðan og hrópa „komdu niður, þú átt ekki skilið að vera „happy“ ….   „það geta nú ekki allir verið happy, og þá mátt þú það ekki heldur“ ..

Kannski hefur þú upplifað að vera dregi/n niður,  nú eða sá sem dregur niður.  Við þurfum að vera vakandi fyrir hvoru tveggja.

Kannastu við þetta? –

Eigum við ekki bara að láta hvort annað í friði, og hvert og eitt að hafa það að markmiði að ná okkar palli, án þess að draga aðra niður.

Það ber hver og ein fullorðin manneskja ábyrgð á sinni hamingju, –  þannig að ef að einhver segir eitthvað og við drögumst niður, þá erum við ekki að taka ábyrgð, heldur að gefa þeim valdið sem dregur okkur niður. –

Taktu þitt vald, og taktu þína ábyrgð.

Allir sem elska þig skilyrðisaust vilja að þú sért hamingjusöm/samur. –

Annað er eigingirni.

„Þú mátt ekki vera glöð/glaður nema að ég sé það líka,  nú eða bróðir þinn eða systir o.s.frv.“ –

„Þú mátt ekki elska þig svona mikið,  þú átt að elska mig“ …

Hvers óskum við öll? – Að vera hamingjusöm?  Af hverju ekki að óska náunganum hamingju? –

Elska náungann eins og sjálfan sig, er það ekki aðalboðorðið?

Við getum aðeins séð um það fyrir okkur sjálf, við getum kennt það með það að gera það sjálf.  Við kennum það ekki með að segja öðrum að gera það en gera það ekki sjálf.

Fyrirmyndin er að elska náungann eins og sjálfan sig. –

Ég vil vera hamingjusöm, eiga innri frið og sátt.  Ég get breytt sjálfri mér og valið mér viðhorf.  En ég get ekki breytt fólki og valið þess viðhorf.

Ábyrgðin á mér er mín og ábyrgðin á þér er þín.

Vandamálið er fólkið sem okkur er nánast, í innsta hring er oft mjög nálægt okkur, erfitt að sjá mörkin hvar þau byrja og við endum, eða hvar við byrjum og þau enda. –

Það þýðir að það hefur tilfinningaleg áhrif á okkur.  Það nær til okkar, í gegnum tengslin.  Við erum tengd.

Þess vegna, eftir langar sambúðir eða hjónabönd,  eiga fyrrverandi makar oft greiða leið að tilfinningum – og drepa gleði,  vegna þess að ástin hefur snúist upp í andstæðu sína, ef hún þá var? –   Kannski var hún bara eigingirni. –  Ef við elskum, viljum við hamingju þess sem við elskum. –   Eckhart Tolle segir að það séu ekki tvær hliðar á ást.  Ástin sé hrein.   Þess vegna breytist ástin ekki í hatur.  Ekki raunveruleg og óeigingjörn ást.

Ef einhver getur ekki elskað okkur, er óþarfi að fara að hata viðkomandi, er það ekki?   Snérist sambandið bara um að við værum elskuð, eða snérist sambandið um að elska.

Það er gott að elska, þvi ef við getum elskað eigum við ást innra með okkur.  Ef við hötum, eigum við hatur innra með okkur.  Það er okkar vandamál.

Ljót orð koma frá ljótum munni. –  Hatur kemur frá hatursfullum líkama.  –

Gleði leiðir af sér gleði,  reiði leiðir af sér reiði,  ást leiðir af sér ást,  hamingja leiðir af sér hamingju. –

Það er gott að henda af sér klöfum reiðinnar, hatursins, og alls sem heldur okkur niðri, á óhamingjupallinum.   Já, það er í raun það sem heldur okkur niðri.  Ef við viljum komas upp, þýðir ekkert að öskra á einhvern annan að koma niður, eða beita samviskustjórnun til að fá hann/hana niður. –   Jú, kannski virkar það að einver færist niður, – gerir það okkur hamingjusöm,  er hefndin svona góð? –  Er gott að sjá aðra engjast um, eða vera óhamingjusama.   Hvað segir það um okkur? –  Elskum við þá náungann eins og okkur sjálf? –  Nei er auðvitað svarið.

Það getur vel verið að náunginn kunni ekki boðorðið um náungakærleikann,  en það er ekki okkar að stjórna því.  Við óskum að hann uppgötvi þetta boðorð og við óskum honum hamingju. –

Þegar við elskum meira og óttums eða hötum minna,  þá lyftir það okkur sjálfum upp.  Það er líka máttur fyrirgefningarinnar. –  Hún er gjöf okkar til okkar sjálfra. –

Við þurfum að vera sterk – mild en máttug. –

Að lokum,  leyfum gleðinni að vara – heiminum veitir ekki af gleði á vogarskálina, til að vega upp á móti sorgum heimsins.

Ekki drepa gleðina … hún lengi lifi!

❤

Ég las í texta frá henni Anitu Moorjani,  að hún talaði ekki um að skapa framtíð, heldur að skapa raunveruleikann. –

Mér finnst það áhugaverður punktur.

Hvað er raunverulegt? – „What is real?“ –

Raunveruleikinn getur í raun bara verið núna, –  því við stöndum í núinu.  Sjáum fortíðina út frá núinu og framtíðina ímyndum við okkur út frá núinu.  Því sem er núna og er raunverulegt. –  Við breytum ekki fortíðinni, eða sköpum hana, en við getum skapað núið,  með því að velja hvernig við hugsum til fortíðar.  Með söknuði? – Með gremju? – Með þakklæti fyrir það sem var? –   Hugsum við um það góða sem var eða stillum við fókusinn á það vonda og sára. –  Það verður raunveruleikinn okkar núna. –

Við finnum til núna.  Við fundum til gleði og við fundum til sorgar.

Ef ég vil gleði núna, skapa ég mér gleði.  Ég á hana,  helling af henni, innan í mér og ég fer og sæki hana í forðabúrið.  Ég hugsa um eitthvað fallegt, skemmtilegt, gleðilegt – hugsa inn í minn eigin „gleðibanka“ – því það er eini bankinn sem ég treysti.

Prófaðu með mér að láta þetta virka 🙂  🙂 🙂  sköpum góðan raunveruleika…

• Hugsaðu um eitthvað sem þig langar, og láttu þér líða eins og það sé raunverulegt. Hugsaðu fallegan stað, jákvætt fólk, eitthvað sem þú ert að gera sem veitir þér gleði. Þetta er s.s. bænin um vellíðan og gleði.  Láttu eins og óskin/bænin hafi ræst, – og þakkaðu fyrir, fyrirfram þakkir.

• Vænstu þess að alheimurinn geti skynjað þessa bæn, og vænstu þess að hann svari.  Allir verða glaðir þegar þeir upplifa þakklæti –  og vilja þá í flestum tilfellum gera meira fyrir þig, og hvers vegna skyldi alheimurinn ekki vilja gera það? –

• Alheimurinn veit alltaf leiðina til að svara bænum þínum.  Þannig að ekki búa til aðferðafræði eða fara að stjórna hvernig það á að gerast.  Leyfðu alheiminum að færa þér það sem þú biður eða óskar.

Það fyrsta er lögmál aðdráttaraflsins,  þú skapar gleðina og laðar að meiri gleði, með þakklæti og fullvissu um að þú eigir skilið að vera hamingjusöm/samur.  –  Síðan er lögmál þess að leyfa, þú leyfir alheiminum að færa þér gjafir.  Og að lokum er lögmál þess að eiga skilið,  þú átt skilið gjafir heimsins. –

Ástæðan fyrir að þetta virkar ekki, er þegar við leyfum ekki og þegar okkur finnst við ekki eiga skilið. –

Nú getum við skapað raunveruleikann.

Gefum þessu tækifæri, – það er eins og að kveikja undir katlinum – og treysta því að hann sjóði fyrir afl rafmagnsins.   – Ef við slökkvum undir eða fjarlægjum ketilinn, vegna þess að við erum óþolinmóð þá gerist ekkert.

Vertu endilega með í Raunveruleikunum 2014  ..   hvað sem er að gerast hið ytra, eigum við alltaf möguleika á að skapa okkar innri raunveruleika, – innri frið, hvernig væri að láta hann berast út? … Verða að ytri friði? –

Lifum innan frá og út, – þannig höfum við mest áhrif.  Ef við lifum utan frá og inn, þá erum við að láta aðra hafa áhrif á okkur.

Verum breytingin sem við viljum sjá í heiminum – sköpum raunveruleikann.

Það er margt sem við höfum lært kolrangt …

Við höfum lært að fyrst þurfum við að ná ákveðnu markmið og ÞÁ verðum við hamingjusöm.

Við höfum lært að þegar að fólkið þarna úti fer að friðmælast og hætta stríði öðlumst við innri frið. –

Þess vegna reynum við að stilla til friðar, – en merkilegt nokk, oft alls ekki með góðum árangri, því í þessum friðarumleitunum erum við oftar en ekki erum við að fórna okka innri frið.

Hvar byrjar friðurinn?

Hann byrjar heima hjá okkur.

Þess sáttari og friðsælli sem við erum, þess friðsælli augum lítum við á heiminn og mætum honum. –  Við getum horft á stríðið, við getum tekið á móti storminum, – án þess að verða honum að bráð, án þess að sogast inn i hann.

Sumt fólk er orðið eins og persónugervingar stríðs.  Samskipti við það er eins og að eiga samskipti við terrorista.  Það vill bara stríð og læti. – Hefur engan áhuga á friði.  Þá er spurning hvort að við ætlum að taka þátt í þeirra stríði eða bara fókusera á okkar innri frið, og vera friðurinn? –

Þegar stormur geysar úti, er oft gott að geta leitað inn, heim í sitt eigið, í skjól og frið.

Við rísum yfir rokið, við rísum yfir rifrildi, við rísum yfir hatur og ofbeldi. –

Við tökum ekki þátt,  við förum heim – í okkar heimsfrið, heima hjá okkur!

Í okkar eigin ❤

Inni í hverri manneskju er hennar eigin uppspretta, innsæi, hennar innra barn. Þetta barn veit alltaf hvað er best fyrir okkur, og þetta barn hefur rödd.

Þetta er röddin sem við fæðumst með. Svo byrjum við að heyra aðrar raddir, rödd pabba, rödd mömmu, rödd félaga, vina, vinkvenna, systkina, yfirmanna…eða bara allar þessar ytri raddir samfélagsins.  Þær sem eru í innsta hring, og hafa verið með okkur lengst eru yfirleitt háværastar.

Stundum heyrum við ekki í okkar rödd, og stundum teljum við okkur trú um að hún hafi minnst vægi við okkar ákvarðanir. Hinar raddirnar eru merkilegri, en þessi sem kemur innan frá. Oft er eins og við greinum þessa innri rödd, þessa sem kemur frá hreinni uppsprettu, sem vill okkur það besta fyrir okkur. Það er röddin sem segir að við eigum skilið að láta drauma okkar rætast, röddin sem segir að við megum skína og taka pláss í þessu lífi. Röddin sem segir „Ég elska þig“ og hún meinar það.

En af einhverjum ástæðum, kannski af því að við höfum fengið þau skilaboð, þá tökum við ekki alltaf mark á þessari rödd, hlustum ekki á hana og svörum ekki þegar hún segist elska okkur.

Þegar við sem börn, dettum og meiðum okkur, og einhver fullorðinn segir „þú meiddir þig ekkert“ … hverjum eigum við að trúa? …Eða þegar við erum að gráta þegar við erum leið, og biðjum um faðmlag og einhver sýni okkur skilning, en sagt er við okkur „hérna, fáðu kökubita“ … þá verðum við ringluð. Við vorum ekki svöng í köku, heldur skilning.

Barn sem lendir í misnotkun veit í hjarta sér að það er rangt, en sá/sú sem misbýður eða misnotar lýgur einhverju, að einhver verði e.t.v.særður, eða jafnvel,deyi ef það segi frá. Barnið vill ekki skapa vesen, vandamál, það segir ekki frá. Ef sá sem misnotar er náinn vill það ekki koma honum í vandræði og tekur í raun á sig skömm og sök. Stundum treystir Það ekki eigin innsæi, því einhver var búinn að segja að það finndi ekki til þegar það fann til.

Svo verðum við ungmenni, og röddin segir; „Gerðu það sem gerir þig hamingjusama/n“ … kannski er það að fara í bóknám, kannski í verknám, kannski í list, íþróttir, eða að vinna. En ef þú heyrir ekki í þínu vali vegna þess að óskir foreldranna eru háværari, þá gæti verið að þarna verði misbrestur á, þú velur kannski nám eða starfsframa á forsendum annarra en sjálfs þín.

Þú kynnist maka þínum, hann stjórnast í þér eða talar niður til þín, þú leyfir það, því þú skynjar ekki verðmæti þitt. þú hlustar ekki á röddina sem segir; þú átt betra skilið, „farðu“ því þú þráir svo mikið að vera elskaður/elskuð og í sambandi, en þú fattar ekki að þú ert að reyna að fá frá þessum maka það sem þú átt innra með þér. Það er búið að telja þér trú að þú hafir það ekki,  en þarft bara að hlusta og þá heyrir þú í og skynjar ástina.

Við hættum að hlusta eða treysta okkar eigin rödd, við týnum henni því það er búið að hringla svo mikið í henni.

Þegar við svo verðum fullorðin og finnum sársauka, afneitum við honum, bælum hann, flýjum hann .. við hlustum ekki.

Þegar við sýnum sjálfum okkur tómlæti, heyrum ekki barnið kalla; „hlustaðu!“ þá erum við að hafna tilfinningum okkar, óvirða barnið hið innra og það upplifir höfnun.   þar sem við og þetta innra barn erum eitt, upplifum við að við séum að hafna sjálfum okkur, okkar vilja og okkar löngunum.  Við skiptum ekki máli,  við upplifum gjaldfellingu á innra verðmæti þegar á það er ekki hlustað. Þegar við áttum okkur á að við vorum ekki að virða okkur, við vorum að hylma yfir frmkomu makans jafnvel, upplifum við skömm.  Við skömmumst okkar fyrir að hafa ekki hlustað, að hafa ekki virt okkur meira.

Hvað átt þú skilið? Hvað á þitt innra barn skilið? Að þú hlustir á allar hinar raddirnar eða þína eigin?  Er ekki dásamlegt að geta fylgt hjarta sínu, draumum sínum, eigin sannfæringu og vilja? ..

Þegar okkur er misboðið, þegar við erum óvirt og við hlustum ekki á mótmæli barnsins, sem reynir að láta okkur vita, göngum við gegn okkur sjálfum.

Höfum hugrekki til að hlusta, og fylgja þessu innra ljósi, því það mun lýsa okkur á réttan farveg.  Það er e.t.v. stærsta hlutverk lífs hverrar manneskju að vernda þetta barn, elska það og virða og taka þannig ábyrgð á heilsu þess og hamingju.

Verum okkur góð, við eigum það skilið.

Margir uppgötva það að þeir vita ekkert hverjir þeir eru og þá ekki heldur hvað þeir vilja.

Þar sem lífið er líf andstæðna er oft hægt að finna þetta út með því að skoða hver við erum ekki, og hvað við viljum ekki, næstum eins og að nota útilokunaraðferðina og sjá hvað verður eftir.

Ef við byrjum á stóru tilvistarspurningunni, um hver við erum, og notumst við þessa formúlu, þá getum við byrjað:

Ég er ekki:

• maki minn
• stétt mín
• kyn mitt
• kynþáttur
• staða mín
• starf mitt
• fötin mín
• börnin mín
• foreldrar mínir
• bíllinn minn
• menntun mín
• bankareikningur minn
• útlit mitt
• o.s.frv.

Það sem ég er er eitthvað sem varir frá fæðingu til dauða, eða í raun varir það um eilífð i huga þeirra sem trúa á eilíft líf, og þá er aðeins um að ræða líkamlegan dauða.

Að skynja hver við erum, þetta innra, þessar verðmætu verur, eins og perlur að eiga líkamlega tilverureynslu, og þá er skelin líkaminn, en perlan þau sem við raunverulega erum.  Líkaminn er hulstrið, og/eða „græjan“ sem gerir okkur m.a. fært að upplifa lífið á jörðinni,  tjá okkur og vera í samskiptum.

Að vera til,  og hreinlega að vera, er að finna til, og afneita ekki tilfinningunum, heldur mæta þeim og fara í gegnum þær því þannig vitum við hver við erum.  Fíkn verður til þegar við erum á flótta frá sársauka.  Fíkn í vímuefni,áfengi, tóbak, mat, leiki, vinnu o.s.frv.  Fíkn er ekki það sama og eðlileg neysla, fíkn er of-neysla.  Flóttinn getur líka birst í stjórnun eins og fram kemur við anorexíu eða því að þurfa að stjórna öllum og öllu í kringum sig.

Ef við leyfum okkur bara að finna til og leyfum okkur að vera, þá rifjum við fljótt upp hver við erum.  Við þurfum ekkert að reyna eða rembast, bara slaka á og taka á móti því sem kemur.

Þegar við svo skoðum hvað við viljum, er aftur gott að stilla upp það sem við viljum ekki.

Það lærum við best af því að skoða líf okkar og þá vegarslóða sem við höfum farið, samferðafólk, störf, samskipti o. s frv.

Ef við höfum upplifað vond samskipti, getum við sagt að við viljum góð samskipti, ef við höfum upplifað fjarlægan maka eða ótraustan, getum við sagt að við viljum nánd og traust í sambandi o. s frv.

Ef við erum óánægð þar sem við erum stödd í lífinu, þurfum við að skoða æðruleysisbænina, hverju getum við breytt og hverju ekki?  Ekki eyða tímanum í að reyna að breyta fólki, heldur vera sjálf þessi breyting sem við viljum fá í okkar líf.  Stundum kemur í ljós að vinnustaður, samband/hjónaband, einhver eða eitthvað í umhverfinu er að hindra okkur í því að vera við eða hafa lífið eins og við viljum og þá þarf að breyta og þá þarf oft kjark til að stíga út úr þekktum aðstæðum í óþekktar.

Fyrst þurfum við þó alltaf að spyrja okkur og komast að hvort að við séum sjálf þessi hindrun,  hvort að við séum í raun að skapa okkar eigin tálmanir eða hvort þær komi utan frá.

Það er stundum vont að sjá þetta sjálf/ur því við erum hluti ástands, hluti sambands, o. s.frv. og erum því orðin „samdauna.“

Þegar við erum búin að vera lengi í rými þar sem verið er að sjóða skötu, þá hættum við að finna lyktina. Ef við förum út og komum aftur inn skellur lyktin á okkur.  Við þurfum oft að nýja aðkomu eða að sjá ástandið utan frá til að skynja það.  Lyktin þarf ekki alltaf að vera slæm, kannski er þetta bara ljúf angan, en við áttum okkur ekki á því nema að stíga út fyrir og koma inn aftur.

Ef við erum alveg að kafna úr fýlu, nú þegar, það er eitthvað að rotna í ruslapokanum, þá þarf að henda þeim poka.  Það þýðir ekki að láta eins og engin sé lyktin og stundum þarf að grafast fyrir hvaðan hún kemur.

Engin/n vill, eða ætti að vilja búa við fýlu, hvort sem hún kemur innan frá eða utan. Við lögum hana ekki með að sprauta ilmi yfir, heldur annað hvort forða okkur úr henni eða uppræta.

þegar fólk leitar sér ráðgjafar, og lýsir ástandinu, þá er það að fá lánaða dómgreind.  Er ástandið orðið fýluástand, er ég orðin samdauna og hvernig breyti ég því?  Er hægt að lofta út á heimilinu, báðir aðilar að taka þátt í að viðra, eða vill annar aðilinn í sambandinu bara hafa þetta svona áfram.

Fullorðnar manneskjur bera ábyrgð á sjálfum sér.  Þær eru sjálfráða. Þær bera ábyrgð á að vernda barnið hið innra, veruna sem er varanleg. Þær bera ábyrgð á heilbrigði þessarar veru og hamingju. Þær bera ábyrgð á löngunum, þörfum og vilja þessarar veru.  Veru sem á allt gott skilið, sem  er komin hér til lífs til að vera til og lifa lífinu lifandi, en ekki bara til að þrauka lífið.

Til að lifa lífinu lifandi, þarf stundum að fara út fyrir veggi hins þekkta og örugga,  og til að vita hvað við viljum þarf stundum líka að skoða það sem við viljum ekki.  Það er oft eina leiðin til að læra. –

Já lífið er svo sannarlega undarlegt ferðalag, en við höfum að miklu leyti í höndum okkar hversu fjölbreytt það er og hversu áhugavert.

Hver ert þú?  Hvað vilt þú? … Hvað áttu skilið?

Ég er ein af þeim sem tala um skóla lífsins og að lífið færi okkur verkefni.  Verkefnin eru til þess að þroska okkur.

Þegar við erum fullorðin fáum við fullorðins verkefni, – en stundum fatta aðrir fullorðnir ekki að við berum ábyrgð sem fullorðin, og skipta sér of mikið af okkur og okkar verkefnum, vinna þau jafnvel fyrir okkur, svo við hvorki þroskumst af þeim, né njótum ánægjunnar að hafa leyst þau sjálf. –  (psssst.  það eru meðvirku þroskaþjófarnir).

En hvað ef við lítum á lífið sem ævintýri.  Einhvers konar „Lord of The Rings“ ævintýri.

Ef við sitjum heima í stólnum, og gerum ekki neitt, lifum við ekki mikið ævintýri? –   Það er freistandi að sitja heima í sófa … eða hvað? –  Bíða eftir að lífið líði? – Þrauka lífið?

Það er gott að nota sófann til að hvíla sig, njóta hans, en við njótum hans enn betur ef við höfum þurft að liggja á hörðu. –  Við njótum sólarinnar enn betur þegar við erum vön rigningu.  Og við njótum regnsins betur ef við erum stanslaust í sól.

Lífið er líf andstæðna, og við lærum að þekkja lífið,  hvað við viljum á því hvað við viljum ekki.   Við lærum leiðina á því að fara hana, en ekki bara lesa um hana í bók. –

Við getum lesið sjálfshjálparbók, kinkað kolli, og aha – sammála hverju orði.  Lesið svo þá næstu og kinkað kolli, og aha – sammála hverju orði.  Alltaf sitjandi heima í sófa.

Virkar það?

Lífið ER ævintýri og við höfum val um að taka þátt eða ekki.  Stundum færir lífið okkur eitthvað sem fær okkur upp úr sófanum, eða úr kyrrstöðunni og við viljum það ekkert endilega.  Sumt reynist farsælt,  sumt er vont, óbærilega vont, – en það þroskar.

Við breytumst við hverja breytingu, og breytingin þroskar okkur.  Við lærum og lærum.

Það er gott að líta á lífið sem ævintýri, þar eru nornir og dimmar verur, þar eru líka bjartar verur og englar.  Þar eru risakóngulær sem vilja festa okkur í vefinn sinn.

Lífið er kraftaverk í sjálfu sér,  við höfum gífurlegt val.  Val um viðhorf, val um að vera vanþakklát eða þakklát.

Lífið er eins og húsmóðir sem er sífellt að bera eitthvað á borð, – í flestum tilfellum er það eitthvað gott.  Hún leggur fyrir okkur vatn, loft, heilsu, – eða hvað sem það er,  og eins og vel upp alið folk gerir þá þökkum við fyrir á hverjum degi það sem lífið er að leggja á borð fyrir okkur, eða hvað? –   Gerum við það?

Hvað ef okkur finnst þetta bara sjálfsagt?  

Enginn veit hvað átt hefur fyrr en misst hefur.  Minn erfiðasti lærdómur var að missa dóttur mína.  Ég var ekki að þakka fyrir líf hennar á hverjum degi, fannst það sjálfsagt að eiga hana, eins og hin börnin mín tvö og barnabörnin.

Ég þakka núna á hverjum degi að eiga börnin mín, en vildi óska þess að ég hefði ekki þurft svona grimman lærdóm til þess.  Auðvitað var ég þakklát fyrir,  en ég var samt meira upptekin af því sem ég hafði ekki.

Hvort sem það eru börn sem við eigum, foreldrar, vinir, systkini – þá er mikilvægt að þakka.  Ef við sjálf eigum líf, við getum andað – þá er líka sjálfsagt að þakka lífið.

Eftirfarandi skrifaði ég á fésbókarsíðuna mína og er þessu tengt:

Gleði og þakklæti fylgjast að, en ólíkt því sem við gætum kannski trúað þá er það þakklætið sem er forsenda gleðinnar en ekki öfugt, að vísu getur þetta spíralast áfram, en þakklætið er fræið sem við sáum og af því sprettur upp gleðin.
Það er spurning hvort það sé ekki bara vanþakklæti þegar við erum kvartandi og kveinandi að eiga ekki þetta eða hitt. Sérstaklega þegar við eigum það sem skiptir máli, sem er lífið? ..
Fókusinn fer, í vanþakklætinu,  á það sem við eigum ekki í stað þess sem við eigum, og hvað ef það er satt að það sem við veitum athygli vex? Eykst þá skorturinn á því sem við ekki höfum eða óánægjan yfir að eiga það ekki? Eckhart Tolle sagði einhvern tímann, að við þurftum bara eina bæn og hún væri „Takk“ ..
Þessi vitneskja hefur verið að síast inn hjá mér frá bernsku, þegar ég heyrði séra Þóri Stephensen, segja söguna af englunum tveimur, annar var með fulla körfu af óskum um að Guð gerði eitthvað, en hinn var með hálftóma körfu, en í hana komu bænir með þakklæti. Þessi saga hefur lifað með mér og ég margsagt hana.
Sem barni var mér kennt að fara aldrei frá matarborði nema þakka fyrir mig, og til baka kom þessi fallega setning; „Verði þér að góðu“ …
Börnin mín ólust upp við þennan sið, en mér finnst eftir að hafa umgengist slatta af börnum undanfarin ár að siðurinn sé á undanhaldi. Þetta átti nú alls ekki að vera einhver mórölsk prédikun eða prédikun yfir höfuð, en mér finnst þetta umhugsunarvert, að muna eftir að þakka fyrir, hvort sem það eru hversdagslegir hlutir eins og að fá að borða, sem okkur finnst sjálfsagt, en það er ekki sjálfsagt hvar sem er, eða þakka óvenjulega hluti sem koma til okkar. Við erum að þiggja gjafir hvern einasta dag, og það er kannski bara sjálfsögð kurteisi við alheiminn og lífið að segja takk, dvelja í fullnægjuhugsun en ekki hugsuninni um skort.

Ég þakka fyrir mig, fyrir daginn, fyrir lífið sem er ævintýri með óvæntum uppákomum, spennandi og ófyrirsjáanlegt. Ég þarf ekki sjónvarp né sápuóperur til að sjá lífið. Það er hér og nú, allt að gerast og bíð með eftirvæntingu, „hvað næst?“…
Það er gott að mæta deginum með elsku og taka ákvarðanirnar okkar út frá elsku og trú, en ekki ótta.

Það er hið sanna frelsi.
Ég þakka fyrir mig, og þakka fyrir þig, því ég er og þú ert!

það er eins með dagana okkar og aðra hluti, grunnurinn skiptir máli.

Að gefa sér tíma áður en þarf að rjúka út, tíma fyrir vatnsglas, kaffibolla, ristað brauð eða hafragraut, eða kannski góðan ávaxta-eða grænmetisdrykk.

Þá förum við vel haldin út í daginn.

Alveg eins og við leggjum grunn fyriir líkamann  þurfum við að leggja grunn fyrir andann.

Hver er okkar besta morgunnæring?  Hugleiðsla?  Bæn fyrir deginum? Hlusta á fallegt lag eða eitthvað hvetjandi?

Fólk með börn gætti fussað yfir þessu, en það er hægt að stilla klukkuna örlítið fyrr, þannig að við tökum tíma áður en börnin vakna, og/eða að gefa okkur tíma fyrir morgunmat með börnunum.

Það er allt í lagi að vera meðvituð um þetta, þ.e.a.s. að morgunstundin gefur deginum tóninn.